24-10-2017 Afscheid Joppie

En weer een afscheid…
Senior en patiëntje Joppie is niet meer.

Liefste Joppie,
inmiddels heb ik zoveel katten mogen ontmoeten in mijn leven, maar zelden zó’n zachtaardig lief ventje als jij ontmoet.
Met je prachtige, liefdevolle smoeltje kon je me iedere keer laten smelten, alleen al met de manier waarop je me aankeek.
Vol dankbaarheid, vreugde en intense liefde.
Elk diertje brengt zijn eigen bucket-list mee in de 8e Hemel.
Zo deed jij dat ook.
Maar er stond weinig op bij jou lieve schat…
Je wilde af en toe een kriebel onder je kinnetje én met me facebooken.
Elke avond hielde je me in de gaten, zodra de laptop open ging, kwam je je melden en kroop dankbaar op mijn schoot.
Het liefst wilde je daarna bank-hangen met me, en lekker tegen me aan kruipen, maar dat lukte me vaak niet hè lieverd…
Dat deed me altijd zó zeer, maar zóveel dingen die altijd weer moesten.

Een paar weken geleden liep je gezondheid erg achteruit.
Je huidkanker bleef bizar genoeg al die tijd onder controle, maar je niertjes gaven het langzaam op.
Elke dag liet je je vieze bekkie vrolijk schoonmaken, alsof er niets aan de hand was, maar ik vreesde al liefste Joppie…
Vanaf dat moment gooide ik elke avond alles voor even aan de kant en ging samen met jou op de bank liggen.
Lieve schat,w at genoten we hè..Ik met een onderbuikgevoel, maar jij intens,met je bekende tevreden bekkie in een smile.
Het kostte me wekenlang mijn nachtrust, maar wat was het dat waard…

Je ging steeds slechter eten, je lijfje ging zó snel achteruit, maar je bleef lachen.
Je maakte ‘t me zó moeilijk Joppie, elke dag dacht ik dat ‘t de laatste was met je en de dierenarts stond stand by, maar je hield onbeschrijflijk vast aan die mooie momenten samen.

Je at zó weinig, maar het was alsof je precies genoeg at om het nog even uit te stellen, dát moment…
Soms at je ‘t 15e voertje pas, wat ik je voor sorteerde, waarna ook ik weer opgelucht was en wist ‘vandaag nog niet’.

Gister kon je niet meer eten, maar tóch zat je te bedelen, met een bijna wanhopige blik in je ogen.
Door mijn ervaring met jullie ken ik de blik ‘het is nu genoeg geweest’ als geen ander,maar die gaf je me niet.
Gisteravond was je zó slap, je was uitgedroogd, ondanks het infuus en ik wist het gewoonweg niet meer Joppie…

Ik heb je op schoot gehaald tijdens mijn facebook-ronde, je was te zwak om zelf te komen.
Tevreden ging je liggen spinnen, maar je ogen bleven toe.
Je was zó moe.
Dat was voor mij het teken lieve schat.
Snel ben ik met je op de bank gekropen, waarna Redje het teken gaf.
Zacht piepend ging hij je likken.
Het was zover, ‘het’onoverkomelijke moment brak aan.
Ik heb snel geregeld dat we je konden gaan ‘helpen’.
Mijn hemel, wat was het zwaar.

Je lag bovenop mijn buik, met je tevreden smoeltje in mijn handen.
Even was je verontwaardigd op ‘het’ moment, maar een fractie later legde je je lieve hoofdje weer in mijn handen en ik zag de rust weer in je komen.
Je keek weer tevreden en nog één keer keek je me aan, tevreden en weer die lach, maar deze keer met een blik dat het goed was zo…
Dank je wel lieve Joppie, voor de bevestiging dat ik de goede keuze maakte, de onzekerheid daarover verscheurde mijn hart…

Nu een lege schoot lief vriendje, tijdens facebook, maar ben zó dankbaar je te hebben mogen kennen.
Ik hou me vast aan de mooie momenten, dat je genoot zoals alleen jij kon.

Rust zacht liefste Joppie, voor altijd in mijn hart.