20-8-2017 Emoties komen los

Een emotioneel breekpunt gisteren, wat ik tóch met jullie wil delen lieve mensen,maar een begeleidend schrijven vraagt.
Hoop dat jullie de tijd (kunnen) en willen nemen dit te lezen…

Al langere tijd leef ik in een onbeschrijflijke onzekere tijd met de dieren, zoals jullie weten.
Het gevecht voor de dieren in de 8e Hemel blijf ik aan gaan, wat mijn leven gigantisch op zijn kop zet.
Voor niemand precies te begrijpen, het verrast mij zelfs iedere keer weer, hoeveel er op me af komt, maar de intens diepe liefde voor de dieren geeft me, samen met mijn lievelingen op een wolkje, deze onbegrensde kracht.
Daarnaast probeert mijn lieve (te) kleine team me te steunen en te helpen waar nodig, maar ook dit valt niet altijd mee.
De meesten wonen ver weg en hebben hun eigen drukte en zorgjes, waardoor ik er onbedoeld vaak tóch alleen voor sta.
Ook zij kunnen niet meer dan ze kunnen.

Mijn persoonlijke eigenschappen zitten me ook vaak in de weg.
Perfectionist als ik ben, wil ik alles zo goed mogelijk doen.
Daarnaast de combi dat ik ALTIJD de diertjes op prio 1 plaats én mijn dankbaarheid wil tonen aan de lieve mensen om me heen, de donateurs, mijn team én jullie lieve mensen, brengt me al lange tijd 2 overvolle agenda’s.

Veel mensen konden afgelopen tijd deze gekte niet handelen en haakte af, iets waar ik ook intens veel verdriet om heb gevoeld.
Mensen die in mijn hart zaten (en nog zitten).
Begripvol accepteer(de) ik dit vaak, omdat ik begrijp dat het niet te begrijpen is…

Mijn leven zijn de dieren, mijn missie is er nog een lange tijd te zijn voor ze,tot aan ‘t rollator-tijdperk.
En dit is zachtjes uitgedrukt.

De mensen die dichtbij me staan, weten dat er niets of niemand mij ervan kan weerhouden er voor de dieren te zijn en mijn leven volledig heb gericht hierop.
Dat ik daardoor geliefden verlies, doet onbeschrijflijk veel pijn, want ja,ik ben ook een mens-mens, maar een 3e agenda erbij is onmogelijk en dagelijks word ik hiermee geconfronteerd.

Van mijn lieve papa en zijn familie heb ik de empathie-genen mee gekregen, waar ik enerzijds dankbaar om ben, anderzijds maakt ‘t mijn leven soms zó xtra zwaar en mijn koppie te vol.

Elke dag moet ik tóch de keuze maken dat ik maar 1 prio kan hebben…de diertjes.
De vaste club van 55 senioren/rugzakdiertjes en patiëntjes gaan ten alle tijden voor.
Aan niets mag ‘t hen ontbreken!
En godzijdank lukt me dat nog steeds.

De quality-time momentjes hierbij zijn vaak kort, maar zijn er nog, gewoonweg omdat ik de dagen nóg langer maak en ik mijn 3e agenda gesloten houd.
Ook de 8 gastdiertjes, die hier niet voor niets terecht zijn gekomen, krijgen hun aandacht en genieten.

Gelukkig bestaat er app tegenwoordig, waarbij ik het knopje ‘ingesproken bericht’ heb uitgevonden,waardoor ik op die manier af en toe kan communiceren met mijn team en mijn kleiner wordende groepje geliefde vrienden om me heen.
Ik weet dat dit een beperkte manier van ‘vriendschap tonen’is, maar voor mij een welgemeende…. diep uit mijn hart.
En ik mag alleen maar hopen dat de lieverds om me heen dat kunnen volhouden…

Enfin, langzaam aan stroomde de emmer over.
Jullie hebben misschien mee gekregen dat we een ‘gezellig samenzijn’ organiseerden,omdat een open dag er niet in zat.
Teveel werk, maar ook met het te kleine team niet realiseerbaar.

