23-08-2024 Kleine geluksmomenten

Ik kan niet beschrijven hoe blij ik soms word van kleine geluksmomenten.
Opa Finn(18 jr, wat stokoud is voor een Main coon) had een gigantische, zorgelijke dip.
Regelmatig zijn er dagen dat alles tegelijk komt.
Meerdere zorgwekkende patiënten, overleden Ramzes en terwijl een reis naar Dierenartsen-praktijk Oer de Tjonger stond gepland.
Dat laatste is ook altijd allesomvattend, de organisatie en het goed achterlaten van de patiënten.

Finn had dinsdagavond en woensdagochtend een laatste ic-behandeling gehad alvorens ons vertrek.
Maar het leek niet aan te slaan.
Voor vertrek nog in overleg geweest met de dierenarts, Finn was niet eens de enige zorgelijke patiënt, maar toch besloten te gaan.
Er was niets meer wat ik kon doen, behalve hem en de anderen goed achterlaten en hopen op een wonder.
De hele dag gaf de zorg van thuis een steen in mijn maag en elk moment dat ik ruimte had keek ik op de geïnstalleerde camera bij Finn.
Zichtbaar kreeg hij goede zorg van thuisblijver Sjak, maar ook zichtbaar veranderde het beeld niet.
Weggekropen in een kattenhuisje in de lounge lag hij, geen beweging, zijn mooie grote kijkers dof en vochtig.
De andere patiënten waren niet zichtbaar, maar via de app werd ik op de hoogte gehouden.
In gedachte bereidde ik me voor op wat de avond zou gaan brengen, bij thuiskomst.

En dan dat verlossende filmpje terwijl we op de terugweg waren.
Na 24 uur was Finnie opeens uit zijn huisje gekropen en, alsof het de normaalste zaak was, vroeg hij om zijn eten!
Hij had zo’n zin in wat!

Nu lekker mandhangen, na zijn voer/medicatie en ochtendknuffels, genieten van al het moois wat het leven te bieden heeft in de Achtste hemel.

De andere ernstige patiënten zijn deels aan de betere hand.
De bloeduislag van Moessie was goed!