31-8-2018 Robijntje

Lieve mensen, dank voor jullie overweldigende reacties, medeleven en steun.
Mede dankzij jullie hou ik hoop voor de toekomst van de diertjes.
Ook mijn lieve crisis-team, die zich met hart en ziel inzetten, zó hartverwarmend, zonder jullie was ik niets schatten… Onbeschrijflijk dankbaar om en samen-sterk-gevoel ten top!
Mijn grootste inspiratie blijven uiteraard de diertjes en één overtreft stiekem alles en iedereen in haar steun.
Wil graag het volgende verhaal met jullie delen, wat ik vorige week al geschreven heb, tijdens een slapeloos nacht-uur.
Ik heb de tekst voor vandaag iets aangepast, omdat ze wederom voor een wondertje zorgde vandaag…

Fijn weekend lieve allemaal, en hoop dat jullie ons blijven steunen, samen sterk en alles voor de diertjes.

Liefste Robijntje,

Na het overlijden van een geliefd dier schrijf ik altijd een dankbetuiging, maar voor jou schrijf ik hem terwijl je er nog steeds bent liefste Robijntje.
Ik hou van alle dieren en met elk diertje heb ik een speciale band, maar wat wij samen mogen hebben Robijntje, overtreft alles.

Alweer vijf jaar geleden zag ik je voor het eerst.
Ik mocht je uit een lab halen met vier andere katten en een seniorhondje.
Allemaal afgedankt, door ziekte en leeftijd, waardoor jullie niet meer ‘bruikbaar’ waren en anders de dood zouden vinden.
Jij zat al een lange tijd in je hokje te wachten op mijn aankomst.
Je eerste blik zal ik nooit vergeten Robijn.
Haast onbeschrijflijk, het leek alsof het niet meer hoefde voor je, maar ergens toch óók vol kracht, ergens diep verstopt.

Je draaide je oogjes op een bijzondere manier omhoog, later bleek dat je door een beschadiging in je nek je hoofdje niet omhoog kon draaien, dus had je jezelf aangeleerd je oogjes te draaien.
Het was hartverscheurend.
Die blik heb ik later nooit meer bij je gezien Robijn, zelfs niet alle keren dat je doodziek was.

Vervolgens gingen we een geweldige tijd tegemoet.
Je eerste stapjes buiten, voor de eerste keer zonlicht voelen, andere diersoorten ontmoeten, blaadjes zien bewegen, alles was nieuw voor je, na elf donkere jaren.
Je genoot zó intens, je ogen twinkelde en de levenslust straalde er zó vanuit.
De eerste keer dat je paard Vik zag, je was niet bang, je geloofde alleen je eigen ogen niet, dat zoiets bestond! (foto)

Stoer stapte je op hem af.
Nieuwsgierige Vik wilde met je neuzen, maar je blies hem dapper weg.
Elke beweging die je maakte ontroerde me Robijntje, je ogen raakte me diep in mijn ziel en hart.
En jij vond het heerlijk als je die wisselwerking voelde bij me, het ontstaan van onze bijzondere band.
Soms was het alsof je me expres triggerde.
De eerste keer bijvoorbeeld, toen je s’morgens vroeg bovenop me kwam staan terwijl ik ontwaakte, spinnend.
Je was door je trauma het spinnen verleerd, tot die ene ochtend in bed, het leek alsof je me lachend aankeek en je genoot van mijn emoties.
Mijn hemel, wat gaf je me vaak de mooiste geschenken én nog steeds!

Vele keren heb ik je uit het diepste dal mogen halen lieve Robijntje,je vertrouwde me volkomen en je liet jezelf meeliften door me, waardoor je op onverklaarbare wijze iedere keer weer opknapte.
Je zou met je blaastumor, ruim een jaar geleden, hooguit nog een paar maanden hebben.
En dat is niet eens het enige wat je lijfje heeft.
Nooit zal ik vergeten dat je hopeloos ziek en zwak was en ik geen mogelijkheid meer zag voor je.
De dierenarts was hier en iets in jou fragiele lijfje maakte je als een kleine tijgerin, die niet wilde sterven, maar wilde blijven leven.
Blijven genieten én bij mij wil blijven?
Zeldzaam respect voor je grenzeloze levensstrijd lief meisje.

Over het algemeen ben je de laatste tijd topfit, op een enkel dipje na, maar de wisselwerking tussen ons wordt met de dag sterker.
In deze bizarre tijd ben jij het liefste Robijntje, die me mee laat liften met jou.
Alsof je voelt wanneer ik je nodig heb.
Keer op keer breng je me weer aan het lachen, ontroer je me tot diep in mijn ziel.
Je kijkt me dan aan met je gedraaide oogjes, vol levenskracht en geeft me de kracht voor jou en alle andere diertjes te vechten.

Gisteren opeens drie ernstige patiënten, waaronder jij lieve meis.
Ik weet het, het houdt een keer op…
Gisteravond kwam Jantien langs en heeft ook jou onderzocht.
Je at nauwelijks/niet en het leek zorgelijk.
En dat in deze crisis-tijd, ik wist niet waar ik het moest zoeken.
En dan, de volgende dag, vandaag dus, eindeloos heb je in de klimkast gezeten bij de voerkast, waar ik jullie ontbijt en lunch maak.
En eindeloos bleef je me lachend, vol energie en levensvreugde aankijken én snoepen!

Mijn hemel, wederom deed je het lieve Robijntje, you made my day!
Vanmiddag ging je met me mee, terwijl ik moest overleggen met mijn lieve crisis-team, je bleef glimlachen, op de stoel naast me (zie filmpje in de reactie).
Onze wisselwerking van tijgerin tot tijgerin? Waar je het vandaan haalt uit je kleine lijfje weet ik niet liefste vriendin, maar je bent onbeschrijflijk voor me.

Dank je wel liefste koningin, voor je onbegrensde liefde en wilskracht, waar wij elkaar in hebben mogen vinden, zelfs als alles tegen lijkt te zitten.
Dank je wel voor je steun, ik ben er altijd voor je, promis.
Samen kunnen we de hele wereld aan en vechten we door, met een traan, maar vooral vaak met een lach.

P.s. nieuws over de andere patiëntjes wordt vervolgd.