26-05-2021 Maxie is overleden

Liefste Maxie,  

Weet je de dag nog dat je samen met je soulmaat Pinky bij me kwam wonen? 
Als twee oude heertjes kwamen jullie, vanuit het verre zuiden (asiel Born). 
Noodlottig waren jullie daar terecht gekomen, maar de beslissing was snel gemaakt, natuurlijk waren jullie meer dan welkom.  
Pinky vond het gelijk geweldig, maar jij was boos, in de war en moest eigenlijk niets van mij weten.  
Ook de andere katten vond je niets, alleen Pinky bestond voor jou.  
Tot hij stierf. 

Na verloop van tijd had je het verwerkt en ging je echt genieten.  
Je kreeg een nieuwe vriend aan Bertje, samen zaten jullie als twee oude baasjes altijd vooraan op het aanrecht, wachtende op iets lekkers of soms alleen voor een knuffel.  
En je liefde naar mij groeide.  
Je ontdekte dat ik je hielp waar je me nodig had. 
Ik je liefde gaf wanneer je er behoefte aan had. 
En vooral, wat vond je het fijn.  
Op schoot, samen tijdens de eerste koffie, of gewoon even knuffelen tussendoor. 
Je lag dan in een lichte slaap, wachtende op mijn voetstappen.  
Met je allerliefste, aandoenlijke blik keek je me dan vragend aan. 
Iedere keer liet je me smelten.  

Je lijfje takelde hard af, net als bij Bertje. 
Zo hard, dat ik dacht afscheid te moeten nemen van je. 
Bertje ging, maar jij bleef.  
En hoe he Maxie?! 
Je gooide alles in de strijd om te blijven genieten.  
En meer dan ooit groeide je naar mij toe. 
Je had een plekje gekozen huis, waarvan je wist dat ik er het meeste was.
En je liet zelden een moment verloren gaan, al was het alleen maar even voor een warm oogcontact.  
Wat was ik verliefd op je Maxie.  

De laatste weken sliep je veel, je lijfje ging zienderogen achteruit, maar jij negeerde dat.
Tot die bewuste donderdag avond, vorige week.  
Ik was laat, na een lange drukke dag, maar je had gewacht op dat moment dat de rust zou wederkeren.  
Je blik was anders.  
Alsof je het wist dat het einde naderde. 
Je wilde dat ik dicht bij je bleef. 
Ik zag de paniek in je ogen als ik wegliep. 
Dus bleef ik, de hele nacht.  
Je wilde niet slapen, alleen maar bij me zijn en liefde ontvangen.  
Je keek me vragend aan als ik je even niet aaide.  
De hele nacht genoten we samen van elkaar, soms had ik het gevoel dat ik stikte in mijn verdriet, hoe moet ik verder zonder jou?? 
En soms leek het alsof je even met me meehuilde.  
De volgende ochtend ging je, buiten, in mijn armen, je hoofdje in mijn handen. 
De zon kwam speciaal voor jou door Maxie. 
Tot de laatste adem bleef je genieten en zoog je mijn liefde op. 
Nadat je stierf kon ik je niet wegleggen.  
Ik wilde je zo graag vast blijven houden Maxie.  
Maar ik moest, de andere dieren hadden me nodig.  
Ik heb je in je lievelingsmand gelegd, uiteraard met je favoriete kleedje (foto van afgelopen vrijdag). 
Het was alsof je sliep in de zon, net als anders.  
Maar je plekje in de keuken is leeg. 
Honderden keren heb ik ernaar gekeken, uit gewoonte. 
Nooit meer die blik van je aandoenlijke ogen, nooit meer samen naar de kattenbak Maxie.  
Altijd sterft er een stukje van mezelf bij een overlijden, maar jij hebt een groot stuk mee genomen Maxie… 

Ik hoop dat je je liefde nu aan papa mag geven en mijn stuk in jou aan papa geeft. 

Rust zacht kleine, grote vriend.