21-2-2019 R.I.P. Robijntje

Afgelopen weekend is mijn allerliefste vriendin Robijntje overleden.
Ze leek bijna onsterfelijk, mijn kleine heldin, die al lange tijd in haar reservetijd zat.
En dan toch dat moment, dit gevecht werd voor haar lijfje te groot.
Ik kon er nog niet eerder over schrijven, en nog steeds is het zwaar, maar wil het voor jullie niet langer uitstellen, velen van jullie hielden ook zoveel van haar.
Het verdriet en het gemis is nog steeds onbeschrijfelijk, wat een gemis, maar ergens, nu nog ver weg, is ze er nog, onze kleine koningin.

Liefste Robijntje,allerliefste vriendin,

terwijl ik dit schrijf huil ik alweer, maar ik wil ik jou schrijven, zoals ik bij alle andere overleden dieren ook doe.
Ik ben gebroken lief meisje, ik wist dat het een keer ging gebeuren, maar het impact verder te moeten zonder jou is nog veel grootser dan ik had kunnen vermoeden.

Zes intensieve, liefdevolle jaren vol emoties hebben we met elkaar mogen delen.
Ik kan een boek schrijven over jou lieve schat en al onze bijzondere ervaringen.
Over onze extreme band, hoe we elkaar in tegenspoed overeind hielden, maar ook over jouw weerzinwekkende sterke karaktertje, gevormd door je 11 jaar lange laboratorium-verleden.
Teveel om allemaal te beschrijven nu, maar de headlines van ons van het begin tot het allerlaatste eind spoken door mijn hoofd liefste Robijntje.

De blik in je ogen in het lab, toen ik je kwam halen zal ik nooit vergeten.
Oogjes die je omhoog kon draaien, omdat je je nekje niet goed kon optillen. 
Teleurgesteld in de mens en vooral ook boos, maar met zóveel levenskracht, ik had nog nooit zoiets gezien. 
Godzijdank heb ik die boosheid nooit meer gezien bij je, wél je ongelooflijke dankbaarheid, elke dag weer, tot en met je laatste uurtjes.

Nooit zal ik vergeten hoe je straalde toen je voor het eerst buiten mocht komen, de zon mocht voelen na al die donkere jaren en andere diersoorten kon zien (foto), je was zo dapper én blij! 
Elke keer weer wist je me emotioneel zo te raken lieve Robijn, en zelfs dat raakte jou ook weer, altijd die wisselwerking tussen ons.

Zoveel eerste-keer momenten met je gedeeld, en allemaal waren ze zo speciaal.
De eerste keer dat je spinde (verleerd in het lab) , de eerste keer dat je blaadjes ging vangen, op schoot kwam, ik je op mocht tillen zonder strubbelingen en zelfs de eerste keer dat je een (dood) muisje ving! 😀 
Ruim anderhalf jaar geleden bleek er nauwelijks iets van je blaas over te zijn, naast alle andere complexen die je had. Onze dierenarts waarschuwde me dat je waarschijnlijk in weken moest gaan denken, hooguit maanden met je Robijn, maar jij dacht daar totaal anders over.
Vanaf dat moment gingen we nóg intenser met elkaar om, we genoten van elkaar alsof elke dag de laatste kon zijn hè meis en samen hadden we het gevoel dat we de hele wereld aan konden.
Zoveel bijzondere momenten hadden we, met onze liefde centraal.
Ik denk dat ik het echt allemaal op papier ga zetten lieve schat, ter nagedachtenis van jou, ter ere van jou én alle lab-poesjes die er helaas nog zijn.

Een rode draad in mijn gedachte is je onbegrensde kracht, liefde en intelligentie, allemaal verzameld in dat kleine lijfje van je, op het laatst je fragile, breekbare lijfje, waar je zó tegen vocht. 
Op onze oude locatie wist ik het op een gegeven moment zeker, je wilde persé mee verhuizen en weten waar we heen gingen en dat is je gelukt liefste meis.
Sterker nog, je hebt zelfs de eerste zonnige dagen nog meegemaakt, jij als kleine zonne-koningin.

Je wilde de strijd niet opgeven, met hevige pijn moest ik uiteindelijk de beslissing nemen liefste Robijntje.

Je wilde tot het allerlaatst de touwtjes in handen houden, als een echte koningin en dat heb je gedaan.
Je lijfje was op, maar de laatste dag wilde je overal nog heen, je wist wat er komen ging hè?
Je week niet van mijn zijde en haalde werkelijk nog alles uit de kast.
Voor een laatste keer wilde je met de grote groep naar ons bosje, deze keer niet in mijn armen, nee, je moest en zou iedereen laten voelen dat je het nog kon.
En je kon het, ongelooflijk waar je de kracht vandaan haalde, dapper liep je het hele eind. Alle anderen volgde je en bleven in je buurt, met respect voor jou, zó bijzonder.
Je liep naar plekjes, die je nog niet had gezien, alsof je zeker wilde zijn dat er echt geen addertje onder het gras zat van ons nieuwe hemelse plekje.
En tegen jouw regels in, waar je altijd een limiet had over je aaibaarheid, wilde je nu alleen nog maar knuffelen, zo lang en zoveel mogelijk, meis, wat heb je ook die dag mijn tranen laten vloeien.
En waar je juist afgelopen weken zo vaak sliep, had je daar je laatste dag géén tijd voor, je wilde elke seconde benutten.

Uiteindelijk kwam Jantien (onze dierenarts), reden te meer voor jou om te laten zien dat je ‘topfit’ was. Je hebt nog heerlijk aan de tzatziki gezeten en gesnoept alsof je geen rem meer had, onvoorstelbaar en vooral, zo moeilijk voor mij liefste Robijntje…
Pas veel later begreep ik je houding, je wilde met opgeheven hoofdje deze wereld verlaten en dat is je gelukt meisje.
Drie uur lang hebben Jantien en ik gewacht en gesproken, maar het was goed zo, het was je moment, alleen zoals jij het wilde.

Je opgeheven hoofdje kwam langzaam in rust in mijn handen, ons fysieke laatste-keer-moment liefste Robijntje.
Het gemis is te groots nog, maar ik voel nu al, je bent er nog en ik troost me met de gedachte dat je er altijd zal zijn.

Gisteren ben je thuis gekomen van de crematie, je hoorde niet op één plekje te gaan rusten.
Ik weet dat je elk voetstapje van jou in de Achtste Hemel wilde achterlaten.
Ik beloof je meis, dat elke stap van jou zichtbaar blijft en nooit vervaagt.

Rust zacht liefste vriendin, je blijft voor altijd in elke vezel van mijn lijf.
Dank je wel voor je intense liefde en vriendschap.
Tim heeft er een maatje bij nu en de Hemel een koningin. 
Dag kleine heldin.

Voor de laatste keer haar bijzondere verhaal: 
https://stichtinghanna.nl/index.php/profielrobijntje/