04-07-2020 Afscheid van Snooty en Marit

Ik weet, het hoort erbij, maar twee maal een euthanasie op één dag hakt erin. Het gaat soms zo snel, dat ik het haast niet bij kan houden…Verdriet, gemis en verwerking…

Lieve Snooty,

Ik wist bij jullie aankomst vorig jaar dat het genot met jullie heel tijdelijk zou zijn. Jullie lieve mama, mevrouw S. moest jou en je broer en maatje loslaten in verband met haar vreselijke ziekte. Op jullie 20e moesten jullie na al die jaren verhuizen. Jullie vertrouwde, rustige omgeving verlaten en jullie geliefde mama missen. Ik zie jullie angst nog voor me, het was vreselijk. Voor jullie én voor mevrouw S. Maar jullie vonden je draai. Vooral jij ontdekte vrij snel dat ik ok was en keurde mijn schoot goed genoeg voor je laatste tijd. De grote groep katten was niets voor jullie, duidelijk gaven jullie voorkeur aan jullie eigen verblijf met eigen uitloop in huis. Leuke bijkomstigheid vond jij mijn toilet bezoekjes, in jullie hal. Zodra je me zag kwam je spinnend bij me en kroop je op schoot. In geen tijden heb ik zo lang op het toilet gezeten Snooty.

Ik genoot van jullie, in het bijzonder van onze momenten lieve schat. Je was zo aandoenlijk lief en zacht én dankbaar. Alsof je iedere keer aan gaf dat je blij was met mij als alternatief van jullie beschermde leven. Mevrouw S maakte zich in het begin zo’n zorgen, maar nadat ze de eerste foto’s ontving van jou en mij kon ze jullie loslaten. Althans, vrede zoeken met haar en jullie lot. Het leek alsof dat jullie ook hielp…

Onlangs kreeg je een dikke kaak, na wikken en wegen toch besloten je te laten helpen aan je ontstoken kiezen. Maar het noodlot sloeg toe, er kwam een kwaadaardige tumor tevoorschijn. Onze laatste dagen samen begonnen, zo ook met je broer Pookie. Gek genoeg namen jullie aan het einde steeds meer afstand. Daarentegen kwam je steeds dichter bij mij. Elke seconde wilde je gebruiken om te kroelen. Vaak ging ik speciaal voor jou in de nacht nog even naar het toilet, gewoon om op de dichte bril samen met jou op schoot te genieten van elkaar. Het afscheid kwam eraan, dat wisten we allebei. Jij zou voor altijd bij je echte mama op schoot kunnen zitten.

Soms zag ik het afscheid tussen ons voor me, jij op mijn schoot, spinnend en langzaam overgaan naar de andere hemel, waar mevrouw S. je op zou wachten. Maar het liep zo anders lieve Snooty.

De dag van het afscheid was aangebroken. Je had zo gevochten voor je leven, om zo gelukkig mogelijk te blijven, maar de tumor liet mij beslissen. Zo moeilijk lieve Snooty… Die bewuste ochtend kon je zelfs je vloeibare eten niet meer nuttigen. Je wilde zo graag, maar bij elke hap begon je tumor in je bekje te bloeden. Het kon niet meer, ik moest je in bescherming nemen… Ik heb een afspraak gemaakt met de dierenarts.

Mijn vaste dierenarts (Jantien) was op vakantie, maar het leek allemaal goed te komen, alle details besproken met hem, mede omdat Jantien en ik zo’n twee-eenheid vormen met deze moeilijke momenten. Ook voor mij een extra onzekerheid.

We hebben deze dag nog zo vaak mogelijk genoten, en ergens leek het alsof je je neerlegde bij je lot. En toch genoot je nog. Het uur van het afscheid brak aan. De dierenarts gaf aan zich toch liever aan het vaste protocol te houden. En ik begreep het, ergens had ik ook niet de energie om er een andere draai aan te geven… Ik nam je op schoot en de ellende begon. Je werd zo misselijk, ik voelde dezelfde misselijkheid daardoor lieve Snooty. Had ik maar… Maar dat hielp niet meer. En toch kroop je iedere keer weer dicht tegen me aan, wat was je stoer ventje… Wat had ik gewenst dat het mooier was gegaan Snooty, dat je in alle rust had mogen gaan. Vergeef je me alsjeblieft? Het is moeilijk te verwerken, ik voel na 4 dagen nog steeds je misselijkheid.

Één troost, jouw sterven heeft mijn nieuwe dierenarts ook aan het denken gezet en helpt wellicht dieren in de toekomst voor die laatste belangrijke minuten.

Ik hou me vast aan de gedachte dat je nu voor altijd op schoot kunt zitten bij je geliefde mevrouw S. En vlak voor je begrafenis heb ik ons moment nog één keer gepakt Snooty. Nog één keer op schoot bij mij, voor je laatste lange reis (foto). Deze keer vredig, in alle rust…

Slaap zacht lief ventje, ik mis je. Ik hoop dat jullie nog even zonder je broer kunnen, ik geef hem alles wat ik kan.

Wijze, zelfstandige kip Marit,

Je hele leven lang ben je gewend geweest om over je vriendinnen te waken. Jullie waren niets gewend en maakte het beste van het leven. En opeens kwam de Achtste Hemel. Vrijheid, ruimte, licht, ritme, alles was zo anders, bijna verwarrend. De jonge haan kon roepen wat hij wilde, jij hield de groep onder controle. Tot zijn onverwachte dood en er een nieuwe haan kwam. Je weigerde onder zijn vleugels te gaan leven. Het werd uiteindelijk je dood. Ik krijg de beelden niet uit mijn hoofd, maar weet dat er nu vrede is bij je vriendinnen.

Ik zal je nooit vergeten dappere hen.

Rust zacht.