30-10-2015 Mail aan een dierenarts

Een paar dagen geleden deze mail gestuurd naar de dierenarts en heb besloten dit met jullie te delen.
Precies een week geleden dat Bobbie is gestorven en het gemis is nog zó groot.
Bobbie komt er niet mee terug,maar van me afschrijven verzacht de pijn en het verdriet enigszins.
Heb de mail ook een beetje voor jullie geschreven.
Dank jullie wel lieve mensen,voor ‘t warme medeleven.
Samen sterk en alles voor de diertjes.

‘Ik schrijf je deze mail met de hoop dat ik de dood van Bobbie een plekje kan gaan geven.

In mijn facebook-bericht,de avond na zijn dood schreef ik dat ik je had vergeven en dat is ook zo.
Je bent ook maar een mens, die ongewild fouten maakt.
Na ons gesprek de bewuste donderdag zag ik ook in jou dat je dit niet zo had gewild en ik hoop oprecht dat ‘t een leerschool is geweest.

Alleen helpt me dat allemaal niets.
Slapeloze nachten, nachtmerries vol bloed en angst en overdag tijdens mijn werk weinig ruimte om te genieten van de dieren.
Dat laatste is juist een sterk punt van mij.
Hoeveel ik ook van de dieren hou en hoe vaak ik ook afscheid moet nemen, altijd weer kan ik ‘t een plekje geven door me vast te houden aan de mooie tijd die ze hebben beleefd hier, tot hun laatste adem, wetende dat ze zonder onze stichting deze kans niet hadden gehad.
De andere gelukkige diertjes om me heen helpen me hierbij onder normale omstandigheden enorm.

Maar nu klopt er niets van.
Buiten het onbeschrijflijke gemis om Bobbie,mijn allerliefste schapenvriendje, die zó aan mij hing, spelen veel gedachtes in mijn hoofd.
Het is voor mij nu een gevecht om me vast te houden aan ‘t geluk van de anderen dieren.
Deze ruimte wordt gevuld met zoveel verdriet en wanhoop.
Enkele gedachtes daarvan op papier.

Zoveel dieren worden gecastreerd op jaar-basis, waarom nou net mijn blinde Bobbie?
Met pijn in mijn hart moet ik zijn broertje en soulmaatje zien rouwen, elk geluid om hem heen geeft hem hoop dat zijn broertje aan komt lopen.
Zelfs in zijn blinde ogen zie ik de teleurstelling als ik ‘t maar ben.

Vanaf de eerste dag waren we dikke maatjes.
Hij voelde mijn liefde en accepteerde dit met zijn hele lijfje en ziel.
Zoveel genietmomenten met hem gehad, van intens genot.
Ook mijn hondje Red was dol op hem, en mist hem vreselijk.
Tot de dag van vandaag rent hij naar de plek waar Bobbie lag en gaat daarna teleurgesteld weer terug.

Ik heb voor deze levensstijl gekozen,juist om de meest kansloze dieren te geven waar ze recht op hebben, net als wij.
Gelukkig zijn en liefde voelen.
Bobbie stierf alleen, zonder mij,  zonder de steun die hij zo nodig had.
Buiten ‘t feit om dat ‘t zo niet had hoeven zijn.

Als ik had geweten dat ‘t een gecompliceerde castratie was, zoals je zelf aangaf later, had ik bij wijze van spreken in de iglo geslapen, om te zien of alles goed bleef gaan met mijn maatje.
Dit had ik al aangegeven aan je, maar deze gedachte is zó pijnlijk.
Had ik ‘t maar geweten dat dit kon gebeuren…

Mijn dieren-activisme, veganistische levensstijl en gedachte helpt me ook niet bij het verwerken.
Niet voor niets wilde we hem laten cremeren.
Ik ben van mening dat een dier net zoveel rechten heeft als een mens.
Zie je mensen onder een zeil langs de kant van de weg liggen na hun overlijden?
Nee dus.
Zo ook als mens mens wil je als een oude persoon het leven verlaten, na een gelukkig leven.
Bobbie was pas anderhalf jaar, met een heel leven voor zich, omringt door liefde, samen met zijn broer.

In ons dierenactivisme strijden we voor deze rechten, voor de stemlozen.
Strijden tegen mishandelingen, verwaarlozingen, slachten.
En juist mijn Bobbie werd, bruut gezegd, geslacht.
Door een simpele castratie notabene.
Tegen beter weten in, maar wél een feit.

Veel lieve mensen huilden met ons mee op facebook.
Ongeloof, verdriet, boosheid, alles passeerde in de reacties.
Ik weet dat veel mensen denken. ‘het is maar een schaap’, maar Bobbie was niet gewoon een schaap voor ons.
Hij was een deel van mij, van ons en van veel facebook-volgers.
Het was geen duur sportpaard, er zaten geen financiële belangen aan hem vast, wrang genoeg vraag ik me af of hij dan wel kans had gehad.

Ik voel ‘t alsof een lichaamsdeel is geamputeerd, zinloos en nooit meer te vervangen.

Binnenkort komt er een fles-lammetje (gered uit de vreselijke bio-industrie), die ik zal gaan voeden, wederom in mijn hart zal gaan sluiten, hopende dat ik Bassie er over een tijdje blij mee kan maken.
Dat ook hij, net als ik, het gemis kan plaatsen en ruimte kan maken voor een nieuwe vriendschap en weer kan genieten van de mooie dingen in het leven.

Ik wil je hiermee niet met schuldgevoelens opzadelen, maar wél laten voelen en zien dat er mensen zijn die erin staan zoals ik, mijn lieve team, donateurs en lieve mensen die we ontmoeten op fb.
Jullie hebben het keurig afgehandeld wat betreft de rekening ea, maar het brengt ons Bobbie niet terug, hoe goed bedoelt ook van jullie.
Ik hoop gewoon dat ik, mijn team en alle lieve mensen om me heen, zijn zinloze dood ooit een plekje kunnen gaan geven.
Het gemis zal nooit weggaan, maar op een bepaalde manier rust vinden in zijn dood zou ons zo helpen.
Voor mezelf sprekend, wetende dat je daar weinig aan kan doen, maar mijn verhaal schrijven naar je helpt me misschien.

Bijgaand een foto van mij en Bobbie, die alles weergeeft van onze band.
De zorg in mijn ogen om hem, de rust in zijn houding omdat ik er was voor hem.
Behalve tijdens zijn einde…’

P.s. ter info voor jullie, inmiddels i.o.m. de enige gespecialiseerde schapen-dierenarts van NL overleg gepleegd en besloten dat het geen flessen-lam wordt.
Voor Bassie is het beter dat hij spoedig een jonge ooi aan zijn zij krijgt, zodat hij niet meer alleen is.
Hij heeft het verdriet van zijn overleden vriendje grotendeels verwerkt en voelt zich nu alleen.
Om hem weer zsm happy te maken, is dit de mooiste optie.
Dit weekend zal de keuze vallen op een ooi,die ook op deze manier van de dood wordt gered.
Wordt vervolgd.