Mijn meisje Fenja is overleden.
Diepe indruk heeft ze gemaakt op me, met veel tranen van ontroering.
Ze nam me mee in een ongelooflijke reis van diepste gevoelens,op een pad van de meest intense liefde.
Een ode aan een ongekend sterke, wijze en grenzeloos lieve vriendin.

Lieve Fenja,

Wat heb je me ontroerd door de jaren heen, tot het allerlaatste moment.
Je kwam als langzitter uit het asiel.
Ik kende je al, elke keer als ik het asiel bezocht, zat je op dezelfde plek.
Hoog in een holletje, bang, angstig en ongelukkig.
Ik voelde me vereerd dat ik je blij mocht maken.
Blij werd je.

Het was precies het leven wat je wenste.
De vrijheid van het buiten zijn wanneer je wilde, een natje en een droogje in de stal.
In de winter kroop je lekker in de verwarmde kamer op stal.
Je ging je eigen weg, waar je zo van genoot.
Ik mocht je aaien op gepaste en veilige afstand (foto van 2014).
En ik genoot van jou lieve schat, wat was het fijn je blij te zien.

Al snel kreeg ik een eerste verrassing van je.
Je kreeg twee prachtige babies (foutje, ze was per ongeluk niet geholpen in het asiel ).
Ik mocht ze bezoeken van je, maar je keek op de klok, na een paar minuten moest ik altijd weer wegwezen. 
Maar kleintjes werden groot en jullie leefde je eigen leven weer, nu met elkaar.

Het eerste moment dat je me echt nodig had kwam jaren later.
Ik heb er pas over geschreven Fenja, wat was dat toch speciaal.
Jij met je zwaargewonde lijfje, die mij om hulp vroeg.
Alles mocht ik doen met je, je wist inmiddels dat je me kon vertrouwen.
Je wist ook dat je alleen dan kon overleven.
Wat was je dapper meisje.
Na een lange tijd herstelde je.
Je bleef me altijd dankbaar, maar ging weer je eigen weg.
Totdat je me wéér nodig had, je grote abses moest verzorgd worden, een herhaling van intens vertrouwen.
En wéér ging je na genezing je eigen weg.

En dan vorige week dat moment dat je aangaf dat je terminaal ziek was.
Ik kan weer huilen om dat moment.
Voor het eerst mocht ik je dragen en je kroop dicht tegen me aan.
Twee dagen lang.
Elk moment dat je me zag wilde je niets liever dan liefde voelen, mijn warmte ontvangen en jouw dankbaarheid tonen naar mij toe.
Zo intens, zo speciaal.
Tot zaterdag ochtend.

Je wilde naar buiten.
Je was zichtbaar verzwakt, je zat dichtbij je laatste reis.
Wat een moeilijk besluit was het meisje.
Wie ben ik om te bepalen hoe je laatste reis eruit moet zien.
Wie ben ik om niet te luisteren naar jou laatste wens.
Ik liet je gaan…
Ik nam je in mijn armen, je kroop dicht tegen me aan, spinnend, terwijl we naar buiten liepen.
Ik bracht je bij je favoriete plekje, hoog op de plank, waar je mandje ook stond.
Even leek je te lachen, zo blij was je.
Een laatste aai en weg was je.

En ik Fenja?
Ik bleef gebroken achter.
Mijn god, wat deed ik mezelf aan?
Geen seconde was je uit mijn gedachte,
Ik maakte me zo’n zorgen.
De nacht brak aan, maar jij bleef weg.
De volgende ochtend was de hoge plank leeg.
Ook je mandje.
Ik wist dat jij het zo wilde, maar mijn hart brak Fenja.
Stiekem heb ik mijn lieve buurvrouw gevraagd om te zoeken met haar speurhonden.
Als ik alleen maar wist waar je lag Fenja, en je misschien nog kon begraven…
Maar zonder resultaat.

De avond brak weer aan.
Voor de laatste keer riep ik je.
Eerlijk gezegd tegen beter weten in…
Vlak voor de nacht ging ik nog één keer naar buiten.
Nog één keer naar de plank en je mandje.
Je zoon Mickey ontving me vrolijk en wilde wat lekkers.
En opeens hoorde ik je zachte geluidje.
Vanuit je mandje keek je me aan en begon te spinnen.
Je staart nog één keer in die bijzondere krul.
Tranen rolden over mijn wangen hè Fenja, wat was ik blij je te zien!
En het belangrijkste, jij mij.

Voorzichtig haalde ik je uit je holletje, je was zo verzwakt.
Ik nam je weer in mijn armen en opeens begreep ik je.
Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen weer over mijn wangen.
Je was thuisgekomen om bij mij te sterven.
Je was stervende.
Lange minuten volgden.
Minuten van ultiem verdriet, geluk en liefde tegelijkertijd.
Ons laatste moment…

Lief bijzonder meisje, voor altijd draag ik je liefde bij me.
Je bent een deel van mij geworden.
Ik ben zo dankbaar dat je in mijn leven kwam.
Met een traan nu, maar ik weet, later met een glimlachlach.
Rust zacht Fenja. 

Voor wie haar laatste filmpje hebben gemist: https://www.facebook.com/dierentehuisdeachtstehemel/videos/765976427353783 

Het verhaal van Fenja

Sinds 2014 bewoner van de Achtste Hemel

Fenja is geboren in 2008, en is als gezonde poes in de Achtste Hemel gekomen. Gezond ja, maar toch een poesje met een rugzakje. Fenja vindt mensen eng. Ze heeft een tijd in het asiel gewoond en ondanks alle liefdevolle inspanningen van de mensen daar, bleef ze angstig. Ook vindt ze andere poezen niet top.

Die combinatie maakte het haar onmogelijk om vanuit het asiel herplaatst te worden. En in het asiel was ze een unhappy cat.

Eenmaal in de Achtste Hemel kon Fenja samen met Spottie in het stallengebouw wonen. Daar heeft ze de vrijheid en tevens de beschutting van een warm thuis. Fenja leefde helemaal op.

Fenja was gesteriliseerd maar kreeg geheel onverwachts in 2015 twee kittens: Micky en Mouse. Wat een kadootje.

In 2016 heeft Fenja een zeldzaam grote wond opgelopen in haar hals. De dierenarts wist niet of ze het zou halen, maar dappere Fenja vertoonde grote levenslust en vertrouwen. Er volgde een paar maanden van zeer intensieve verzorging en medicatie. Hoe bang en voorzichtig ze ook was, ze liet het toe. Wonder boven wonder genas de wond en Fenja herstelde. Ze werd weer de oude en kon verder genieten van het buitenleven in haar Achtste Hemel.

En hoe het verder gaat

Als boerderijkat geniet Fenja van het leven buiten. Maar ze meldt zich dagelijks trouw voor haar hapjes. Vrijbuiter en een beetje verzorgd worden, de ideale combinatie voor Fenja om gelukkig te zijn.