18-07-2021 Cooper en Lulu

Ik durf eigenlijk niet zo goed, maar ik wil mijzelf en mijn vriendinnetje Lulu toch even voorstellen. Ik ben Cooper. Mijn laatste mens-ouders zijn geëmigreerd en lieten mij gewoon achter in ons huis.

Uiteindelijk ben ik in asiel ter Marse terecht gekomen. De verzorgers daar waren heel lief, maar ik ben zo het vertrouwen verloren in mensen, dat ik heel onzeker ben. Sommige mensen kwamen naar me kijken om me een echt thuis te geven, maar als ik bang word ga ik mezelf verdedigen en dat wilde de mensen niet. Ik zat daardoor al heel lang in het asiel.

Op een dag kwam één van mijn verzorgers langs mijn kamer gelopen met een mevrouw. Het was heel gek, ze keek me aan en even, heel even kreeg ik hoop. Waarom wist ik toen niet, maar nu inmiddels wel. Ze zou misschien mijn nieuwe mama worden en mijn lieve verzorgers vertelden dat ik daar helemaal mezelf mocht zijn en nooit meer bang hoefde te zijn! Ik kon het niet geloven, hoe kan dat nou?? Ondertussen werd er flink gespeculeerd onder ons, zou dat echt bestaan?

Lulu, wilde ook mee. Alles beter dan hier blijven zei ze tegen me. Van haar snapte ik het wel, ze vond het vreselijk in het asiel en was nog banger dan ik. Ze had twee jaar lang gezworven tussen twee boerderijen. Bij de ene boerderij werd ze weggejaagd door de katten, bij de andere door de boer zelf. Toen kreeg ze ook nog een ongeluk, waardoor onder andere haar pootje brak, maar niemand hielp haar. Zielig he? Uiteindelijk werd ze na lange tijd toch opgehaald en naar het asiel gebracht. Haar pootje was inmiddels vergroeid, maar daar had ze al mee leren leven. Maar voor haar was een afgesloten ruimte natuurlijk afschuwelijk om te wonen. Ondanks haar armoedige verleden had ze wél vrijheid gekend.

Enfin, ruim twee weken geleden kwamen ze me opeens ophalen uit mijn kamer, ik vond het zooo eng! In de auto zag ik opeens Lulu, zouden we dan toch echt naar die mevrouw gaan? Ook zij was zoo bang… Maar nu weet ik het zeker, want we zijn er al even! De eerste nacht en dag vond ik doodeng, maar inmiddels ben ik zoo blij! Het kan, angst loslaten! Het lukt me steeds een klein beetje beter, vooral ook omdat het zo fijn is hier en mevrouw Hanna (mag ik eigenlijk niet meer zeggen, maar ik durf nog geen mama te zeggen) geeft me alle tijd. Ze zegt dat ik het tempo mag bepalen, gaaf he? Nu snap ik dus waarom ik toen in het asiel hoop voelde toen ik haar voor het eerst zag.

Ik woon nu tijdelijk bij de andere nieuwkomers, Poekie en Kobus, maar straks mag ik de grote groep in! Mijn vriendin Lulu woonde de eerste twee weken in de poezenkamer op stal. Mevrouw en mijn oude verzorgers van het asiel vonden dat beter voor haar.Daar zou ze als boerderij-kat de vrijheid krijgen die ze zo graag wil. Ze moest eerst wennen en zat nog in een gesloten ruimte, wat ze vreselijk vond, maar ik heb haar gezegd dat ze nog even vol moest houden. Dat het geen fabeltje was, maar het echt supertof is hier.

Vorige week kwam opeens mijn favoriete verzorgster langs van het asiel, ik was zo blij verrast! Maar zij en Hanna gingen in overleg na haar bezoek omtrent mijn vriendinnetje. Ze waren niet tevreden over haar ontwikkeling. Uiteindelijk hebben ze besloten dat ze bij ons mag wennen! Daardoor kan ze lekker vrij rondlopen in de grote socialisatie-ruimte die we hebben gaaf he?! Ze kan dan straks zelf bepalen waar ze wil wonen, binnen of buiten, slim he? Ze is gisteren gearriveerd en afgelopen nacht hebben we elkaar weer gezien, was heel speciaal. Voor de eerste keer kon ze na lange tijd weer een beetje vrijheid proeven. Ze durfde trouwens niet op social media met haar foto, maar ik zal regelen dat we stiekem een foto van haar in de reactie zetten hieronder en het filmpje delen die de camera op onze kamer heeft gemaakt.

Ik hoop dat we hier ons hele leven mogen blijven en heel gelukkig mogen blijven. Mevrouw Hanna vertelde dat ze jullie de laatste weken al een paar keer om hulp heeft moeten vragen i.v.m alle nieuwe bewoners, dus nu wil ze het niet weer vragen. Daarom heb ik alle moed verzameld om jullie te schrijven.

Helpen jullie ons mee, zodat we voor altijd mogen blijven? Dat Hanna ons alle verzorging kan geven die we nodig hebben? Het mooiste zou zijn als we virtuele ouders krijgen, maar alle andere steun is ook welkom! Delen helpt ook!

Jullie zien me binnenkort vast weer, Hanna is filmpjes aan het maken van ons en alle andere nieuwkomers, dus tot snel!

Virtueel ouderschap: https://stichtinghanna.nl/index.php/virtuele-adoptie/

Onze bank: https://stichtinghanna.nl/index.php/doneren/

Tikkie: https://tikkie.me/pay/StHanna/nv1m3cG8PUpSDfYHEUt1Um