18-2-2017 Robijntje op bed

Terwijl knokte ze regelmatig voor haar leventje, want haar darmen hadden een flinke klap gehad door haar verleden.
Ze had ‘t spinnen verleerd, iets wat vaker voorkomt bij katten die langdurig trauma oplopen, maar ook dat kwam weer terug!
Elke stap die ze zette ontroerde ze me diep en ik genoot van haar genot.

Één stap bleef té moeilijk voor haar…
Ze vindt aandacht heerlijk,op allerlei manieren, maar zodra ze voelt dat ik haar wil oppakken of vasthouden, komt er een ongekende angst omhoog.
Altijd weer die angst voor ‘het moeten’, hoe erg ze ook geniet van de liefde en aandacht.
Nooit zal ze op schoot kruipen, altijd houdt ze een afstand daarin,ondanks dat ik haar vaak bijna zie snakken naar dat laatste stapje.
Die angst leek ze niet te overwinnen, ondanks het vertrouwen in me.

Tot op dit moment(foto).
Ik lag op bed en plots kroop ze bovenop me.
Héél stilletjes ging ze liggen.
Ik durfde nauwelijks te ademen, dit moment was zó onbeschrijflijk.
Na een uur heb ik voorzichtig mijn telefoon gepakt naast me, om deze foto te maken.
Na het voorzichtig maken van de foto begon ze zachtjes te spinnen.

We hebben de hele nacht zo gelegen.
Ik heb geen oog dicht gedaan, Robijntje heeft lange tijd zachtjes gespind en heerlijk geslapen.
Dit zijn die onbetaalbare momenten waar ik alles voor over heb.
Zó’n onbeschrijfelijke rijkdom!
Dit soort geluk veegt de tranen weg van ‘t gemis van de diertjes, die er inmiddels niet meer zijn.
Dit geeft tranen van puur geluk, waar voor mij niets tegenop kan.

Zó puur,dierenliefde.
Zó dapper, hoe ze haar angst overwon.
Zeldzaam trots op je Robijntje…