15-11-2023 Stimpie overleden

En weer een afscheid.
Onze ‘stal-oudste’ Stimpie(21.5 jr) is niet meer.
Een speciale ode aan een ongelooflijk blij, dapper ventje, die een onbeschrijfelijke leegte achter laat.

Liefste Stimpie,
je stoel is zo leeg.
Het aandenken wat ik bij je stoel heb geplaatst verplicht mij te aanvaarden dat je deze keer echt niet meer lijfelijk terug komt.
Jij, met je 1001 levens, die alles overwon, jij die altijd weer bleef lachen en pijlsnel uit elk dal kwam.
Jij, die zelfs op het laatst nog levensvreugde toonde, ondanks je lijfje, wat langzaam weg teerde.
Wat was je een speciaaltje Stimp.

Ruim 7 jaar geleden kwam je bij me.
Je had kans geëuthanaseerd te worden, dus sloot ik je in mijn armen.
Direct bleek wat een vrolijke, grappige snuiter je was.
Je hield van tabak, tanden poetsen en spelen met blaadjes in de tuin.
Je vond het heerlijk om bij mij in de badkamer te vertoeven, kijken naar wat ik deed.
Regelmatig kreeg ik kusjes van je, of ging je mijn haar kammen met je tongetje.
Eigenlijk vond je alles leuk!

De nieuwe locatie vond je ook direct het einde, lekker in de zon liggen in de serre en 1 keer per week het haar van je beste vriend(Sake, oud vrijwilliger)herstijlen.
Enthousiast ging je dan gekke bekkies trekken, wat had je een lol.
En wij ook Stimp!
Wat was je een heerlijk ventje!

Één keer per jaar moest je onder narcose geschoren worden.
Je had een hekel aan borstelen en verzorgde jezelf niet meer.
Later werd je daar te oud voor en mocht ik heel soms voorzichtig een klitje bij je weg scheren.
Alleen tijdens het eten en vooral niet te lang!
Je liet luidkeels horen wanneer ik moest stoppen.
Zo ontstond je prachtige coupe a la Stimp, zo kenmerkend voor je!

Zo’n ruim 4 jaar geleden bleek je lever niet goed meer te functioneren.
Je zou niet lang meer hebben.
Vanaf dat moment werd je extra in de watten gelegd, zoals elke terminale patiënt in de Achtste hemel.
En dat beviel je zo goed dat je het leven meer dan ooit omarmde.
Je leefde alsof elke dag je laatste kon zijn.
Je genoot van alles zo intens!
Eten stond ook op je bucketlist.
Hilarisch genoeg vroeg je dat minstens 20 keer per dag!
Zodra ik of iemand anders langs je stoel liep, meldde je dat je wat lekkers wilde.
En dat kreeg je.
Keer op keer op keer.
Wat was het al die keren een feestje Stimp, je zo te zien genieten.
Tot vorige week.

Opeens kreeg je je favoriete gastro-voer en rosbief niet meer weg.
Dankbaar schakelde je over op vloeibaar eten, maar je at zorgelijk te weinig.
Je fragiele lijfje had meer nodig.
Zichtbaar werd je zwakker, maar ook eigenlijk zo tevreden en dankbaar.
Voor mij begon het extra observeren wanneer ik een dierenarts in moest schakelen.
Wanneer het echt niet meer kon.
Zenuwslopend Stimp, maar jij was makkelijk te lezen.
Je stelde het uit en uit, zoals je altijd had gedaan.
Ondanks dat je lijfje op was.

Aan het einde van de week kon je erg diep slapen.
Soms zo diep, dat ik regelmatig met mijn hart in mijn keel je checkte.
Vrijdagavond nam ik je op schoot(foto).
Zachtjes spinde je tevreden.
Daarna nam ik je mee naar buiten, waar jij zelfs nog even de tuin in wilde!
Alleen je lijfje gaf op he Stimp.
Nog even rook je aan het gras en keek je met je mooie kijkers blij om je heen.
Daarna heb ik je op mijn schouder terug gebracht naar je mandje, waar je nog dankbaar een paar likjes nam van je snack.
En daarna viel je tevreden in een diepe slaap.
Deze keer voor altijd he Stimp.

Als het aan jou had gelegen had je voor altijd willen blijven in het aardse leven he ventje?
En Stimp, volgens mij is dat je gelukt.
Je zieltje is overal.
Op je stoel, in de tuin, in de serre.
In elke vezel van mijn lijf.
In ieders hart, die je zo lief had.

Dag liefste Stimp.💔