25-4-2017 Robijntje weer hersteld
Soms voel ik me net ‘Jantje lacht/Jantje huilt’…
Vandaag was weer zo’n dag, deze keer door lieve Robijntje (15 jarige ex-laboratorium-poesje), een ongelooflijk verhaal.
Sinds een paar weken sukkelt ze wéér met haar gezondheid.
Wederom spelen haar darmpjes op.
Vanaf ‘t weekend ging ze snel bergafwaarts.
I.o.m mijn lieve dierenarts Jantien gingen we werkelijk alles uit de kast halen om haar hieruit te krijgen.
Ook lieve Red ontdekte haar dip en volgde haar op de voet.
Gisteravond leek ze even iets op te knappen en at zelfs een paar brokjes.
Vanmorgen was ze helemaal ingestort.
Ze wilde niets meer, was zwak en leek ‘t op te geven.
Ik heb haar neergelegd op haar favoriete plekje, op een warmtedekentje en toegedekt met een ander dekentje.
Onder gezonde omstandigheden niets voor de kleine prinses, die zich niet laat betuttelen en zeker niets laat opdragen door haar verleden.
Ik heb er een filmpje van gemaakt en naar mijn dierenarts gestuurd en het interne team ingelicht.
Mijn dierenarts zag ‘t ook niet positief in.
Vorig jaar had ze ook zo’n zware dip, waar ze wonder boven wonder uit kwam,maar was toen wél een jaar jonger…
Voor een oudere patiënt een groot verschil.
We besloten, ik zou nog een paar uurtjes aankijken en haar proberen te dwangvoederen, een lijdensweg was uiteraard geen optie.
Ze volgde me vanaf haar kussentje met waterige oogjes.
Ze nam niet eens de moeite haar hoofdje op te tillen en draaide haar oogjes om toch te zien wat ik deed.
Niets voor nieuwsgierige Robijn, maar dat ze me volgde was een heel klein lichtpuntje.
Ik wilde het verdriet niet binnen laten komen,wat ook niet kon in mijn drukte omtrent de andere diertjes, maar het ging door merg en been.
Randy nog vers in mijn hoofd, dit kon niet waar zijn,mijn prinsesje nu…
Tot einde van de ochtend lag ze daar, levenloos.
En opeens kwam ze onder haar dekentje vandaan en keek me met vragende, kleine oogjes aan.
Ik pakte haar lievelingsvoer en ze begon langzaam te likken.
Niet te beschrijven wat er door me heen ging!
Vervolgens moest ik naar buiten, de andere diertjes weer gaan voeren en het wonder geschiedde…
Zie filmpje…
Wéér tranen ná het maken van dit filmpje, maar van intens geluk!
Inmiddels heeft mijn prinsesje al 2 keer gegeten als een kleine bouwvakker en ligt nu voldaan uit te buiken. Zo onbeschrijflijk trots op haar, mijn kleine wonderkindje!
Hoop dat ze haar dieptepunt weer achter haar mag laten en weer zo intens mag gaan genieten zoals alleen Robijntje dat kan…
Om dit ongelooflijke verhaal te ‘bevestigen’, zal ik later in de reacties hieronder foto’s plakken van haar, die ik heb doorgestuurd naar mijn team en mijn dierenarts.
Jantien, dank je wel weer voor deze geweldige samenwerking, you’re the best én ik ben niet gek!
Voor wie haar niet kennen, haar intense verhaal.