17-11-2019 Mijn trouwste vriendin Zen is heengegaan…

Mijn trouwste vriendin is heengegaan…

Liefste Zen,

we wisten allebei dat dit moment zou komen, maar toch kwam het onverwachts.
Je deed het zo goed op je (vele) medicatie, desondanks groeide je tumor enorm hard.
Maar je genoot intens door, al zag ik dat je lijfje steeds zwakker werd, je deed alsof
er niets aan de hand was.
En Zennie, ik deed dat ook. Ik genoot enorm van je, maar liet me ook opslokken door de drukte,
meis, wat heb ik een spijt van dat laatste…
Juist omdat je zó speciaal voor me was, 17 jaar intense vriendschap vlogen voorbij Zen.
En omdat juist jij leefde voor de liefde, je leefde voor mij en voor iedereen die je liefde wilde ontvangen.
Je had elke seconde van mijn dag verdiend.
Ik kan het nog niet plaatsen Zen…
Ik kan het onbeschrijfelijke gemis nog niet aan, maar ook mijn frustraties omtrent je laatste dag maakt
me extra verdrietig.
Ik weet dat er een dag komt dat ik me vasthoud aan mooie herinneringen, een boek vol
Zen-liefde en een boek vol wijsheid van jou liefste vriendin.
Dat ik terug kan denken aan de vele kleine mooie momenten die we de laatste tijd extra hadden.

Deze gedachte brengt me terug in de tijd, de eerste dag dat ik je ontmoette, het was liefde op het eerste gezicht.
Je was een ‘boerderijkat’. Een leven waar veel katten jaloers op zijn, lekker
buiten spelen, muisjes vangen en slapen in het stro.
Maar jij was doodongelukkig.

Een lieve vriendin beschreef je als een zwart-wit bundeltje met heel veel liefde, ze had zo gelijk.
Je missie was liefde geven in je leventje en geen muizen vangen.
Je mocht mee met mij, achteraf gezien de enige reis die je zonder enige klacht hebt volbracht. 🙂
Vanaf dat moment was je in je element, je gaf, gaf en gaf.
Je was mijn zonnetje liefste schat en elke dag met jou was een feestje.
Bij elke activiteit hielp je mee, stallen mesten, kruiwagens legen, stofzuigen in huis, overal wilde je bij zijn.
En dat was je dan ook, het liefst op mijn rug, als een rugzakje bungelde je overal mee heen, hard spinnend
van geluk.

De eerste 14 jaar was je alleen een hel in bed. 😀
Elke avond hield je me zo lang mogelijk wakker, luid spinnend in mijn oor, en als je dacht dat ik in slaap ging vallen
ging je hardhandig kopjes geven, net zo lang tot ik wakker werd.
Soms nam ik me voor om je buiten de slaapkamer te laten, maar mijn god, hoe kon ik je weerstaan…
De laatste jaren werd je softer en bleef je rustig naast me liggen, alleen je harde spinnen hield aan,
waar ik inmiddels aan gewend was.
Als de wekker ging kroop je bovenop me.
In de periode dat Robijntje slecht werd liet je haar voorgaan, na haar sterven was het weer jouw moment.
Tot vorige week…
Je had moeite met wakker worden in de vroegte en opstarten duurde langer.
Ik was al aan de koffie als je wakker werd, waar je me uiteraard warm kwam begroeten.
Ik begon me toch extra zorgen te maken om je, diep in mijn hart wist ik wat er komen ging.
Het eten ging je minder smaken, maar ik haalde alles uit de kast voor je.
Vers gebakken zalm en rosbief vond je nog heerlijk, speciaal voor jou gekocht.

Tot de laatste dag.
De zalm sloeg je af, de rosbief at je nog, maar je verloor de kracht om te eten, je lijfje raakte op.
Ik zag de paniek in je ogen, het overviel ook jou.
Voor de eerste keer liep je niet mee naar buiten ‘s middags, nog nooit had je deze ronde gemist.
Ik wist wat er ging gebeuren die dag, jij ook hè liefste Zen?
Pijnlijk genoeg wilde je niet teveel aandacht van me overdag, het sneed door mijn ziel en ik verzoop
in de drukte deze dag.
Ik voelde me misselijk van verdriet en wanhoop, ik wilde het liefst bij je blijven, maar moest het vele werk
afmaken.
Prioriteit één was jij, ik probeerde te schipperen waar ik kon, achteraf gezien nog niet genoeg Zen, jij weet,
dat blijft een zwakte voor me.
De geplande vergaderingen heb ik afgezegd, waardoor ik uiteindelijk in de vroege avond bij je kon zijn.
Je opende als een bloem.
Ik schreeuwde het uit van verdriet en frustratie.
Je had me bewust op afstand gehouden overdag, omdat je wist dat ik druk was.
Weer die grenzeloze liefde van je liefste Zen.

Ik schaamde me diep. Veel dingen moesten deze dag, maar als altijd werd er van buitenaf aan me getrokken,
wat gerust had kunnen wachten.
Alsof het ‘part of my job’ is word er vaak schaamteloos over mijn gevoelens heen gestapt.
En ja, het hoort bij mijn keuze, iedere keer dat afscheid, maar dat maakt de intensie van de laatste uren niet
minder.
Integendeel.
Elk dier voelt wanneer het einde nadert en wil zijn/ haar invulling daaraan geven.
Hoe zwaar soms ook, ik hou me aan hun wensen.
Ik leef voor de dieren, met de dieren en ze zijn als familie en beste vrienden voor me, om elke keer het afscheid te verwerken is dit voor het dier, de andere dieren én mij zo belangrijk.
Hoe kon je je beste vriendin dan laten wachten op haar laatste dag…
Onverteerbaar nog steeds…

Maar jij was in het nu Zen, totaal niet bezig met wroeging.
Je was benauwd, maar je ogen waren weer zacht en je spinde als altijd luid, genietend van het moment en
de aandacht van mij.
Zachtjes mocht ik je over je buikje aaien, je genoot intens.
En ik Zen, ik wilde van elke minuut een dag maken…

Na overleg met de dierenarts hadden we besloten aan te kijken en zien hoe je de nacht in wilde gaan.
Jou maakte het niets meer uit hè Zen, zolang ik maar in de buurt bleef.
Het was alsof je rust vond in je lot.
En zo ging je later, terwijl ik je mocht aaien over je buikje, zacht spinnend, je lijfje was op.

Liefste liefste bundeltje liefde, ik weet niet zo goed hoe ik verder moet zonder jou naast mijn zijde.
En niet alleen ik, je beste vriendinnetje Joey mist je enorm, alle dieren missen je.
Ik hoop dat ik me snel vast mag houden aan onze prachtige herinneringen en ik weet,
onze rode liefdes-draad blijft altijd bestaan.
Jouw wijsheid neem ik mee Zen, nooit meer zal het gebeuren dat ik al het werk voor laat gaan.
Nooit meer laat ik een ander mijn agenda invullen.
Het spijt me zo meisje,vergeef je me?

Vandaag ga ik je begraven, dan pas neem ik echt afscheid…
Vandaag is het Zen-tijd.

Ik hou van je Zennie, met elke vezel in mijn lijf.