09-03-2016 Picasso naar de dierenarts
Graag wil ik een emotioneel moment van vanmorgen delen met jullie.
Hierbij hoort een verhaal van afgelopen dagen.
Senior en schildklierpatiëntje Picasso geniet al lange tijd in de 8e Hemel.
Het bijzonder lieve, aandoenlijke ventje deed ‘t zó goed en leek nog een langer leven voor zich te hebben hier, waar hij met volle teugen van genoot.
Vorige week begon hij een beetje te kwakkelen maar ‘t leek niet ernstig.
Een beetje snotterig, that’s it.
We waren er op tijd bij en de dierenarts hielp extra mee in de begeleiding van hem.
En toch knapte hij niet genoeg op en wilde niet/nauwelijks eten.
Leek ook niet raar, met een snotneus vinden wijzelf eten ook minder aantrekkelijk.
Gisteren wéér naar de dierenarts met hem, om toch weer wat extra ondersteunende medicatie te geven, wat zijn cirkeltje kon doorbreken, met in gedachte, zo nodig weer een bloedje trekken.
Lieve vrijwilligster Jeannette ging met hem heen, zodat ik even met de hondjes een momentje naar het bos toe kon, oor de nodige ontspanning voor hen, maar stiekem ook voor mezelf.
Het is mijn keuze voor de zwaksten/senioren en rugzakdiertjes te zorgen maar soms is ‘t even een beetje veel.
Terwijl ik onderweg was liet mijn autootje mij en de hondjes voor de zoveelste keer midden op straat in de steek.
Ik kon letterlijk janken.
Terwijl kreeg ik het shockerende belletje.
De uitslag was slecht, zijn leverwaardes waren niet eens te meten, zó hoog…
Eventuele directe euthanasie was een optie.
De grond zakte even onder mijn voeten weg, dit kon niet waar zijn!
Altijd zie ik wanneer een diertje zijn einde nadert, heb ik dit gemist bij mijn grote vriendje Picasso? Was dit mij helemaal ontgaan? Dit kon niet waar zijn!
Ik besloot direct dat hij naar huis moest komen.
Ik wilde ‘t met mijn eigen ogen zien.
Het ventje heeft zijn medicatie gehad en kwam weer thuis.
Een achtbaan van emoties maar ik was blij dat hij weer bij me mocht zijn, al was ‘t maar voor heel even nog. In zijn vertrouwde omgeving, bij de diertjes waar hij van houdt én bij mij…
Gisteravond at hij goed en leek absoluut niet terminaal maar dat kon de werking van de medicatie zijn (die halve dag zouden werken), dus gaf nog niet alle hoop op.
Vanmorgen kwam ‘t spannende moment.
Zou hij eten?
Zou hij er sowieso nog zijn?
Zag ik de dood in zijn prachtig zachte oogjes?
Zie hier het filmpje wat zijn eerste groet was vanmorgen.
Meneertje kwam de keuken in gelopen met een slaperig hoofdje, op weg naar zijn ontbijtje.
Vervolgens ging mijn vriendje eten als een bouwvakker en lekker uitbuiken op zijn lievelings- plekjes, genietend van de zon en de aandacht.
Vanmiddag is hij zelfs nog lekker buiten geweest!
Zeldzaam genot, al is ‘t misschien nog maar voor even…
Picasso bepaalt zijn moment, als het zover is, maar dat is zeker vandaag niet!
Zó blij dat ik mijn hart heb gevolgd en dank je wel papa, weet zeker dat je weer hebt geholpen vandaag.
Even geen tranen, even de zorgen los laten maar ruimte om te genieten van ‘t nu…
Het bijzondere verhaal van lieve Picasso op deze website
http://
Fingers crossed dat hij nog een tijdje mag blijven, ook voor ons schaapje Bonnie.
(Bonnie van begin af aan aan t tobben,volgende week bloeduitslag…)
stichtinghanna