4-10-2018 Nieuws van Lucky

Lord Lucky ( 20 jr) aan het woord
( Geschreven door zijn notuliste Sandra Tetenburg)

Mag ik mij even voorstellen aan die mensen die mij nog niet kennen.
Ik ben Lucky of eigenlijk, lord Lucky de eerste en ben ook een kind van de Achtste Hemel.
Nee, ik woon niet bij Hanna want ik heb niks met mijn soortgenoten maar ik woon bij Sandra die mijn gastouder is.
Dat betekent zoiets als Sandra zorgt voor mij en de Achtste Hemel zorgt voor de medische kosten en mijn dieetvoertjes. Zo is mij een afscheid van deze wereld bespaard.

Tot zo’n 3 jaar terug woonde ik namelijk in een bejaardentehuis waar ik een heleboel mensen had die mij graag zagen. Ik was soort van hun entertainment daar en ik sta ook erg graag in de schijnwerpers.
Helaas door de bezuinigingen werd de zorg voor de mensen daar een stuk minder en ook ging er steeds meer personeel weg. Gevolg was dat mijn kattenbak ook amper nog verschoond werd.
Ik probeerde ze dat duidelijk te maken door mijn plas op te houden maar helaas had niet iedereen daar oog en tijd voor.
Toen had ik een ongelukje op een stoel.

Iemand werd heel boos op mij en tilde me aan mijn staart op en dat deed zoveel pijn dat ik wel moest bijten.
Ze waren erg boos op mij en wilden mij toen niet meer als gezelschap voor de oude mensjes daar hebben. Van de schijnwerpers in de goot ging het toen.

Er werd gesproken over inslapen want niemand wilde mij hebben en mijn kattenhartje was gebroken.
Nou was er een lieve dame die ook in dat tehuis werkte en die zei dat ze Stichting Hanna had gebeld of zij misschien een plekje voor mij hadden.

En zo geschiedde.

Ik kwam in de Achtste Hemel terecht en mocht al vrij snel bij San gaan wonen , omdat ik mijn soortgenoten dus inderdaad niet leuk vindt.
Dat was wel even wennen na zo’n tehuis vol mensen, ineens alleen met 1 dame.

Ik had erg veel pijn bij het plassen en gelukkig zag Sandra dat er iets niet helemaal goed ging.
Snel naar de dierenarts die mij uiteindelijk heeft geopereerd want ik bleek blaasgruis te hebben.
Sinds die tijd ging het gelukkig heel veel beter met mij, al was ik wel door al die ellende het vertrouwen in de mensen een beetje kwijt.
Ik had ze liever ver weg van mij dan in mijn buurt en liet dat ook blijken door te krabben en te bijten. Maar Sandra liet zich niet ontmoedigen en bleef tegen mij praten en verzorgde me erg goed en ik kreeg ook erg veel lekkers.
Langzaamaan begon ik haar steeds meer te vertrouwen en liet ik me aaien door haar.
Toen vertelde ze me dat ze stiekem erg verliefd op mij was geworden en hoe ik het zou vinden als ik bij haar zou mogen blijven wonen.
Dat leek mij wel wat en begon liever tegen haar te doen.
Aangezien Sandra zelf niet de kosten kan dragen van mij medische kosten heeft Stichting Hanna haar gastouder gemaakt en zo had ik ineens een mens, een huis, een hele stichting die achter mij staat en virtuele ouders die helpen met de kosten!

Helaas ben ik al een oud heertje, mijn leeftijd wordt geschat rond de 20 jaar.
Mijn pootjes zijn wat stram en zwak en aangezien ik erg graag snoep kon ik mijn gewicht niet goed meer dragen dus moest ik op dieet.
Valt niet mee als je zo graag snoept hoor, ik wordt er af en toe best grumpy van. Maar ondertussen ben ik al flink wat gewicht kwijt. Maar het dieetvoer zorgt helaas ook ervoor dat de spiermassa in mijn pootjes afneemt en als ik dan een hoopje moet doen dan red ik dat niet meer in één keer. Ik zak dan door mijn pootjes en moet even liggen voor ik verder kan gaan met de 2e helft.
Sandra zag dat en is toen met de dierenarts gaan praten.
Het bleek inderdaad aan het voer te liggen dus heb ik andere brokjes gekregen die mijn botjes en spieren wat helpen voor zover mogelijk op mijn oude dag.
We gaan dit nu 6 weken aankijken en hopen dat het helpt. Zo niet dan moet ik toch even naar dat mens met die witte jas die ik zo eng vind.
Dus duimen allemaal please!!

U begrijpt dat Stichting Hanna mijn redding is geweest en die van vele andere diertjes die nergens anders meer terecht konden. Ik ben Hanna en mijn virtuele ouders dan ook heel erg dankbaar voor alles wat jullie voor mij hebben gedaan en nog gaan doen.
Ik moet er niet aan denken wat er met mij en al die andere diertjes zou gebeuren als deze stichting niet zou bestaan.

Ik heb dan wel geen duimpjes maar met mijn teentjes kan ik ook soort van duimen dat deze stichting zal blijven bestaan en straks kan verhuizen naar een fijne plek.
Een plek waar al deze vaak zieke, oude, terminale en ongewenste diertjes een thuis en liefde en zorg vinden.
Duimt u met ons mee?

Kopje

Lord Lucky de 1e, en lieve groet van mijn schrijfster en allessie, Sandra Tetenburg.