7-11-2017 Update bezichtiging

Deze foto heeft een uitgebreidere uitleg nodig,die ik graag met jullie wil delen…
Genietende, onlangs herplaatste Mo en Babetje, die letterlijk hun nieuwe ‘gouden'(hang)mandjes’ hebben gevonden bij hun nieuwe lieve top ouder.
Voor wie hen niet kennen, (bange)mama Mo is als ex-zwerver hier gebracht met haar kittens en Babetje op straat gevonden als kitten van 2 weken oud.
Babetje werd direct met liefde geadopteerd door mama Mo.

Altijd heb ik de gewoonte gehad in slechte tijden aan mooie dingen te denken, om me heen te kijken naar het moois wat er altijd weer is én te bagatelliseren.
Dit laatste valt me niet meer mee, omdat het om de diertjes gaat en zij zó afhankelijk zijn van mijn situatie.
Zoveel kansloze gevalletjes, die zonder mijn opvang de dood hadden gevonden en nu mogen genieten.
Zonder de 8e Hemel zouden ze wéér kansloos zijn…

Vandaag wéér een bezichtiging gehad.
Deze mensen zijn al in onderhandeling, kwamen voor de 3e keer, nu met een bouw-deskundige…
Ik heb geprobeerd mijn verstand op 0 te zetten, want de onzekerheid zou me gek maken en de verzorging van de dieren gaat gewoon elke dag door.

Vóór de bezichtiging moest uiteraard alles xtra schoon en netjes zijn en de diertjes verzorgd zijn.
TIJDENS de bezichtiging het erf weer af, een hel voor mij…
Een aantal patiëntjes aten niet goed en een doodziek konijn vlak voor die tijd.
Een draaimolen van emoties had ik al.
Ik probeerde de vogeltjes te blijven horen, dacht aan genietende Mo, Babetje en Simba (ex Kwakje,neefje van Babet,die inmiddels ook elders happy is) én keek om me heen, naar de dieren die happy waren,maar het was lastig…

Ik was te laat klaar door de slechte eters en redde het niet om alle dieren in veiligheid te brengen vóór de kijkers weer kwamen.
Terwijl ik de overgebleven kittens probeerde veilig op te sluiten voor de deuren open gegooid werden, hoorde ik al kabaal op de trap.
Kansloze missie, ze kropen uit paniek onder bed.
Een verontwaardigd gezicht in de deuropening, want ik hoorde daar niet meer te zijn.
Een aantal katten zag ik beneden in paniek, maar ik moest weg…
Sloot deuren die dicht moesten blijven en moest maar hopen dat ze respectvol met mijn wensenpakket over de dichte deuren om zouden gaan.

Ik vertrok met de hondjes, van ellende richting dorp naar de dierenwinkel, voer halen.
Mijn hemel, wat een hel…
En het bijzondere vind ik altijd weer, die muur waar je tegenaan loopt, omdat het MAAR om dieren gaat.
Zóveel mensen staan er zó anders in.
Als het hun bloedeigen kind is, is het anders…
Ik probeer het niet eens meer uit te leggen, kost me teveel energie en ergernis.

Nog niet eens gesproken over de toekomst van de dieren, als de boerderij wordt verkocht en wij geen alternatief hebben…
Ik vind in mijn overvolle hoofd op dat moment niet eens de tijd om daar over na te denken.

Enfin, ik bleef me vasthouden aan de mooie dingen.
De hondjes genoten van een xtra wandeling, en het uur ging weer voorbij,ik mocht naar huis.

Bij thuiskomst trof ik een achterdeur die haast niet zichtbaar was, vol met dozen, die door de postbode neer waren gezet.
Dat was voor latere zorg, eerst dieren checken, verzorgen en op tijd veilig binnen zien te krijgen, want het wordt al zó vroeg donker.

En alles zat mee, de dieren kwamen keurig binnen, de stress was bij de meesten al verwerkt en iedereen had honger, behalve mijn zieke nijnkind.
Haar vriendje probeerde haar te troosten, ging door merg en been, ik ga haar later weer xtra verzorgen wist ik, daar blijven hangen had geen zin, hoe moeilijk ook.

De dozen waren aan de beurt.
Blij verrast vond ik geweldige spulletjes! Prachtige mandjes en kleden,mooie voerbakjes, van alles!
Je kan me nergens zo blij mee maken als spullen voor de dieren, dus ik voelde zó’n geluksmoment!
Ik heb snel de dozen uitgepakt en dankbaar werd alles onderzocht door de dieren, het was één groot feest.
Nog steeds had ik double feelings, maar hun geluk maakte me ook even blij.

Ik trof een brief bij de doos.
Deze raakte me zó enorm.
De lieve vrouw weet niet dat ik dit schrijf, dus uit respect noem ik geen naam.
Zij had samen met haar man ook veel dieren, allemaal gered.
Ze had alle spulletjes met liefde af gestaan, omdat ze nieuwe spulletjes en kussens ed zelf opnieuw had gemaakt, inclusief wandmeubels voor hun lievelingen.
Ze wist als geen ander hoeveel zorgen de dieren met zich meebrengen, maar vond hun liefde onbetaalbaar.
Alles wat ze schreef was zó herkenbaar.

Inmiddels had ik snel wat eten opgewarmd in de magnetron, maar haar schrijven ontroerde me enorm.
Haar boodschap was dat ik voor mezelf moest blijven zorgen, iets waar zij moeite mee had, omdat de dieren me nodig hebben.
Ze sloot af met een quote:

“Everything will be ok in the end.If it’s not,it’s not the end.”
(John Lennon)

Inmiddels stroomde de tranen over mijn wangen.
Ze had zó gelijk.
En dat niet alleen.
Door haar lieve woorden opende ze weer mijn ogen.
Wij, dierenvrienden, zijn soms in de minderheid, MAAR, we ZIJN er en zijn samen sterk!

Ze gaf me net weer even dat duwtje te geloven in een toekomst.
Voor de diertjes die ons zó nodig hebben.
De dieren van nu en die we nog mogen gaan helpen in de toekomst, zó óók de Mo’tjes en Babetjes en alle dieren die op ons pad gaan komen.

It’s not the end, it’s just the beginning.

P.s. In de loop van volgende week hoor ik meer over de boerderij.
Mocht het verkocht worden,gaan we wéér de media in.
Ik blijf geloven dat er mensen zullen opstaan die ons gaan helpen…
Dank voor iedereen die ons al steunt, klein of groot, samen sterk en alles voor de diertjes.