23-06-2021 Weer een afscheid, nu van Spottie

En weer een afscheid.  
Tien jaar lief en leed gedeeld, wat was ze bijzonder. .. 

Lieve speciale Spottie, 

Na je overlijden kwamen alle herinneringen omhoog. 
Wat hebben we er veel samen.  
De dag dat je ‘opeens’ bij ons kwam zal ik nooit vergeten.
Je woonde van kleins af aan in een jong gezin. 
Je was daar vanaf de eerste dag een boefje en heel speciaal. 
Alleen de vrouw des huizes mocht je aaien, verder niemand.  
Sterker nog, dat liet je merken! 
Je hoogzwangere mama wist niet wat ze moest doen, haar man wilde je eigenlijk laten euthaniseren, maar dat kon en wilde ze niet.  
Ze stapte in de auto en bracht jou bij mij, geen keuzemenu, maar een top keuze! 

Je was inderdaad staatsgevaarlijk. 
Je kon heel lief kopjes geven en opeens de aanval ingaan.  
Mij heb je nooit gepakt, maar velen anderen wilde het toch proberen.
Daarna nooit meer dus. 
Maar je had het naar je zin, leefde je eigen leven, had gekozen voor een eigen kamer om de nacht door te brengen ( owee, als er iemand je kamer op kwam) én overdag lekker buiten genieten.  
De andere dieren hadden veel respect voor je. 
Wie in je zone kwam kreeg klappen, wie er buiten bleef liet je met rust.
Iedereen leerde het snel! 
En ik was je slaaf. 
Je wist precies hoe je jouw regels wilde en ik hield me er keurig aan.
En eerlijk Spot, ik moest vaak lachen om je. 
De vanzelfsprekendheid dat alles om jou draaide en de wereld in de Achtste hemel even stil moest staan voor jou was gewoon een regel. 

Op de nieuwe locatie werd je iets milder. 
Soms wilde je iets langer geaaid worden, je woonde zelfs in de groep en genoot buiten nog meer dan op oude locatie.  
De rust deed je goed. 
Ik genoot van jouw genot.  
Ik heb je zelfs in het voorjaar deels mogen scheren, eindelijk die klitten op je rug weghalen.  
Ik moest wel snel zijn he? 

De laatste tijd werd je lijfje zwakker.  
Hartfalen en allerlei kwalen kwamen.
Maar jij bleef dezelfde Spot, je liet je door niets of niemand uit het veld slaan.  
Vorige week ging het mis.  
De hitte kon je lijfje niet verwerken, je hield vocht vast en werd benauwd.
En ik kon niets doen dan aankijken en afwachten.  
Ieder dier mag hier zelf de regie in handen houden, dus ook jij Spot. 
Jij wilde geen gefrunnik aan je lijf door een dierenarts, je wilde geen infuus, niets kon ik voor je doen, behalve je wensen vervullen.  
Elke ochtend wilde je bij de vijver water drinken.  
Je kon niet goed bukken, dus gaf ik het vaak vanuit mijn hand. 
Je wilde meer dan ooit geaaid worden, ik was zo blij dat dat mocht Spot.  
Overdag wilde je buiten op je favoriete plekje bij de vijver vertoeven.
Dat betekende vrije uitloop voor je, ik moest erop vertrouwen dat je iedere keer terug kwam. 
Zo moeilijk was het Spot, maar je beschadigde mijn vertrouwen niet.  

De laatste dag vond ik een hel Spot, maar uit respect voor jou liet ik je.
Wat een ongelooflijke doorzetter was je, wat een sterk karakter, je bleef vechten voor je leven, alsof je nog dacht dat je het zou overwinnen.
Uiteindelijk ging je op je bedje liggen en voor het eerst zag ik dat je het leven los liet.  
Ik mocht bij je zijn, je laatste minuten.  
Zachtjes mocht ik je aaien, tot je laatste zucht.  
Hoe moeilijk ik het ook vond Spot, deze keer was het bijna fijn dat de dood volgde.  
Geen lijden meer, rust meisje, voor altijd.  

Ik zal je nooit vergeten Spottie.  
Dankjewel voor alle mooie jaren. 
Rust zacht.