07-11-2022 Ook Ayla overleden

Lieve Ayla,
ik kan niet beschrijven hoe ik me voel, de machteloosheid heeft mijn keel bijna dichtgeknepen.
Ik stik in mijn verdriet en mijn frustratie barst uit zijn voegen.
Mijn hart ligt aan diggelen, maar ik hou me vast aan jouw wijze les voor mij.

Samen met je vriendin Noa kwam je vanuit het asiel in Born bij mij terecht.
Jij als senior, Noa als patiënt.
In mijn beleving gingen jullie nog lang genieten in de Achtste hemel, maar het mocht niet zo zijn…
Noa is onlangs overleden, maar jij leefde je gelukkige leven.

Vanaf de eerste dag leek je haast te hebben met de socialisatie.
Binnen een mum van tijd liep je in de grote groep, alsof je er altijd was geweest.
Je genoot zo enorm van alles.
Heerlijk buiten lopen, slapen in de zachtste mandjes, vooraan in de rij als er iets lekkers werd uitgedeeld.
Je was thuis vanaf de eerste seconde.
De laatste tijd kwam je elke ochtend naast me zitten met mijn eerste kop koffie.
Één hand vroeg je, meer niet.
Zo konden we samen de dag goed beginnen.

Vanaf de eerste dag viel me op dat je je hoofdje altijd iets gebogen droeg.
Ik dacht dat het iets te maken had met je ogen.
Je was slechtziend en al snel werd je blind, maar je wist je route al precies, dankzij je haastige introductie.
Soms leek je even een off-moment te hebben, maar zodra ik je wilde laten onderzoeken, liep je alweer fier rond en at je voor twee!
Achteraf gezien, alsof je ook dat omzeilde…
Duidelijk was, je genoot en dat was het belangrijkste!

Inmiddels had je een slaappartner aan Moessie.
Elke nacht kroop Moessie bij je, aandoenlijk lief, jullie samen.
De laatste dagen was je een beetje aan het tobben, maar in samenwerking met onze lieve dierenarts Jantien leek het onder controle te zijn.
Afgelopen zondagochtend ging het mis met je.
Je had duidelijk hoofdpijn, we vreesden voor een groeiende tumor in je hoofdje.
Na Ehbo ging je lekker slapen.
Deze keer zocht jij Moessie op.
Tot dat moment.
Aan alles zag ik, je liet het leven los, je omarmde zelfs de dood.
Het greep me zo aan Ayla.
De manier hoe jij ermee omging.
Alsof je elk moment zo gepland had.
Uren lang dicht bij Moessie, daarna ons laatste moment.
Je genoot zichtbaar van mijn handen op je hoofdje, je werd rustig van mijn handen op je lijfje.
Alsof ik je mocht dragen naar een andere wereld.
Een wereld waar je geen pijn meer voelde.
Een wereld waar je één werd met mijn warme handen.
In alle rust liet je het leven los, met je hoofdje in mijn handen.

Lieve Ayla, hoe gebroken ik me ook voel, dankjewel voor wie je was.
Je wijsheid en de levensles die je me mee gaf.
Hoe zwaar het leven soms kan zijn, we hebben de regie in eigen handen.
Die kleine mooie momenten, herinneringen maken en de rottigheid loslaten.
Je eigen wensen naleven.
Leven alsof elke dag de laatste kan zijn.
Dat was jij meisje.

Dag lieve Ayla, dankjewel dat ik je mocht leren kennen en van je mocht houden.
Dankjewel dat je ook van mij hield.

Dankjewel lieve Jantien.
24-7 ben je er altijd weer voor mij en de dieren, je bent goud.