18-5-2017 Een bizarre dag

En weer zo’n bizarre dag…
Oma is in de 8e Hemel gearriveerd, maar mijn grote vriend Ter is er niet meer.
In zijn hoofdje kon hij alles nog, maar zijn lijfje kon niet meer…

Lieve Ter,

ik kan me onze eerste ontmoeting, ruim 5 jaar geleden, herinneren als de dag van gisteren.
Jij zat als langzitter,senior en blaasgruispatiënt in asiel ‘t Heerveld.
Je kroop direct bij me op schoot, wat je achteraf gezien, nooit deed.
Jij had besloten,je ging met me mee.
Maar niet die dag!!
Onmogelijk kregen ze je gechipt, je brak de boel af.

Je bleek een moeilijke kat, waar ik thuis vaak mee werd geconfronteerd.
Katten hebben speciale wensen,maar jij had een waslijst van orders voor me.

De eerste tijd viel soms niet mee, je was vaak ziek en onhandelbaar als je medicatie oid nodig had.
Maar na verloop van tijd ontdekte je, ik was nog niet zo’n verkeerde voor je.
Langzaam aan groeide het vertrouwen en onze liefde voor elkaar groeide met de dag.

Ik vond je zó aandoenlijk.
Je was zo’n grote stoere jongen, maar met zo’n klein hartje.

Je ging steeds vaker met me mee op pad op ons erf en een vaste gewoonte werd geboren.
Je werd mijn schaduw.
Niet alleen omdat je ‘t fijn vond om bij me te zijn.
Je voelde je veilig bij me en wist, als er wat voordeed, loste ik ‘t op voor je.
Het begin van onze intense vriendschap.

Door de jaren heen werd je steeds zelfstandiger, maar als je dichtbij me was, voelde je je een superman, wat genoot ik daarvan.

Nooit zal ik vergeten lieve vriend, je oogjes als ik je naam riep om ‘t bospad op te gaan, op naar je favoriete ronde.
Je straalde dan en versnelde je pas om me te volgen.
We deden dit echt ‘samen’, voor jou bestond de rest van de diertjes dan even niet.
Het liefst wilde je even tussendoor een pitstop bij je favoriete plekje (filmpje).
Je volgde me dat laatste stukje dan enthousiast en je wilde dan dat ik even ging zitten.
Het laatste jaar kroop je dan tóch weer bij me op schoot, mijn hemel, wat maakte je me daarmee gelukkig!

Het laatste jaar kreeg je óók alvleesklierproblemen en je gezondheid ging hard achteruit.
Het was alsof je jezelf in een hospice waande en je liet je heerlijk verwennen door me en genoot van elke dag, alsof ‘t de laatste kon zijn.
En ik genoot met je mee lieve Ter, ondanks mijn zorgen om je.
Elk moment met jou was zó speciaal.

Afgelopen maanden heb ik vaak overlegd met de dierenarts wat wijsheid was.
Je lijfje werd steeds zwakker, maar je bleef lachen en genieten.
Vorige week heb je me nog ff op mijn nummer gezet, nadat ik wéér had overlegd met haar.
Je moest me toen nog even laten zien dat je zelfs dat vogeltje bijna kon pakken.
Je gaf me zó de indruk dat ‘t nog even niet ging gebeuren.
Wat een onbeschrijflijke sterke persoonlijkheid was je lieve schat en zó dapper stoer ventje.

En jij bewees keer op keer dat liefde het allerbelangrijkste medicijn is.
Ik heb afgelopen dagen nog prachtige filmpjes kunnen maken, waarvan dit er één is.
Je hield je vast aan onze speciale momenten,en ik aan jouw tevredenheid.
Alleen deze strijd kon je uiteindelijk nooit winnen.

Gisteravond had ik biefstuk voor je gemaakt.
Geen één voertje wilde je meer,maar gezien je wél een muisje had gegeten, dacht ik dat dit misschien iets was voor je.
En je at het dankbaar op.
Niet veel, maar het gaf hoop.

Daarna kroop je in je mandje en je ogen stonden anders.
Vanmorgen trof ik je nog steeds zo.
Je kwam uit je mandje en wankelde, je weggevallen spiertjes konden je lange benen bijna niet meer dragen.
Je kroop terug in je mandje en het leek alsof het kaarsje uit ging.
Voor mij gaf dit de doorslag grote vriend…

Maar zoals jij altijd was verraste je me wéér!

Vlak voordat ik naar buiten wilde gaan zonder jou deze keer, stond je op en wilde je eten.
Je at!!
Maar direct daarna zag ik dat je lijfje tegensputterde.
Bij alle andere keren bewees je dat ‘t nog niet zover was, maar nu was het anders hè lieverd…
En toch,je ogen bleven vragend staan.
Je taal was me duidelijk, ik wist wat me te doen stond grote vriend.

Uieindelijk heb ik je meegenomen op mijn schouder voor je laatste favoriete ronde.

Slap, maar tevreden, hing je in mijn armen, tot we bij het bospad aan kwamen.
Opeens werd je onrustig en wilde je op de grond.
Nog één keer wilde je me door de tranen heen laten lachen.
Je had een paar vogeltjes gezien en ging erop af en sprong zelfs nog een stukje in de lucht!
Ventje toch,wat een kadootje, dat moment!
Daarna wankelde je weer en nam ik je in mijn armen.

We gingen naar je favoriete plekje, waar de euthanasie plaats zou vinden…
Je zocht je plekje op en wilde dat ik bij je kwam zitten.
Je nam zelfs nog een paar snoepjes aan van me!

Daarna ging je languit liggen en zachtjes spinnen, met je oogjes toe.
Je was er klaar voor, maar ik niet lieve vriend.
Ik wist dat ik je moest laten gaan, maar wat deed het zeer!
Je keek me iedere keer aan, deze keer niet vragend, maar geruststellend.
Het was goed zo hè Ter?

Spinnend ging je heen en nog één keer keek je me aan.
Je richtte je hoofdje op en ik kreeg de warmste blik van je die ik ooit heb gehad.

Dag grote vriend van me, ik mis je nu al onbeschrijflijk, maar je bent diep in mijn hart, voor altijd.
Dank je wel voor de geweldige jaren met je.
Dank je wel voor onze bijzondere vriendschap.

Rust zacht grote jongen.

Ter is begraven op onze lievelingsplek,daar waar hij het liefste was…

Dank je wel lieve Jantien van Dierenartsen-praktijk Oer de Tjonger,voor de fijne ondersteuning.