17-03-2023 Rust zacht Kobus

Precies een week geleden is Kobus overleden.
Veel te jong, een onmogelijk zware keuze.
Nog steeds vind ik het moeilijk erover te schrijven, maar ook Kobus verdient een ode….

Lieve Kobus,

wat zat het leven tegen voor je…
Zo graag had ik je nog blij gezien en je weer de vrijheid gegeven die je waarschijnlijk weer wilde…
Ik hoop zo dat je die vrijheid weer hebt gevonden nu.
Zonder pijn, zonder angst.
Dat je kunt spelen met soortgenoten, in bomen klimt naar hartelust en je je vooral veilig voelt.
Veilig in liefde…

Ruim anderhalf jaar geleden kwam je bij ons vanuit Brabant.
Je was als zwerver gevonden op straat, aangereden, met een lelijke botbreuk in je voorpoot.
Daar werd je door een fijne stichting opgevangen.
Je poot werd geamputeerd en je kreeg de zorg die je verdiende, maar al snel bleek hoe ongelooflijk bang je was.
De reden dat je naar mij toe kwam.

Zoveel angstige katten gingen jou voor en lieten uiteindelijk hun zware rugzak achter zich.
In onze gedachte ging jij ,op je jonge leeftijd (ttt zo’n 4 jr) nog een geweldig leven tegemoet…
Ik zou je de tijd geven te herstellen, jij mocht dat zelf bepalen.
Maar vanaf het begin werd je mijn zorgenkindje.
Ik kon je alleen maar goed zien op de camera, die op je kamer was geïnstalleerd.
Elke avond staarde ik op het scherm, hopend om een vleugje geluk en ontspanning te mogen zien bij je.

Langzaam aan kwamen die kleine momenten…
Als je zeker wist dat het stil was ging je naar je lievelingsdeken, die ik had neergelegd midden in je kamer.
Voorzichtig speelde je daar wat, ging je jezelf wassen en daarna toch wel tevreden slapen (foto van de camera).
Het gaf mij een sprankeltje hoop…
Maar verder dan dat kwam je niet…

Mijn zorg om jou groeide en uiteindelijk besloot ik dat je naar de socialisatie-kamer beneden zou komen.
Daar kon je uitloop hebben naar buiten en zou je soortgenoten zien, misschien zou dat jouw cirkel doorbreken…
Maar ook daar bleef je angstig en stil.
Nooit kwam je buiten, altijd wachtte je op rust en kwam pas in beweging als je zeker wist dat ik niet binnen kwam lopen.
Ik vond het afschuwelijk je zo te zien…
Van alles probeerde ik.
Catnip speeltjes, bach bloesem druppels, pijjnstillers, niets hielp.
Ook je sociale vriendjes konden niets doen voor je.
Sterker nog, je ging achteruit.
Het enige wat mij hoop gaf was als ik je voer bracht.
Je bakje neer mocht zetten vlakbij je,in je schuilplekje, en je me altijd even kort dankbaar aankeek.
En je daarna ging smikkelen aan je natte lievelingsvoer, terwijl ik nog op de kamer was…
Maar dat was niet genoeg he ventje..

I.o.m de dierenarts besloten we je onder narcose te brengen en te onderzoeken.
Ik vond het een vreselijke keuze, maar we moesten je cirkel doorbreken…
En zo ging je…
Voorzichtig kregen we je in een reismand, wonderbaarlijk genoeg accepteerde je de korte reis goed en was godzijdank rustig.
Alsof je wist dat het beter was zo…

Tijdens de narcose bleek hoe kansloos we waren…
Zoveel ellende in je mooie lijfje, niet te beschrijven…
Het enige wat we konden doen was je loslaten…
Je in slaap laten, op weg naar een wereld elders, zonder pijn, in alle rust.

Lieve Kobus, vergeef me dat ik voor jou koos.
Ik hoop dat je voelde dat het een keuze uit liefde was.
Ik hoop dat je daardoor toch even aardse liefde hebt gevoeld…

Rust zacht Kobus.
Voel je vrij, zonder pijn, in een wereld vol liefde..
Geluk is niet aan jou zij geweest in je aardse leven, ik hoop dat je dat nu hebt mogen vinden…