20-02-2022 Hulpkreet

Ik moet iets met jullie delen…
Ik hoop zo dat jullie me willen helpen.
Ik leef mijn droom, maar er moet iets veranderen.
De stichting is gegroeid waar ik zo trots op ben, maar de extra hulp is weg gebleven.
Mijn lijf schreeuwt het soms uit, ik ga door, ik wil door, voor de dieren.
Maar hulp is essentieel…
Ik heb een briljant idee.
Ik weet dat we het kunnen bereiken met elkaar, altijd zijn we zo sterk samen liefste mensen.
Hieronder mijn uitgebreide verhaal.
Delen is erg welkom.

Ik hoop dat jullie tot het einde lezen, een lang verhaal.
Jullie weten, de dieren zijn mijn passie, mijn leven.
Altijd zo geweest.
In het bijzonder kansloze dieren, zieke dieren, getraumatiseerde of terminale dieren.
Als klein (verlegen)meisje leerde ik hun taal te verstaan en werden dieren mijn familie.
En wat doe je voor familie?
Precies, alles.
Zo is de basis voor de Achtste Hemel ontstaan.

Even terug naar de verhuizing van drie jaar geleden…
Ik had uiteindelijk drie maanden de tijd om een nieuwe plek te vinden, met veel te weinig geld.
Hemel en aarde hebben we bewogen, ik vocht als een leeuwin voor haar welpen.
Gesteund door een klein clubje mensen gingen we all the way, media in, tv, kranten, alles voor de dieren.
Alles voor hun toekomst.
En jullie deelden massaal mee lieve mensen en dachten mee, het was ongelooflijk hoe we het voor elkaar kregen met elkaar.
Last minute hadden we genoeg geld en konden we een hemels plekje kopen voor de dieren.
Altijd blijf ik dankbaar om alle steun toentertijd, het was ongelooflijk!
Een onbeschrijfelijk samensterk-gevoel.

Na de verhuizing wilde ik ons prachtige plekje nog mooier en idealer maken voor de dieren.
Vele projecten volgden en nog steeds wordt het mooier.
Ik durf met recht te zeggen, het is echt een Achtste Hemel voor de dieren.

Er is alleen een andere kant van de medaille…
Ik leef nog steeds mijn droom, maar wil mijn grootste zorg delen met jullie.

Inmiddels drie jaar verder in Bourtange en tot op de dag van vandaag heb ik te weinig hulp.
Ik wil niet klagen, maar gewoon voor de beeldvorming…
Een week van 100 uur werk ervaar ik als een rustige week.
Vrije middagen zijn letterlijk op één hand te tellen.
Mijn beste vriendin heb ik voor het laatst zo’n jaar geleden gesproken.
Mijn liefste zusje spreek ik tussendoor via de app.
Veel geliefden door de tijd heen zijn afgehaakt, wat ik snap, maar wel pijn doet.
En zo zijn er talloze voorbeelden.
Ik verwaarloos mezelf, omdat ik aan het eind van een lange dag alleen maar naar mijn bed verlang.
De dagen zijn te kort.
Mijn hoofd wil veel, maar mijn lijf wordt moe.
De lichamelijke klachten nemen toe.
De dieren merken nog niets, want ik blijf ze elke dag alles geven wat ze verdienen, maar het is zorgelijk…

De dagelijkse werkzaamheden zijn niet alleen op de werkvloer.
Het is niet voor te stellen wat er nog aan nevenwerkzaamheden zijn.
Een voorbeeld, op geen enkele aanvraag voor dieren zeggen wij nee.
We helpen achter de schermen mensen en dieren, met verdrietige of onhoudbare situaties en zoeken naar oplossingen.
Altijd komt uiteindelijk die oplossing.
Elk gered dier is er één en ook de mensen van desbetreffende dieren tellen mee en krijgen onze steun, juist ook zo belangrijk.
Talloze meerdere voorbeelden, alles bij elkaar goed voor zo’n 40 uur per week.
Daarvan neem ik zo’n 10 uur op mijn schouders, de rest van de uren doen de lieve schatten van ons externe team (mensen die vanuit hun eigen huis werken).

De stichting is gegroeid, maar de broodnodige hulp niet.
We hebben werkelijk alles geprobeerd.
Lange tijd heb ik goede moed gehouden en nog steeds, maar het moet veranderen.
Het bikkelen blijft non stop, ook voor het kleine clubje lieve mensen die op de werkvloer komen.
Twee middagen in de week, soms drie, ook zij gaan ongevraagd mee in de bikkel-cirkel.
Deze lieve schatten houden nog steeds vol, net als het externe team, maar de grens is bijna bereikt…
Daarbij komt ook, het werken met de vele getraumatiseerde en zieke dieren is complex en vraagt veel know how bij de vrijwilligers.
Het vergt ook veel tijd om mensen in te werken, wat moeilijk te combineren is naast het basiswerk.
Het vraagt veel van mij én de mensen om me heen in ons clubje.

Maar, ik denk te weten hoe we die cirkel kunnen doorbreken.

Betaalde hulp zoeken voor de werkvloer.
Zodat ik iemand naast me heb, die mijn linkerhand kan worden (ik ben links).
Iemand die ik alle kneepjes van het vak kan leren, en daardoor de druk wegvalt voor mij en het team om mij heen.
Iemand die niet zo gek hoeft te zijn als ik, maar bijvoorbeeld 30/40 uur per week komt helpen.
Het haalt de druk weg bij mij, maar ook bij de vrijwilligers op de werkvloer én het externe team.
Het zou een basis geven in de Achtste Hemel, een onmisbare basis.

Ik ben ervan overtuigd dat dit de oplossing is en de weg naar het rollator-tijdperk weer vrij is.
Dat we door kunnen gaan met het helpen van kansloze dieren, het redden van levens.
Alleen nog een ‘klein’ detail…

Hoe gaan we dat financieren?
Nee, ik vraag jullie niet om geld, maar heb het volgende idee.
Net als in de verhuis-periode onze kring verbreden.
Het bereiken van bijvoorbeeld bedrijven die willen sponsoren.
Een belangrijke vorm van inkomsten voor veel stichtingen, maar ook een tijdrovende manier om ingangen te zoeken bij bedrijven.
Kennen jullie een bedrijf, die misschien iets zou kunnen betekenen?
Zouden jullie hierin kunnen helpen?
Eigen initiatief hierin uiteraard zo welkom.

Bn-ers benaderen is ook een optie met mogelijkheden.
Zij hebben vaak een groot bereik en wellicht zit er iemand in hun kring die ons kan helpen.
Hoe meer zielen, hoe groter de kans op hulp…
Kennen jullie iemand, die jullie zouden willen vragen?
Alles is welkom.

Ergens in mij is dat verlegen meisje er nog altijd, die het moeilijk vindt iets te vragen.
Maar ook dat meisje met haar droom is er, dat meisje die wil vechten voor haar dierenfamilie.
Mijn grootste wens is er nog lange tijd mogen zijn voor de dieren.
En ergens wil ik weer een klein beetje mens worden…
Helpen jullie alsjeblieft meezoeken?

Ik weet hoe sterk we kunnen zijn met elkaar.
Ik weet dat we hemel en aarde kunnen bewegen voor de Achtste Hemel.

Dank jullie wel alvast liefste mensen.