15-04-2025 Snoes overleden

En dan opeens is het voorbij, in één uur tijd.
Zoals ze het ene moment genoot van het zonlicht en het andere moment haar wereld donker werd door blindheid…
Het is nog niet te vatten…
Wat een leegte ze brengt.
Wat een gemis…
Een ode aan allerliefste Snoes(18jr)…
💔
Allerliefste Snoezepoes,
Ik hoop dat er een dag komt dat jouw verhaal de leegte vult die je achter laat.
Jij, die van zo ver weg kwam en uiteindelijk de liefste en sociaalste kat werd in de Achtste hemel.
Juist jij, die zo hard had gewerkt aan het opbouwen van je vertrouwen.
Juist jij, die alle ingrediënten had gevonden om met volle teugen te genieten…
Wat had ik je nog lang gegund meis.

Ruim 10 jr geleden werd je als ‘dood’ gevonden langs een drukke weg.
Een lieve passant nam je slappe lijfje mee op de fiets en reed naar mij toe.
Ik dacht echt dat je overleden was Snoes.
Het enige levensteken was je ademhaling.
Na directe Ehbo krabbelde je uiteindelijk langzaam overeind.
Je begon te eten en te drinken.
Toen je iets was aangesterkt heeft de dierenarts je onderzocht.
Je was enorm verzwakt, broodmager en bomvol met wormen en vocht in je longen.
Maar jij had besloten, je ging dit overleven en ik mocht je hierbij helpen.

En dat deed je he Snoes.
Je knapte op en had besloten dat je thuis was bij mij.
En ja, je was zoo welkom liefste meis.
Het vocht in je longen bleef lange tijd, dus voor hoe lang het zou zijn wisten we niet, maar we leefden bij de dag.

En wat kwam er een rottigheid omhoog he meis.
Het bleek, je had geprobeerd te overleven op een boerderij vlakbij, waar je niet welkom was.
En dat liet diepe littekens achter.
Je was bang van alles wat ik in mijn handen hield.
Altijd verwachtte je dat moment van wegjagen.
Jarenlang deed je erover om te vertrouwen op me.
Dat bijvoorbeeld de bezem in mijn hand ergens anders voor was.

Op een gegeven moment vluchtte je niet meer weg als je iets spannend vond.
Het enige wat je dan deed was knipperen met je ogen.
Alsof je daarmee de eventuele klap dacht op te vangen.
Het brak mijn hart keer op keer.
Ondertussen ging je genieten van voorzichtige knuffelsessies.
Wat vond je dat fijn he meis?
Andere mensen vond je nog spannend, maar dapper ging je ook daaraan werken.
En de andere dieren?
Je was ieders vriend.

Zeldzaam, hoe zachtaardig je was naar iedereen.
Alle dieren vond je lief.
De laatste jaren was de kattengroep dol op je en rottie Ziggy je favoriete hondenvriend.
In de avonduren lag je vaak tegen haar aan, vlakbij mij.
In de nacht kwam je vaak bij mij op bed liggen.
Zachtjes, zonder kabaal, zoals jij was.

Stap voor stap groeide je zelfvertrouwen.
Vorig jaar ben je nog één keer geschrokken.
In paniek rende je weg, maar deze keer rende je naar binnen.
Nog één keer zag ik je prachtige ogen in angst knipperen, maar mijn stem maakte je uiteindelijk weer rustig.
Dat bleek de definitieve ommekeer.
Vanaf dat moment liet je alle angsten los en begon het genieten in totale ontspanning.

Elke dag tijdens de uitloop kwam je gezellig bij de lunch, gewoonweg voor knuffels.
Ook op de vrijwilligers-dagen, elke knuffel nam je in dank aan.
Zelfs toen je 2 weken geleden blind werd.
Niets mocht jouw geluk in de weg staan he Snoes?
Zelfs die nieuwe donkere wereld niet.
Al snel ontdekte je opnieuw je vaste routes en je favoriete plekjes met een beetje extra hulp.
Dapper ervoer je het nieuwe nu.
Wél had je moeite met de groep.
Sommige katten ging je voorheen uit de weg, nu had je hulp nodig daarbij.
Bij de honden vond je meer dan ooit een rust, zelfs bij Emma (foto).
Langzaam vond je die weg ook he meis?

Meer dan ooit luisterde je naar je naam als ik je riep en vol vertrouwen volgde je de veilige route naar mijn stem.
Ik mocht je zelfs dragen.
Sterker nog, je genoot ervan.
En ik ook Snoezepoes, ik ook…
Onze band werd sterker dan ooit.
Wat een rijkdom was dat he meis?

Afgelopen zaterdag was nog een bijzondere dag.
Het was prachtig weer en met de uitloop en lunch was je zo enorm vrolijk.
Je ging rollebollen in een molshoop, daarna kwam je knuffels halen bij mij.
Intense knuffels.
Vervolgens ging je lekker in de schaduw liggen achter je favoriete stoel in de tuin.
Ik zag dat je de grond aaide en kopjes gaf aan de stoel.
Je strekte jezelf lang uit en genoot zo intens.
Even kreeg ik een onderbuikgevoel…
Zovaak heb ik senioren de laatste dag alles uit de kast zien halen…
Ik besloot deze gedachte snel los te laten.
Het was een knettergekke week geweest, ook voor Snoes en de andere dieren, dus ik besloot langer te blijven zitten.
Met elkaar genieten in het nu voor even.

Was het toch je voorgevoel Snoes?
De volgende ochtend na je eerste ontbijt had ik je medicatie klaar gemaakt om het je aan te bieden.
Maar het ging mis he Snoes?
Paniek in jou zo zichtbaar, dus nam ik je in mijn armen.
Je vond het fijn, die steun, maar de krampen bleven komen.
Al wandelend gingen we samen deze strijd aan.
Even later ging je lijfje ontspannen en leek het voorbij, maar vlak daarna kwam het nog harder terug.
Weer nam ik je in mijn armen.
Je drukte jezelf dicht tegen me aan, alsof je in me wilde kruipen.
Ik wist, en jij ook he Snoes, je laatste reis begon.

Samen zijn we de tuin in gelopen en ik bracht je bij de picknick tafel, daar waar je zo graag was.
Er kwam een rust over je heen.
Bijna een acceptatie…
Ik legde je neer op de deken op tafel en hing over je heen, zodat mijn rug de regen opving en jij droog lag.
Totdat mijn rug zo doorweekt was dat druppels naar beneden vielen.
Nog één keer droeg ik je naar binnen.
Nog één keer in mijn armen.
Ik heb je op bed gelegd en je hoofdje in mijn handen gelegd.
En zo ging je he meis.

Vol liefde je laatste reis in.
Allerliefste Snoezepoes, de laatste tranen zijn nog niet gevloeid voor je, maar ik weet, je bent ergens voor altijd bij me.
Dag meis, rust zacht. ❤️