Zo’n dag vraagt niet alleen veel voorbereiding, maar vraagt ook erg veel organisatie omtrent de diertjes.
Uiteraard wil ik NOOIT hun dag negatief beïnvloeden, dus een goede begeleiding hierbij is van levensbelang voor hen.
De meeste voorbereidingen in de 8e Hemel moet ik altijd zelf doen en dit werd me teveel.

Begin van de week heb ik het interne team al laten weten dat ik voelde dat de emmer over stroomde en we hadden besloten, ná de 19e even GEEN xtra neven-activiteiten en ik zou me 2 weken lang alleen maar gaan focussen op de dieren in de 8e Hemel.
En allerbelangrijkste, langere quality-momenten in plannen voor mij en de dieren.
OOK voor mezelf, want zij geven mij de energie die ik zo hard nodig heb…

Daags voor de geplande dag vielen door omstandigheden 2 van mijn 3 meest intensieve vrijwilligsters af, die normaal gesproken mijn steunpunten zijn.
De emmer ging overstromen, maar ik wilde het door laten gaan,i.o.m lieve Marieke,die de enige was die overbleef van dit meest intensieve, onmisbare clubje.
Laat op de avond kregen we ook steun van een andere lieve vrijwilligster, die ons bij zou staan en dat gaf ons moed door te knallen.

Maar het mocht niet mee zitten.
Een paar uur van te voren moest ook Marieke totaal ongewild afhaken.
En ondertussen ging het leven in de 8e Hemel óók door, de verzorging en xtra aandacht om de patiëntjes MOEST door.

We stonden met onze rug tegen de muur en moesten de moeilijke beslissing maken de hele boel last minute te cancelen, wat óók onmogelijk werd, gezien het laatste uur.

Uiteindelijk kwam er een héél klein clubje alsnog.
Op het moment dat ze aankwamen was ik nét klaar met de laatste voorbereidingen en de eerste verzorging van de dieren en kon eigenlijk wel instorten van vermoeidheid.
Ook de stress omtrent alles leek zich te verzamelen in mijn keel, alsof er een grote brok in zat.

En dan komt de ommekeer…
De lieverds sloten me vol liefde in hun armen, kwamen met de allerliefste kadootjes en hadden zoveel begrip voor de situatie.
Mijn hart smolt en de emoties gierden door mijn keel.
De diertjes bleven in rust, wat me rustiger maakte, waardoor de emoties juist meer toegang kregen.
Ook iets waar ik vaak geen tijd voor kan nemen, terwijl er ontelbare emoties voorbij komen, vooral de laatste jaren.

Lekker samen zittend kwam dit volgende film-moment.
Totaal onverwachts kwam lieve dierbare vriendin ,vrijwilligster én steun en toeverlaat Renée (ja,ook een app-contact) om de hoek met een enorme kers op de taart…
En met haar xtra gevoels-spriet, had ze óók papa’s foto verwerkt op haar bijzondere kado…

Het werd niet alleen een breek-moment, maar het gaf me uiteindelijk ook weer dé kracht om door te gaan.
Het gevoel dat ik er niet alleen voor sta is grootser dan ooit, ook al voelt het dal soms zo diep en de weg omhoog zó zwaar.
Dat er zo’n lieve mensen om me heen zijn, die óók blijven geloven, vechten en meeleven voor onze toekomst maakt me zó rijk!

Dank je wel allerliefste Renée,voor je onbegrensde liefde en steun,in alle opzichten.
Dank jullie wel, lieve aanwezigen van gisteren, voor deze positieve energie.
Dank je wel lieve team, voor alles wat jullie doen wat in jullie mogelijkheid ligt, met xtra dank aan Marieke, die het onmogelijke mede mogelijk maakten…
Dank jullie wel lieve donateurs, zonder jullie al hélemaal geen toekomst!
Dank jullie wel lieve facebook-vrienden, voor het trouwe volgen en medeleven.

Jullie geven mij altijd weer het geloof dat we samen sterk zijn, héél sterk!
Hoe zwaar het soms ook is..
Met prio 1, de diertjes voorop.

Komende 2 weken even geen neven-activiteiten dus, even ALLEEN maar ik en de diertjes.
Even energie op doen, wat me de de kracht weer geeft door te gaan tot het rollator-tijdperk.
Lieve allemaal, hoop op jullie begrip…