31-01-2022 Afscheid van Dingetje

Lief meisje,

Je kwam, zag en overwon.

Je stal ieders hart, met je ongelooflijke doorzettingsvermogen en je uitgesproken eigen identiteit.

Als kitten was je aangereden en eigenlijk op sterven na dood.

Je kwam in asiel Born terecht, waar ze er alles aan hebben gedaan om je een kans te geven en die pakte jij, je vocht voor je leven.

Na een lange revalidatie was je goed genoeg voor herplaatsing, maar niemand wilde jou.

Je had een ernstige rugbeschadiging, waardoor je incontinent was.

Born contactte ons en je kwam bij onze lieve dierenarts Jantien terecht.

Met hart en ziel heeft ze lange tijd voor je gezorgd in alle opzichten.

Ze heeft werkelijk van alles geprobeerd om je beter te maken.

Je bleef uiteindelijk een zware patiënt, maar je genoot van het leven en dat was het belangrijkste.

In de vakanties kwam je bij mij logeren, altijd weer was het een feestje je te zien.

Het intensieve verzorgen vond je altijd best, elke dag je kontje wassen was gewoon voor je en altijd weer aandoenlijk hoe je het liet gebeuren.

Uiteindelijk kwam je bij mij wonen.

Je vond de nieuwe locatie geweldig, heerlijk in ons bosje spelen, zonnebaden, je genoot als een kleine prinses.

Als een Klein Duimpje liet je een spoor achter van poepjes in huis, had je het ene mandje gehad ging je door naar de volgende.

Gek genoeg kon je in huis je draai niet vinden.

Uiteindelijk heb ik je in de avond je eigen kamer gegeven en dat was de uitvinding voor je.

Je vond het heerlijk.

Overdag lekker op stap, om daarna lekker te chillen in je bloemenkamer.

De zorgen om je bleven, je darmen bleven gevoelig en je kreeg een nauwkeurig dieet, maar toch had je regelmatig buikpijn.

Jantien en ik hebben talloze spoedgesprekken gevoerd over je, we wilden vooral niet dat je ging lijden.

Maar altijd weer kwam je erboven op.

Vrijdag was je anders.

Ik kon het niet zo goed plaatsen, je wilde niet naar buiten, je was voor jouw doen sloom, maar toch ook tevreden, ik maakte me zorgen en hield je extra in de gaten.

Je wilde je kamer weer in en vroeg extra om aandacht.

Alsof je wist wat er ging komen…

Ik zie je nog zitten lieve schat, op het meubel in je kamer, kijkend hoe ik de andere katten hun lunch gaf.

Geduldig zat je te wachten.

En opeens die klap en die schreeuw.

Daar lag je, op de grond, direct klinisch dood.

Je hebt mijn schreeuw niet meer gehoord, mijn tranen niet gevoeld op je zachte mooie vacht en waarschijnlijk ook mijn handen niet gevoeld om je lieve hoofdje.

Ik heb je op schoot genomen en even leek het alsof je dat fijn vond.

Of ik wilde dat zien…

Dag lief meisje.

Ik mis je enorm, zelfs je poepjes en plasjes.

Er komt een dag dat ik het fijn vind dat je zo bent gegaan.

Geen lijdensweg, geen ingrijpen.

Maar nu nog niet, ik moet het een plaatsje geven.

Maar jij mag je reis gaan maken…

Tot ooit bijzonder kind.

Dankjewel lieve Jantien, voor de reis die we met zijn drieën hebben gemaakt.