6-2-2019 Wonderkindje Robijntje

https://www.facebook.com/dierentehuisdeachtstehemel/videos/584552408638562/

Mijn kleine, grote vriendin Robijntje (ex lab-poesje) wordt zichtbaar zwakker. Met haar gewicht wat rond de twee kilo blijft hangen is ze zó kwetsbaar. Steeds meer kwaaltjes komen omhoog en de kwaliteit van haar leventje staat uiteraard op nummer één.

Afgelopen weekend was ik in overleg met mijn vaste dierenarts Jantien en nadat ik met haar een filmpje van de kleine koningin had gedeeld, waren we het samen eens.  Als ze zo bleef, was het einde voor haar in zicht.

De meesten van jullie weten dat ik zielsveel van mijn dieren hou en zij mijn levensdoel zijn. Robijntje overtreft zelfs die trap door de innige vriendschap die we hebben, ze is mijn allessie, mijn steun en toeverlaat en zij brengt me als geen ander een lach op mijn gezicht. En afgelopen dagen die traan, mijn hemel, wat zwaar, de wetenschap dat het einde echt nadert.
Vaak moest ik aan Tim denken, Robijn en hij hebben zoveel gemeenschappelijk.

Hoe dan ook, vanmorgen maakte ze me wakker, zoals alle ochtenden.
Ze kwam met haar tengere lijfje bovenop me zitten.
Met haar grote, bijzondere oogjes keek ze me aan en deed iets wat me op de vroege ochtend alweer de eerste tranen bezorgde.
Ze kwam in mijn nek liggen, languit en spinde zachtjes.
Het voelde als een afscheid, alsof ze voelde wat er komen ging, maar het tegendeel was waar!

Vlot daarna kreeg ze haar eerste voertje, wat ik klaar heb staan in mijn nachtkastje.
Ze eet immers iedere keer maar kleine beetjes, dus zo vaak als ze wilt, bied ik haar eten aan, ook s’nachts.
Hongerig begon ze te eten! ? Zou het wéér zo zijn, dat het haar dag niet was vandaag?
Ja dus!
Mijn kleine grote vriendin maakte het ene statement na de andere, maar liet me toch in spanning.
Ik twijfelde aan mezelf. Eigenlijk voel ik altijd het juiste moment aan voor het tijd van afscheid, maar zou ik niet stiekem een klein beetje verborgen egoïsme hebben en Robijntje tegen beter weten in langer om mee heen willen houden?
Het gaf me de hele dag een onderbuikgevoel en was benieuwd naar Jantien haar mening.
Vlak voor Jantien’s aankomst het laatste statement.
Ze stond fanatiek te krabben aan de deur (en dat terwijl haar achterpootjes slechter worden door vochtophoping en zij afgelopen dagen steeds slechter ging lopen ) en wilde iets lekkers.
Vervolgens ging madammetje mee naar buiten,in een drafje, waar de grote groep hun ‘junkfood-snoepjes’ krijgen. Met behulp van mij kwam ze op het het krukje, maar sprong zelf op het aanrecht van de buiten-keuken en keek me vrolijk, blij en vooral dwingend aan (zie filmpje). Give me some food!!

Mijn hemel, mijn twijfels waren weg, vlak voordat Jantien arriveerde en vlak daarna gaf ze dezelfde bevestiging.
Vandaag nog niet.

Jantien kon de andere patiëntjes gaan onderzoeken, maar nog geen polonaise aan Robijntje haar lijfje!
En terwijl ik dit schrijf zit ze naast me, weer met pretoogjes.Nu geen junkfood, maar Tzatziki, speciaal voor haar gekocht onlangs, vindt ze zó lekker.
Genieten van het nu, van elke seconde die we samen mogen beleven.