17-08-2023 Zwabber overleden

Hij verloor de strijd.
Wij verloren de strijd.
Een ode voor een heel speciaal ventje.

Liefste, grappige Zwabber,

Elke dag maakte je speciaal.
Zelfs in zware tijden bracht je bij mij en mijn mini team vrijwilligers een lach op ons gezicht.
Altijd hing je de clown uit, met je liefste bekkie, je grappige loopje en je ongelooflijke, positieve en vrolijke karakter.
En dat na alles wat je had meegemaakt.

Eerst verloor je, samen met je vriend Karel je liefhebbende mensen-mama, die zo vreselijk dol op jullie was.
En jullie op haar.
Niet lang daarna dat vreselijke drama.
Jullie mensen-papa overleed zonder dat iemand het wist.
Behalve jij.
Je maatje Karel was toentertijd buiten (en kon niet meer naar binnen) en jij zat binnen.
Je mensen-papa lag ruim vier weken op zijn kamer.
En jij zat ook in de woning.
De gedachte alleen al lieve schat, wat een onbeschrijfelijke, vreselijk verdrietige situatie.
Je kon geen kant uit, en wilde zo graag overleven.
Je hebt er werkelijk alles aan gedaan om in leven te blijven.
Ongelooflijk genoeg heb je het gered dapper ventje.

Zo kwam je via een omweg bij mij.
Je was er slecht aan toe, maar jij bleef knokken!
Zeldzaam, hoe jij je best deed te herstellen.
Niet alleen lichamelijk, maar ook in je mooie bolletje was de schade groot.
Ik kan me nog herinneren dat ik een vuilniszak met kattenbakvulling had klaarstaan bij je en ik een half uurtje later je kwam voeren.
Je angst voor honger was zo groot dat je de vuilniszak had opengemaakt.
Mijn hart brak.
Keer op keer, als ik je zag vechten tegen je rugzakje.
Maar tegelijkertijd liet je mijn hart smelten.
Je had het woord liefde uitgevonden he Zwab?
En je wilde niets liever dan dat delen met mij en iedereen die dat wilde.
En zo liet je je rugzakje vallen en ging je genieten.

Inmiddels was je vriendjes geworden met dove Luna.
Een hard gelach, soms leek het een wedstrijdje wie het doofste was, jij of Luna.
Knettergek hard miauwen!
Nou Zwab, ik zal je vertellen, mijn oren werkte nog goed!
Elke avond hadden we extra quality- time.
Samen in de badkamer, jij op je rug, terwijl ik tanden poetste en o wee als ik je even niet aaide
Dan voelde ik al een tik tegen mijn been, ‘mamaaaa, aandacht aandacht!’
En uiteraard samen naar het toilet.
Jij op schoot, heerlijk spinnend, met je voorpootjes in mijn hand, je koppie strelend langs mijn gezicht.
We zouden het eigenlijk geheim houden he Zwab?

En zo hadden we het nog jaren vol willen houden he Zwab?
Wat kan het leven soms oneerlijk zijn.
Je lijfje had achteraf gezien meer geleden dan zichtbaar was.
Langzaam aan kreeg je lichte, vage klachten, waar we geen duidelijkheid in kregen.
Het stoorde jou niet, maar vaak maakte ik me stiekem zorgen Zwab.
Je deed er alles aan om daarna weer extra vrolijk en grappig te zijn, alsof je mijn zorgen wilde wegnemen.
Tot afgelopen vrijdag.

Je stopte met eten.
Maar jij liet alles gewillig over je heen komen.
Infuus, dwangvoeren, medicatie, alles accepteerde je, alsof je wist dat dat je redding kon zijn.
Weer dat ongelooflijke strijden van je, mijn dappere kereltje.
Maar deze strijd konden we niet winnen Zwab, hoe graag we ook wilde he?

Tot op het laatst bleef je me ontroeren.
Tot op het laatst bleef je je liefde delen met me.
Je lag zo lief in je favoriete mandje en gebaarde met je pootje dat je iets wilde van me.
Je wilde je pootje in mijn hand leggen, terwijl je mijn gezicht kusjes gaf.
Pfff, wat was dat heftig Zwab, maar o zo mooi… alsof we één werden.
En zo ging je slapen.

Je laatste reis naar je rustplaats hield ik je pootje nog één keer vast(foto).
Nu hou ik voor altijd in gedachte je pootje vast liefste Zwab.

Dag liefste, dappere jongen.
Je wordt zo gemist door ons.
Wat laat je een leegte achter.
Dankjewel Zwab, voor wie je was.
Dankjewel voor wie je bent, voor altijd.

Ter info, zijn maatje Karel is maanden later gevonden op straat door de lieve dochter van mevrouw en leeft ook in de Achtste hemel.
Extra veel sterkte en een dikke knuffel voor haar.