9-1-2019: R.I.P. Harry

Het is mijn keuze voor de allerzwakste dieren te leven, maar soms wordt het zelfs mij even te zwaar.
In zo’n korte tijd voor de vierde keer afscheid moeten nemen, deze keer van mijn grote vriend Harry.

Lieve Harry,

‘knallend’ zijn we het nieuwe jaar ingegaan, jij bij mij op schoot, genietend.
Op je favoriete deken en op mijn trui,wat genoten we samen.
En nu ben je er niet meer, ik kan het nog steeds niet bevatten Harry.
Mijn hart huilt, mijn tranen om jou blijven vloeien, ik had je nog zoveel plezier gegund op ons mooie, nieuwe stekkie.

Na je sterven heb ik je laten liggen in mijn trui, je lag er zo vredig bij, alsof je nog steeds sliep.
Ik hoopte dat ik het daardoor makkelijker kon verwerken, maar dat deed het niet lieve vriend.
Vanmiddag, na drie dagen, heb ik je begraven.
Voor een laatste keer droeg ik je in mijn armen zoals we zo vaak hebben gedaan de laatste weken.
Je genoot daar zó van altijd, wij samen aan de wandel.
Nieuwsgierig keek je dan om je heen, veilig in mijn armen.

Nog nooit heb ik zo snel zó’n intense band met een dier gekregen als met jou.
Jaren lang zwierf je op ons oude erf,je wist precies wanneer ik voer klaar zette voor je, maar wachtte altijd tot ik op veilige afstand was.
Zodra je me zag, keek je me aan met doordringende angstige ogen en vloog je weg.

Tot na de vangactie en de castratie.
De eerste dag was je doodsbang, maar al heel snel veranderde dat.
Op de tweede dag mocht ik je al aaien, daarna sloeg de vonk over tussen ons.
Je bleef alles en iedereen eng vinden, maar bizar genoeg vertrouwde je mij volkomen en ontdekte je hoe fijn het was om liefde te ontvangen én terug te geven.
Ik genoot intens met je mee Harry en voelde me zo bevoorrecht met je speciale vriendschap.

Al snel werd je ziek, uiteindelijk bleek het nierfalen te zijn, maar ik mocht alles met je doen.
Braaf liet je mij je infuus aanbrengen, om daarna weer veilig op mijn schoot te mogen kruipen.
Zodra ik een gaatje had in mijn dag ging ik naar je toe en avonden lang heb ik bij jou doorgebracht.
Zodra je me hoorde stond je op en wachtte op ons knuffelkleed, waar we samen op gingen zitten.
Tot de eerste van januari. Je werd te misselijk en wilde niets meer eten.
Nog een paar dagen at je braaf van mijn dwangvoer, maar ook dat wilde je op een gegeven moment niet meer en ik wilde je niet dwingen.
We wisten het allebei, onze dagen samen waren geteld.

En toch bleef je genieten, wat was je knoeterhard voor jezelf Harry, alsof je dacht dat je van de liefde tussen ons kon leven.
Je lijfje werd zichtbaar zwakker, afgelopen weekend kon je opeens niet meer op mijn schoot komen, hartverscheurend.
Ik heb je opgetild, je was me dankbaar en genoot wederom.
Tot het moment dat ik je weer moest verlaten, voor de eerste keer zag ik weer angst in je ogen.
Je wilde dat ik bij je bleef en het leek alsof je wist wat er komen ging.
Na lang overleg met de dierenarts besloten we je wens in vervulling te laten gaan, hoe zwaar ook.
Zolang je geen pijn had en genoot, mocht je het einde aangaan zoals jij wilde, alleen samen met mij.
En zo ging het hè Harry.
Je was een tevreden mannetje, met mij in de buurt.
Ik ging na elk bezoekje aan jou niet eerder weg dan dat je sliep.
Als je wakker was en ik maakte aanstalte te gaan, verscheen de angst weer, dus bleef ik je iedere keer in slaap aaien.
Je genoot zichtbaar, op ons knuffelkleed en in mijn trui, die in je mand lagen.

De laatste keer dat je in slaap viel, keek je me nog één keer aan met waterige, maar tevreden oogjes, daarna sloot je ze voor altijd.

Lieve grote vriend, wat een leegte zonder jou.
Rust zacht mooie jongen,in ons knuffelkleed voor altijd.
Je favoriete trui wilde ik zelf houden, zodat ik je soms nog bij me kan dragen.
Ik hoop dat je dat niet erg vindt.

Dank je wel voor de intense liefde die je me hebt gegeven.
Ik hou van jou, met heel mijn hart, voor altijd grote vriend.