4-2-2017: Nijn Sharon herstellende
Emo blij momentje!
Afgelopen dagen was nijn Sharon ernstig ziek.
Altijd weer frustrerend en verdrietig als konijnen ziek worden.
Vaak zijn ze niet te helpen, hoe goed je je best doet.
Hun darmen zijn erg zwak,waardoor ze moeten blijven eten.
Daarbij komt, de meeste konijnen zijn van nature niet knuffelbaar.
Bij velen zit het vlucht-gedrag diep geworteld, dus bij ziekte wordt helpen daardoor vaak erg stressvol.
Zie ze dan maar eens bijvoorbeeld te dwang-voeren…
In ‘t geval van Sharon en haar vriendje Dalton, de lieverds hebben zóveel mee gemaakt, wat me nóg meer frustreerde.
Ze verdienen ‘t zó om gewoon lekker te genieten van elkaar.
Ex-slachtkonijn Sharon heeft vorig jaar een zware operatie gehad, waarbij er een grote tumor is weg gehaald.
6 weken lang moest ze intensieve nazorg krijgen.
Vóór die tijd was ze absoluut niet aaibaar, maar tijdens deze periode leek ze te begrijpen dat ik haar hielp en liet langzaam aan alles toe.
Ze herstelde volledig, tot mijn grote vreugde.
Ik kreeg in die periode een speciaal plekje in haar hart én andersom.
Ze was volledig over haar angst heen, hoewel oppakken en aaien nog steeds niet hoefde voor haar.
De eerste dagen van haar ziekte voelde ik haar weg glijden.
Ze was slap en wilde niet eten, ze beet alleen maar op haar dwangvoer-spuit.
Zo heftig zelfs, dat ze ‘t stuk beet, wat mij op een idee bracht.
Ik hield een worteltje voor haar bekkie, met een door mezelf afgebeten tuutje eraan.
EN voilá! Het werkte!
Ze eet kleine beetjes, dus krijgt ze zo vaak mogelijk een paar hapjes,haar grote lijf heeft veel nodig en ze moet aan sterken.
Inmiddels afgewisseld met een klein beetje dwangvoer voor de nodige vezels, die ze nodig heeft.
Ze ontroert me iedere keer weer.
Haar grote lijf op mijn schoot, as always,mijn schoot is weer eens te klein.
Halverwege de voer-sessie zakt ze naar beneden en bengelen haar poten naar beneden, maar madammetje kan zich er niet aan storen en eet ontspannen door.
Vandaag hetzelfde geprobeerd met sprietjes hooi.
Spriet voor spriet bij haar voortandjes gehouden en wederom begon ze te knabbelen.
Hoe blij kan een mens dan zijn, zó geweldig om te zien.
Vanavond verraste ze me wéér, voor de eerste keer at ze zelfstandig wat hooi!
Het waren maar een paar sprieten,maar het begin is er!
Zó ongelooflijk blij voor haar én haar vriendje Dalton, die niet van haar zijde wijkt.
Zelf denk ik vannacht voor ‘t eerst weer door te gaan slapen, lang geleden.
Geen worteltje meer midden in de nacht,maar allebei lekker dromen.
Hierbij het bijzondere verhaal van Sharon en Dalton op hun profiel.
Xtra dank voor mijn top-dierenarts Jantien van Dierenartsen-praktijk Oer de Tjonger .
Altijd weer sta je voor mij en de diertjes klaar en denk je mee in alle opzichten.
Zonder jou had ik ‘t niet gered met haar. Je bent een topper!
stichtinghanna