28-09-2022 Lulu overleden

Met een gebroken hart heb ik haar laten gaan..
Een ode aan dappere Lulu…

Lieve Lulu,

wat was je een hoopje ellende bij je aankomst, je rugzakje zo te groot, je angst zo te diep.
Je was bang voor alles, mens en dier en niet zo vreemd meisje.

Jarenlang zwierf je van de ene boerderij naar de andere.
Bij de ene boerderij werd je hardhandig weg gejaagd door de boer, bij de andere boerderij door de katten.
Wat er precies is gebeurd zullen we nooit weten, maar op een gegeven moment liep je met een gebroken pootje, een gebroken staart en later bleek, ernstig letsel aan je mooie koppie.
Uiteindelijk werd je gevangen en werd je naar het asiel gebracht.
En zo kwam je, doordat je niet herplaatsbaar was als zwaar getraumatiseerde, bij mij.

Iedere keer liet je mijn hart breken, als ik je voer kwam brengen en ik je voorzichtig aan keek.
Zoveel angst…
Je kon je goed redden met je inmiddels vergroeide gebroken pootje en je staart, maar je zieltje was nog ernstiger beschadigd.

Maar heel langzaam aan ging je stap voor stap ontspannen.
Ik mocht je voer in de buurt van je neerzetten, je kwam steeds dichterbij tijdens mijn aanwezigheid.
Langzaam aan ging je me vertrouwen.
Tot de dag dat je hoofd-abses barstte.
Ik moest je forcerend vangen en je naar de dierenarts brengen.
Het was te gruwelijk, alles meisje.
Je teleurstelling in mij, de angst bij de dierenarts én wat zij vond in je schedel.
Allemaal losse stukjes bot…
Zo goed mogelijk heeft ze je geholpen, maar weer was het vertrouwen helemaal weg en begonnen we weer opnieuw met het herstel van je hoofdje.
Deze keer op twee manieren…

Inmiddels had ik je verhuisd naar de benedenverdieping, waar een socialisatie-kamer is met uitloop in een veilige ren.
Ik wist dat dit een risico was, omdat je meer soortgenoten zou gaan ontmoeten én zien.
De kamer grenst immers aan de woonruimte van de grote groep( 30 katten en vier honden).
Maar weer ging je stap voor stap vooruit.
Met je kamergenoten ging je uiteindelijk goed om, je vertrouwde ze.
Je ging vaker naar buiten en leerde de andere dieren kennen.
In het begin schoot je bij elke beweging weg, maar later zag ik je vaak genieten buiten, nieuwsgierig zat je op de uitkijk.
Steeds vaker liet je mijn hart een vreugde-dans maken.
De laatste tijd ging het opeens in een stroomversnelling.
Alsof je wist dat dit moment ging komen…

‘S avonds zat je vaak voor de hordeur, nieuwsgierig de woonkamer in kijkend.
Zelfs de honden ging je vertrouwen en geen enkele kat kon je nog bang maken.
Je voelde je veilig.
Je voelde je thuis he meis?
Overdag had je je lievelingsplekjes buiten, waar je genoot van de zomer.
En als je mij hoorde kwam je aangerend, het raamkozijn door om binnen te komen.
Je wist, ik was ok, je kon me vertrouwen én had wat lekkers bij.
Maar ondertussen kwam het onheil weer in je koppie.
Je fragiele zieltje was helend, maar je abses niet…
In overleg met de dierenarts besloten we zo lang mogelijk te wachten.
Zolang jij genoot…

Eind vorige week werd het snel slechter.
We wisten, er moest iets gebeuren he Lulu?
Ik wilde je niet vangen, niet weer die stress.
Niet weer je ziels-litteken open scheuren…
En zo zette ik je verhuisbox op de grond in je kamer.
Elke dag kreeg je daar je lekkers in.
Wonderlijk genoeg ging je al vrij vlot in mijn bijzijn in de box.
Iets wat nog zo kort geleden ondenkbaar was.
Je ging er zelfs zo diep in, dat je me niet meer zag en me vertrouwde dat het ok was.
Mijn hart brak weer bij de gedachte dat ik op korte termijn het deurtje moest dicht doen…

Vanmorgen was het zover, de dag van je operatie.
Misselijk al bij de gedachte wat er komen moest.
En dappere lieve Lulu, je ging vol vertrouwen naar binnen.
Het spijt me zo meisje, dat dit moest…
Één troost was dat je veel rustiger bleef dan de vorige keer.
Begreep je misschien dat ik het voor jouw bestwil deed?
Misschien wist je dit al eerder dan ik dacht?

Hoe dan ook…
En zo ging je naar de dierenarts.
Ik moest de andere dieren verder verzorgen, dus reed lieve Jeannet met jou.
Bij aankomst ging je vrij vlot onder narcose en vlak daarna kreeg ik het belletje waar ik zo bang voor was Lulu…

Je schedeltje was een puinhoop.
Of het een tumor was of een ontsteking door oud letsel, het deed er niet meer toe…
De vraag was, wat was het beste voor jou meisje…
We wisten nu al dat het een terugkerende zaak was.
De pijn, de stress, je tere zieltje weer beschadigd, pfff, lieve schat, wat een keuze…
Ik had je zo graag nog zien genieten.
Je nog zo vaak blij door het raamkozijn zien komen maar me toe.
Je hoorde nog een heel leven voor je te hebben, in vertrouwen, ondergedompeld in liefde Lulu.
Maar dat was niet realistisch…

Ik verzoop in mijn tranen Lulu.
In mijn woede, mijn onmacht, maar je verdiende een lang leven zonder pijn.
Ik hoop dat je nu rond rent op 4 gezonde pootjes.
Je staartje in de lucht en je mooie koppie pijnvrij is.
Voor altijd meisje…
En dat je terug kan zien op de laatste tijd.
Dat alle dieren van je hielden.
Dat ik van je hield, zielsveel, voor altijd…
Dat je er toe deed.
Dat ik je nog één keer vast mocht houden, met jou in alle rust

Dag dapper kind.
Dankjewel dat ik er voor je mocht zijn..