Ter nagedachtenis aan lieve Floki.

Drie dagen lang mocht ik je vervangende mama zijn, 3 dagen lang intens genot en verdriet met je gedeeld, kereltje wat is het leven soms oneerlijk hè…

Je was nog maar twee jaar en dan zó ziek zijn. In je hoofdje was je die jonge, speelse kat, gevangen in een lichaam vergelijkbaar van een terminaal, oud baasje, zó heftig, verdrietig en frustrerend lieve Floki.

Door privé-omstandigheden moest je intens lieve gezin je even loslaten.
Na lang contact van te voren met je superlieve, zorgende mama, kwam dat moment daar.
Je leverwaardes waren véél te hoog, je lijfje gaf langzaam op, maar je mooie, lieve hoofdje niet.

Je koffertje zat vol met lekkernij, met zorg gemaakt door je mama, niets was haar te gek.
Vers gekookte vis, afgebakken biefstuk, overal had ze aan gedacht, zó ontroerend lief.
Onze eerste ontmoeting was intens. Je stal mijn hart direct.
Ik heb je bij aankomst een infuus gegeven, wat niet fijn was voor je, maar noodzaak.
En tóch vertrouwde je me direct.
Je liet alles vredig toe, alsof je mijn liefde voor je direct voelde.

Met pijn in hun hart lieten je ouders je uiteindelijk achter bij me, met één troost, je was in goede handen en de klik tussen jou en mij was duidelijk zichtbaar, wat hen vertrouwen gaf.

De volgende dag had het infuus effect, je was duidelijk vrolijker en je leek me wel dankbaar.
Je miste je ouders, maar vertrouwde mij volkomen, alsof je begreep dat ik je tijdelijke mama was.
Elke seconde die ik over had, was ik bij je hè Flook, wat genoot je.
Je biefstuk was je favoriete maal en, zoals een vervangende mama doet, heb ik je er extra mee verwend, wat genoot je.
Als ik niet bij je was, kon ik je vanaf mijn telefoon op een camera zien, wat me zielsrust gaf.
Het liefst bleef ik 24-7 bij je, maar de verzorging van de andere diertjes moest ook door gaan.
Je was tevreden en genoot zelfs van de rust zag ik.

En toch, je lijfje raakte op.
Misschien was je al op, voordat je hier aan kwam, maar wilde je op deze manier je ouders helpen om het te onderdrukken?
Drie dagen heb ik je bijzonder mooie, lieve karakter mogen leren kennen, wat was je speciaal ventje.
De laatste dag gaven je achterbeentjes de strijd op, je kon niet meer.
Je bleef genieten van je biefstuk, maar zat gevangen in je eigen lijfje, hartverscheurend lieverd.

In overleg met je mama hebben we je laten gaan, wat een intens verdriet Floki.
Je mama’s grootste wens was, dat je in liefde heen zou gaan en dat ging je.
In je lievelingsmandje, met je mooie, maar vermoeide hoofdje in mijn handen.
Ik gaf je extra kusjes namens je lieve ouders, het was alsof je het voelde, je ging zo vredig heen.

Vandaag ga je naar huis, je ouders komen je ophalen, zoals we van te voren hadden besproken, je zou hoe dan ook naar huis gaan…
Ik had het zo graag anders gezien lieve Flook.

Rust zacht intens lief, dapper ventje.
Dank je wel voor je warme liefde, al was het maar voor drie dagen.
Voor altijd in mijn hart.