21-4-2018 Het verhaal van Snoezepoes
Eindelijk mag ik mijn verhaal vertellen!
Wilde ‘t al zó lang van de daken miauwen,maar mama Hanna vond ons verzorgen en héél veel ander werk prio,maar nu schrijft ze,terwijl ik dicteer. 
Weten jullie nog dat ik precies een jaar geleden werd gebracht in de 8e Hemel?
Een lieve mevrouw zag me liggen in het gras,langs de slootkant,vlakbij de weg.
Eigenlijk was ik zó bang toen ze me pakte,maar ik was te zwak om te bewegen.
Ze nam me mee op de fiets,één hand aan haar stuur,andere arm hing ik.
Gek genoeg,ondanks mijn angst, voelde ‘t goed,ik voelde dat ze me wilde helpen.
Ze fietste naar de 8e Hemel, het was niet zo ver.
Daar was Hanna,die gelijk alles uit haar handen liet vallen bij mijn aankomst.
Ik werd naar een kamer gebracht en Hanna ging me bekijken en voelde aan me.
Ik schaamde me,ik was zó mager,ze voelde al mijn botjes en ik had bijna geen spieren meer.
Ze voelde aan mijn vel,die gewoon rechtop bleef staan,toen ze eraan draaide.
Ze rende weg en kwam terug met een fles met een draadje eraan,ze noemde ‘t een infuus.
Doodsangsten stond ik uit,maar hetzelfde als op de fiets, ergens voelde ik dat ook zij me hielp.
Ik kon niet zo goed meer kijken,mijn ogen stonden scheef,ik was gewoon zo moe,maar Hanna dacht daardoor dat ik scheel was,gek mens,toen al!
Ook knipperde mijn ogen de hele tijd,dat kon ik niet tegenhouden.
Het enige wat bewoog aan mijn lijfje.
Nadat ik het infuus had het gehad voelde ik direct dat er iets door mijn lijfje stroomde en gek genoeg kon ik me weer een beetje bewegen!
Han kwam terug met voer,ohhhh, de heerlijkste maaltijd ooit!!
Ik probeerde rustig te eten uit respect,maar dat mislukte. 
Ik schrokte ‘t naar binnen.
Uiteindelijk bleef ik alleen achter op de kamer,de zon scheen door de ramen,het was er lekker warm,ik vond ‘t zó fijn!
Stiekem óók dat ik alleen was,ondanks de hulp die ik blijkbaar hard nodig had, vond ik ‘t heerlijk uit te rusten,ik was zó moe.
In alle rust kon ik het hele avontuur gaan verwerken.
Vlak voordat ik aan kwam in de 8e Hemel,terwijl ik langs de slootkant lag, droomde ik dat iemand me kwam helpen,iemand in het wit,met vleugels.
Maar Hanna had geen vleugels en had iets zwarts aan,vreemd…
Één ding wist ik zeker nu,ik ging niet meer dood.
Ik had daar zó lang zó hard voor gevochten,terwijl ik niet eens wist waarvoor ik vocht,gek hè…
Hanna noemt dat levenslust.
De periode daarna voelde ik mijn lijfje langzaam aan sterker worden.
Hanna zag mijn poep,vol met kleine slangetjes,geen idee wat ‘t was.
Ik kreeg iets vies in mijn bekje,maar dat hielp wel,de slangetjes verdwenen.
Mijn buikje groeide,maar mijn spieren bleven lang slap,ik vond ‘t best,wilde toch alleen maar eten en slapen.
In die tussentijd ben ik trouwens ook bij de dierenarts geweest.
Ik kan nu niet meer zwanger worden én ze hebben ontdekt dat ik door mijn verleden mijn longen heb beschadigd.
Om die reden hoef ik nooit meer weg uit de 8e Hemel,stiekem zó blij om…
Het gekke was,mijn ogen bleven knipperen,iedere keer als Hanna bij me kwam.
Inmiddels keek ik niet scheel meer, was ik wél blij om,dat Hanna vooral niet dacht dat ik scheel was!
In mijn slaapjes knipperden ik zelfs,als ik droomde over vroeger,ik kon er niets aan doen.
Mijn lijfje trilde dan en ik werd onrustig.
Vaak kwam Hanna me controleren in mijn kamertje,langzaam aan wende ik daar aan,maar schaamde me altijd voor ‘t knipperen…
Op een dag wist ik ‘t weer…
In mijn slaap droomde ik weer over vroeger,toen ik wakker werd wist ik ‘t nog en vertelde ‘t aan Hanna.
Niet alle mensen verstaan onze taal,maar gek genoeg zij wel.
En ze luisterde…
En huilde… Geen idee waarom.
Ze zei dat ze me ging helpen en ik op een dag niet meer zou knipperen.
Ik kon me er niets bij voorstellen,maar vertrouwde haar.
En nu, bijna een jaar verder,knipper ik nooit meer!!
Ik ben zó trots op mezelf en mijn lijf!! Nee,geen lijfje meer,want ik eet nog steeds alsof ik morgen niets meer krijg,dus ben beetje volslank zegt Han. 
En die nare dromen zijn verdwenen…
Nooit meer de angst dat handen me slaan,dat stokken op me afkomen,dat er water over me wordt heen gegooid.
Nooit meer een punt van een schoen voelen.
Nooit meer hoeven vluchten…
Ik voel me voor ‘t eerst welkom.
Ik heb Hanna vaak geslagen met mijn pootjes en nagels,deed ik niet expres,maar dat was ‘t vervolg van mijn knipperen,het gebeurde gewoon.
Nu maak ik ‘t elke dag goed door Han iedere keer te vertellen hoeveel ik van haar hou!
Ik loop de hele dag met haar mee en elke keer als ze me aait vind ik dat nóg lekkerder dan eten!
Als ze me even niet aait,ga ik naar haar toe om ‘t te vragen,ik kijk dan op mijn allerliefste manier,waarna Hanna altijd weer blij reageert en me aait,zó genieten!
En s’avonds kruip ik dicht tegen haar aan,in bed.
Ik lig altijd bij het voeteneind,tegen haar voeten aan.
Gek hè,ik was altijd zó bang van voeten…
Het leven is nu één groot feest en ben blijer dan dolblij!
Precies waar ik van heb gedroomd,in het gras,langs de slootkant…
Dat wilde ik van de daken af miauwen,zo luid als ik kan! 
P.s. mijn eerste foto van vorig jaar:
https://www.facebook.com/
Mijn eerste filmpje: https://www.facebook.com/
stichtinghanna