23-03-2023 Rust zacht lieve Mickey

De dood hoort bij het leven, in het bijzonder in de Achtste hemel, maar soms is het too much.
Ik probeer in het nu te blijven, maar diep in mij stik ik in het verdriet.
Schrijven helpt mij om de pijn aan te gaan, maar vooral, Mickey verdient een ode…
Afgelopen vrijdag is hij totaal onverwachts overleden.

Liefste Mickey,

hoe dan?
Hoe moet ik jouw dood een plekje geven?
De enige troost is dat je bent heengegaan zonder pijn, op je favoriete plekje in de tuin, in je mooie nieuwe schuilhok.
In je slaap, op je nieuwe zachte dekentje.
Waarschijnlijk heeft een hartaanval je overvallen.
Zelfs je ogen waren gesloten, je lag er eigenlijk zo vredig bij.
In mij is er oorlog Mickey, ver van het vredige…
Negen jaar was je pas.
Je mooie prachtige vacht en je grote, fitte atletische lijf vers in mijn gedachte…
Ik hou me vast aan de ontelbare herinneringen lieve ventje…

Negen jaar geleden werd je geboren, net zo onverwachts als je overlijden nu.
Je mama Fenja was een (bange)ex langzitter van een asiel en woonde inmiddels bij mij.
Achteraf gezien was ze niet geholpen (foutje) en zo kwamen jij en je zusje Mouse, geboren op de zolder in de stal.
Het was een groots kado voor mij en mama Fenja.

Jullie groeide als kool (foto) en ik probeerde zo vaak als het mocht van mama Fenja bij jullie te zijn.
Duidelijk hadden jullie haar genen, maar mijn knuffels maakte jullie sociale kittens.
Regelmatig nam ik jullie mee naar huis, maar jullie vonden het buiten véél fijner en de stal was jullie thuis.
Bewust had ik die keuze bij jullie neergelegd, dus werden jullie blije boerderijkatten.
Jullie werden een onafscheidelijk trio, jij met je mam en zusje.
Na het ontbijt gingen jullie met elkaar op stap en in de avond kwamen jullie thuis dineren om vervolgens de nacht veilig door te brengen in het warme stro.
Het leven was mooi he Mickey?
En ik genoot van jullie genot.
Extra van jou, als je even ‘vreemd’ ging met de konijnen.
Dol was je op ze, elke dag ontvingen ze jouw knuffels.

Na de verhuizing moesten jullie weken lang in quarantaine, waar weer bleek hoe graag jullie buiten wilde zijn, jullie vonden het vreselijk.
Maar ook die tijd ging voorbij en jullie kregen uiteindelijk de vrijheid weer terug.
Één groot feest was het.
Jullie kwamen weer in hetzelfde ritme, deze keer hadden jullie alleen geen zolder, maar een heerlijk verwarmde kamer op stal met zachte mandjes om de nacht door te brengen.
Lange tijd lachte het leven jullie toe, totdat Mouse verdween.
Nooit zullen we weten wat er gebeurd is met haar en voor jou een grote verandering.
Je miste haar en ging nog meer aan je mama hangen.
Ook ik kwam meer in de picture.
Elke dag kwamen jullie samen een knuffel halen, voor het avondeten.
Toen je liefste mama stierf werd het echt anders voor je…

Ik heb alles geprobeerd voor je, maar geen van mijn ideeën werd goedgekeurd door je.
De nieuwe sociale boerderijkatten vond je niets, in de grote groep keurde je af, je was het liefst op jezelf.
Lekker buiten genietend, rustend op je vele plekjes.
De laatste tijd had je een prachtig nieuw schuilhok in de tuin, waar je lekker warm kon slapen.
Dat gaf mij een vorm van rust, dat je in ieder geval genoot.
Elke dag kwam je op vaste tijden eten, waar je eerst een aai wilde ontvangen.
En toch bleef het aan me knagen…
Volgende winter wilde ik het toch anders voor je.
Misschien op één van de bijkamers met hun bijbehorende uitlooprennen…
Ik wilde er rustig mijn gedachte over laten gaan.
Heel soms bleef je een paar dagen weg, wat een onbeschrijfelijke stress gaf bij mij.
Zo ook je laatste dagen…
Zoveel zorgen om je.
Hoe fijn zou het zijn als jij je eigen veilige plek zou gaan hebben in huis…
Of jij er ook zo over dacht zou de toekomst leren.

Maar die volgende winter komt nooit meer voor je Mickey…

Voor altijd mag je in vrijheid blijven.
Ik hoop dat je nu bij je allerliefste mama en zusje bent.
Voor altijd bij elkaar …
Rust zacht lieve Mickey.