2-4-2018 Robijntje vecht door

https://www.facebook.com/dierentehuisdeachtstehemel/videos/1006715142815898/

Robijntje, ons échte wonderkind!
Wéér heeft ze me zóveel tranen en zorgen bezorgd, met uiteindelijk onbeschrijfelijk geluk!
Een bijzonder filmpje, waar een sprookjesachtig verhaal aan vast zit…
Een kat heeft 9 levens,maar stoere Robijntje maakt haar levens ontelbaar!
Wil het graag met jullie delen…

Afgelopen vrijdag had Robijntje (ex lab-poesje en terminaal vanwege een blaas-tumor) een mega dip.
Ik gaf haar de medicijnen en supplementen waar ze altijd van opknapt, maar dat gebeurde niet…

Ik weet, op een dag is het voorbij, onoverkomelijk.
Robijntje zit al lange tijd in haar reserve-tijd, maar het stoere Prinsesje weet als geen ander te doen alsof dat moment nooit komt, vasthoudend aan het mooie leven, het geluk wat ze voelt en de liefde die ze ontvangt.

Ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan, te leven in het nu en intens te genieten van het zó speciale meisje.
Elke dag met haar voelt als een pracht kado voor mij.

Haar onbegrensde blijheid maakt mijn dag, als ze ziek is breekt dit mijn dag intens.
Zo ook afgelopen vrijdag.

Ze knapte niet op na haar medicatie.
Integendeel.
Mijn maag draaide om, maar het was een drukke dag, dus moest door.
‘S avonds stortte ze in, alsof ze op mij gewacht had…

Al zo vaak heb ik het leven uit diertjes zien verdwijnen, je ziet het aan alles.
Zo ook bij Robijntje deze avond.
Ze leek de strijd op te geven en haar sprankelende oogjes werden apathisch, de sprankelende kleur verdween.

Ik had zo snel mogelijk de dag afgerond en wilde bij mijn Prinsesje zijn.
En wat was ze me dankbaar.
3 uur lang heb ik bij haar gezeten.
Ze bleef apathisch, maar verloor me niet uit het oog en een plas-pauze van mij nam ze niet in dank af.
Verward, geschrokken en eenzaam keek ze dan hoe ik weg liep.
Jullie snappen het, geen plas-pauzes meer dus.

En opeens ging het echt mis.
Ze kon haar hoofdje niet meer optillen en was in paniek.
Ze kon niet meer bewegen, maar probeerde het toch,wat een hel.
Het leek op een tia.

Mijn kleine,grote Prinsesje, zo dier-onwaardig,dit kon niet meer.
Mijn kleine meis is hét opperhoofd van alle dieren in de 8e Hemel, zelfs Red staat onder haar.
Hoe kon zij nog een dierwaardig leven hebben als ze niet meer kon zijn wie ze is?
Mijn lieve vrijwilliger bleef langer voor mij, ter ondersteuning.
Zelfs deze nuchtere Fries zag het leven wegglijden bij haar en samen hebben we gehuild.

De kogel ging door de kerk, mijn lieve dierenarts was onderweg.
Onze laatste minuten waren aangebroken.

Vlak voordat ze aan kwam (23.15) viel Robijntje in slaap.
Ze kon niet meer…
De dierenarts ging bij haar zitten en het wonder geschiedde.
Ze richtte haar hoofdje op (zover ze kon), waggelde van de bank af en ging drinken!!
In 1 keer, in 1 rechte lijn, iets wat ze voor die tijd absoluut NIET kon.

Ik had voor die tijd zelfs samen met haar op de vloer gelegen,samen huilend.
Ze wilde drinken, maar viel om.
Ik ging naast haar liggen en zo lagen we een tijdje, elkaar aankijkend,met alle liefde die we in ons hadden.

En nu dit!!
Mijn dierenarts kwam met ‘t idee haar wat te eten voor te schotelen.
De hele dag had ze minstens 50 x voer aangeboden gekregen van me, met minstens 20 verschillende smaakjes, maar ze wilde niets…
En nu?? Ze at als een kleine tijgerin!!!!

Vlak daarna kreeg ze wéér een aanval.
Ze bleek ook ernstige bloedarmoede te hebben trouwens, maar Robijntje had haar statement gemaakt.
Om 01.00 s’ nachts wisten we ‘t zeker met elkaar, nadat ze wéér had gegeten, het was haar tijd nóg niet…

Vervolgens, samen met Robijntje en de andere diertjes naar bed gegaan.
Robijn haar lievelingsplekje, in haar eigen huisje,op bed.
Mijn Prinsesje ging met een lekkere volle buik slapen, ik niet…

De volgende ochtend werd ze goed wakker, haar hoofdje goed, maar onzeker.
Ze wist dondersgoed wat er was gebeurd en durfde haar huisje niet uit.
Bang dat ze niet kon lopen…

En toen de beelden van het filmpje..
Ik kon wéér janken, maar deze keer zó van geluk!
Ze kwam dankbaar en blij haar huisje uit en alsof dat niet genoeg was, ze spinde!
Voor wie haar niet kennen, na 9 jaar ellende in het lab was ze dit verleerd.
Pas lange tijd later ging ze weer af en toe spinnen, als we samen een ultiem geluksmoment hebben.
DAT was het dus,ULTIEM geluk!!
(het spinnen staat helaas niet op ‘t filmpje…)

Ik durfde dit niet eerder te delen met jullie.
Mijn lieve dierenarts bleef het hele weekend stand-by, in geval van nood, maar inmiddels alweer 2e Paasdag en vanmorgen stond ze weer ouderwets te dansen op mijn blaas in bed. Ze had honger!
Mijn hemel, wat een rijkdom!

Met heel mijn hart hoop ik dat ze ‘t nog even in blijheid volhoud en spoedig de warme zon weer op haar fragile lijfje mag voelen.
Ik weet,dat staat nog op haar bucket-list…

Voor nu wandelt ze weer vrolijk rond , heeft ze inmiddels weer praatjes voor 10 én is ouderwets het opperhoofd van de 8e Hemel!

Fingers crossed én genieten van elke seconde dat ze er nog is.