08-10-2022 Dierenartskosten…….
Ik wil jullie nog iets vertellen…
Een lastige voor mij, ik hou het liever zo vrolijk mogelijk, genoeg ellende in de (dieren)wereld…
Maar weten jullie nog dat 2 weken geleden onverwachts dappere en veel te jonge Lulu moest worden geëuthanaseerd?
Voor mij hakt elk afscheid erin.
Het scheurt mijn lijf in duizenden stukjes, maar de dieren hebben me nodig, dus verwerken komt er niet van.
Lulu was extra pijnlijk, omdat ik er altijd bij wil zijn, dat laatste moment.
In mijn hele leven was dit de derde keer, dat het me overkwam.
Ze lag onder narcose op tafel toen de dierenarts belde voor overleg.
En ik was de andere dieren aan het verzorgen…
Persoonlijk had ik het egoïstisch gevonden als ik haar op dat moment niet had laten gaan.
Ze zou zoveel extra stress gekregen hebben als ze eerst weer thuis was gekomen.
Wetende dat haar angst weer parten had gespeeld.
De keuze brak me, huilend verzorgde ik de dieren verder, in gedachte bij Lulu.
En terwijl had Moessie me ook weer zo hard nodig.
Na de eerste verzorging van de dieren kon ik Lulu ophalen.
Moessie ging mee(foto)…
Een emotioneel wrak met een dapper kind in mijn armen, vier honden achterin, op weg naar Lulu én de dierenarts voor Moessie.
Altijd gieren de spanningen door mijn lijf als Moessie naar de dierenarts moet.
Zoveel goedheid heb ik zelden gezien in zo’n klein lijfje en dat terwijl hij juist ons, de mens, zou mogen haten om wat hem is aangedaan.
Maar zijn liefde en het vertrouwen in mij stijgt boven alles uit.
Er komt een dag dat hij niet meer geholpen kan worden… die gedachte alleen al.
Deze keer schoten mijn gevoelens alle kanten op.
Lulu, Moessie en wat hen is aangedaan…
De patiënten thuis, die dan alleen blijven, het werk wat blijft liggen, de zorgen om de stichting draaiende te houden, mijn gebroken kop…
Maar Lulu kwam thuis, Moessie knapte weer op en ik ga uiteraard door.
De meeste dieren genieten door, hoewel we inmiddels ook alweer 4 dierenarts-afspraken verder zijn.
Zo is bijvoorbeeld Maxie king(35jr) zijn gebit pas gedaan en jonge, maar zware patiënt Saartje bij een oogspecialist geweest.
En weet je, lieve mensen, ik vind het moeilijk om die zorgen altijd te delen met jullie.
Het is zoveel makkelijker om een blij dier te posten.
Te doen alsof alles goed gaat…
Vooral ook omdat er zoveel ellende is op de wereld.
Misschien een overlevings-mechanisme van me?
Zoveel dieren én mensen in ellendige situaties.
Zoveel mensen met geldzorgen dat ik me vaak schaam als ik weer om geld moet vragen.
Maar pas zei iemand weer, ‘Han, je vraagt het niet voor jezelf, je vraagt het voor de dieren. Zonder financiële steun kan je niet één dierenarts betalen, ben je uitgewerkt met je geweldige werk voor alle kansloze, opgegeven dieren. Projecten aanpakken doe je goed, maar doe meer met de basiskosten, vooral met inkoppertjes zoals de verdubbelaar van Stichting Dierenlot.
Zij doen dat juist voor stichtingen zoals jij hebt!’
En stiekem had ze gelijk…
Soms heb ik die schop nodig.
Zelden vraag ik geld voor dierenartskosten, omdat ik vind dat we dat van de basis-inkomsten moet kunnen betalen, hoe moeilijk soms ook.
Maar die basis vormen jullie…
Lieve lieve mensen, jullie maken het verschil voor alle dieren in en rondom de Achtste hemel.
Zonder jullie geen Achtste hemel…
Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik ben…
Altijd weer staan jullie klaar voor de dieren.
Ieder op zijn eigen manier, rotsvast kan ik vertrouwen op jullie, zoals de dieren op mij.
Het gebeurt niet snel, maar heb er eigenlijk geen woorden voor, zo fantastisch lief jullie zijn…
Dank jullie lieve mensen, ik hou van jullie.
Vandaag is de laatste dag voor de geweldige verdubbelaar van Stichting Dierenlot.
Voor de dieren deel ik hem nog één keer…
Delen is ook een vorm van hulp.
stichtinghanna