1-10-2018 R.I.P. Hettie

https://www.facebook.com/dierentehuisdeachtstehemel/videos/1946933988934409/

Ik kon er nog niet eerder over schrijven en eigenlijk nog steeds niet goed.
Verdriet, boosheid, frustratie en angst, alles bij elkaar.
Lieve senior en hartpatiëntje Hettie is er niet meer.

‘Lieve mooie poppie van me,

alweer bijna vijf jaar geleden kwam je in de Achtste Hemel wonen.
Je zat als langzitster in asiel Dierenopvang het Heerveld.
Ik kwam daar regelmatig en was op slag verliefd op je.
Je mooie uilen-koppie, met die heldere ronde eigenwijze kijkers.
Je zat altijd vanaf de hoogte op iedereen neer te kijken, als een echte uiltje.
Met verbazing kwam er niemand om je te adopteren.
Ja, je was senior, hartpatiënt en blaasgruispatiënt, maar het belangrijkste was toch dat je zo’n geweldig leuk wijs poesje was?

Uiteindelijk mocht je naar de Achtste Hemel verhuizen.
En wat genoot je vanaf de eerste dag! Je voelde je direct thuis, maar keek uit naar de dag dat je naar buiten mocht.
Toen die dag aan brak werd je geluk compleet.
Je had hele bijzondere wensen, anders dan de andere poezen en ik hield me er braaf aan.
Zo wilde je bijvoorbeeld alleen via de voordeur naar binnen, niet met de grote groep mee.
Je merkte direct dat je alles voor elkaar kreeg bij me en maakte daar dankbaar gebruik van.
Je geluk kon niet op. Zelfs je lichaampje reageerde daar zó goed op dat je al snel geen blaasgruispatiënt meer was én zelfs je zwakke, onzekere hartje werd rustig.
Zó rustig zelfs dat je al snel zelfs bijna geen hartpatiënt meer was.
Je kreeg voor de zekerheid nog standaard medicatie, maar het stressloze bestaan maakte je weer topfit.

Je creëerde je eigen favoriete plekjes buiten en bleef, zo wijs en voorzichtig als je was, altijd in de buurt.
De weg was ‘not done’ voor jou. Je begreep als geen ander dat je daar nix te zoeken had.

En meisje, wat genoot ik van je.
Elke dag straalde je, glimlachend ging je door het leven.
Nu pas realiseer ik me ook dat je eigenlijk altijd bij me in de buurt was.
Was ik buiten, kwam je kijken en was ik in huis bezig, zat je voor het keukenraam in je favoriete mandje.
Later werd dat een konijnenhok, die we eigenlijk speciaal voor jou hadden neergezet.
Met mooi weer lag je heerlijk op het dakje (op je favoriete kussen), met slecht weer kroop je overdag in het hokje.
En altijd met die tevreden lach.
‘S avonds kwam je uiteindelijk binnen je buikje vol eten en lekker slapen.

Tot een paar dagen geleden.
Opeens meldde je je niet bij de late voerronde.
Ik was niet gelijk in paniek, want je had de warme poezenkamer in de stal inmiddels ook ontdekt, je nieuwe uitwijk-plekje.
Maar toch was het mis hè meis.

Alleen jij weet precies wat er op het laatste moment afspeelde, ik zal het nooit precies weten Hettie.
Feit is, je bent enorm geschrokken en hebt uit angst de weg overgestoken.
Later, op de terugweg kwam de klap.
Je hebt de Achtste Hemel nooit meer bereikt.
Mijn ergste nachtmerrie lieve Hettie, wat een helse pijn.
Godzijdank was je op slag dood, maar wat is het oneerlijk lieve meis.
Jij, die zó genoot en zo in de bloei van je leven zat, bam, weg.

Ik kan het niet goed verwerken lieverd.
Mijn grootste angst en ik zag stiekem zó uit naar de tijd dat ik jullie allemaal een veiliger thuis kon gaan geven op een nieuwe locatie.
Óók met vrijheid, maar nooit meer zo dicht bij een weg en een veilige tuin waar jullie zouden mogen genieten.
En het gekke is, jij was bij die wens tóch mijn grootste zorg Hettie.
Je hield zóveel van deze plek, dat ik me zorgen maakte over je toekomst elders.
Dat laatste gebeurt niet meer poppie.

Je zal hier voor altijd rusten, op je favoriete plekje, vlakbij je mandje en je konijnenhok.

Lieve wijze meisje, kon ik de klok maar terug draaien, maar dat kan ik niet.
Ik mis je onbeschrijflijk.
Ik zal proberen dit verlies een plekje te geven, maar ik vrees dat je ongeluk voor altijd een litteken veroorzaakt op mijn hart.
Ik probeer terug te denken aan de mooie tijd die je had en je prachtige, lachende bekkie.

Rust zacht en tot wederziens bijzonder meisje.