16-02-2024 Robijntje

Alweer 5 jaar geleden overleed mijn soulmaatje Robijntje.
Elke dag nog is ze er.
Elke dag nog ben ik haar dankbaar.

Ze liet me zien hoe je om kan gaan met trauma en hoe je vast kan houden aan hoop en leven.
Kleine Robijntje, die negen jaar lang in een vreselijk laboratorium had gezeten.
Ik zal haar blik nooit vergeten toen ik haar daar ophaalde.
Niet bang, maar vol afschuw.
Afgestompt en terneergeslagen.
Totdat ze in de Achtste hemel aan kwam.

De eerste keer dat ze daglicht zag, de zon kon voelen, blaadjes zag bewegen.
De eerste keer dat ze zand aan haar pootjes had, andere dieren zag.
De eerste keer dat ze vrijheid kon voelen.
De dag dat ze leerde spinnen, iets wat ze niet had geleerd in haar ellendige verleden.

Ze werd mijn allerliefste, dankbare vriendin, met de meest sprekende ogen die ik ooit had gezien.
Vol wijsheid, maar ook, vanaf dat moment, vol liefde naar mij.

Ik kan een boek over haar schrijven, zoveel hebben we meegemaakt.
Ik was er voor haar, maar zij voor mij.
In 2018 bleek ze tumoraal en dus ook terminaal.
Vlak voor die vreselijke tijd dat ik met spoed van de oude locatie af moest met alle dieren en er eigenlijk geen hoop was.
En ik voelde, ze zou bij me blijven.
Ze wilde zien dat het goed kwam.
Ze wilde me steunen, zoals alleen zij dat kon.
En dat deed ze.

Dankzij haar onbegrensde liefde en moed hield ik het ook vol en verhuisde we uiteindelijk naar onze prachtige locatie.
En weer dat eerste keer-moment van haar.
Als een echte koningin liep ze triomfantelijk door onze nieuwe woning.
Mijn hemel, wat waren we trots, Robijntje en ik.
De weken erna wilde ze in een stroomversnelling al het moois om ons heen zo snel mogelijk allemaal ontdekken.
De mooie grote ren, de snackbar, de weides, alles vond ze prachtig.
Maar ik wist ook, ze had niet voor niets haast…
Ze was op.

Op haar laatste dag wilde ze nog één ommetje maken.
Deze keer wilde ze ook de plekjes zien, die ze nog niet had gezien.
Ze liep voorop, hoe moeilijk dat ook ging en ik volgde haar.
Samen, voor de laatste keer.
Nog nooit heb ik zoveel gehuild als die dag.
Bij Robijntje zag ik ook verdriet, maar tegelijkertijd die eeuwige dankbaarheid.

Haar trots en haar liefde, haar doorzettingsvermogen, haar ongekende levenslust, alles heeft ze die laatste dag aan mij overhandigd.
Ze leeft in mij voort, voor altijd.

Dankjewel liefste Robijntje.
Mijn kleine koningin, mijn grootste vriendin.

Dank jullie wel liefste mensen, voor jullie ongelooflijke Valentijns-steun.
Ik weet zeker dat Robijntje spinnend heeft toegekeken.

(Op onze opening 2019, een paar maanden na haar overlijden, werd haar beeld onthuld)