31-3-2019 Nog steeds een droom

Nog steeds lijkt het een droom…
Al mijn kinderen genieten om me heen.
De één slaapt lekker in het zonnetje, de ander graast.
Ik zie twee konijnen druk graven in hun tuintje.
De rust lijkt weder te keren, de nachtmerrie is voorbij voor ons.

Het genot van mijn kroost is mijn leven en geeft me vleugels.
Hun toekomst en leven hing aan een zijden draadje en nu mogen we met elkaar op deze prachtige locatie zijn.
Het voelt als een wonder.

Nu pas voel ik dat de zwaarte op mijn vleugels niet te tillen was, maar mijn verantwoordelijkheid voor hen gaf mij de kracht het gewicht niet te voelen.
Ook de toekomst van dieren die we nog mogen gaan redden spookte door mijn hoofd.
Er was maar één optie, blijven geloven en doorgaan.

Net op het nippertje haalden we het onhaalbare, deze prachtige locatie!
De eindstreep leek in zicht, maar het tegendeel was waar.

Een deel van de kinders moest achter blijven, de nieuwe kosten moesten eerst gedragen gaan worden.
De verhuisdozen van de dieren bracht ik snel op hun plaats, mijn privé-dozen zijn deels nog steeds niet uitgepakt.

Ondertussen brak de hel los onder de konijnen, het ene kind na het andere viel dood neer.
Terwijl ik wilde genieten van hun geluk op deze prachtige locatie, kon ik soms amper de moed opbrengen om ‘s morgens naar buiten te gaan.
Welk kind zou er weer dood liggen?
Machteloos voelde ik me.

De zorg om de terminale kinderen ging ook door.
Grote vriend Harry haalde het laatste uit zijn lijfje om oud en nieuw te vieren op mijn schoot, daarna ging voor altijd het licht uit in zijn mooie zieltje.
Mijn steun en toeverlaat Robijntje wilde me niet alleen laten en knokte door, totdat ook haar lijfje het niet meer accepteerde.
Mijn hemel wat mis ik haar, vooral nu de familie weer bij elkaar is…
De leegte van haar gemis is opeens een groot gat, ondanks het geluk om me heen.
Ik schrijf dit naast haar gedenkplaats en heb er een kaarsje aan gestoken, zo voelt ze iets dichterbij.

Nog niet gesproken over vriendinnetje Wickey, die na de dood van Robijntje stellig haar plekje in wilde nemen en dat in mijn hart al deed.
Zoveel emoties waar geen ruimte voor was en nu hun plek moeten krijgen.

Tussen alles door hebben we zelfs een stress-ziekte gehad in de kattengroep, maar ik wilde dat niet eens delen met jullie.
Er gebeurde teveel.

En toch, altijd weer schijnt de zon achter de wolken, vandaag zelfs letterlijk.
Ik knijp mezelf iedere keer, het is geen droom.
Het is het eindresultaat van de kracht van liefde.
Liefde voor elkaar, wat ons laat vliegen.
En altijd gaat de zon weer schijnen, hoe donker de dagen soms ook zijn.

Lieve mensen, dank voor jullie steun en medeleven, ook jullie gaven mij de kracht om vol te houden.

En nu is het tijd voor elkaar, genieten van het nu en emoties verwerken, niet alleen voor mij, maar ook voor de dieren.
Even prioriteiten stellen, even geen stress meer.
Even alleen ons genot voelen…
Ik hoop komende weken deze genietmomentjes met jullie te mogen delen lieve mensen. ?

Samen sterk, oersterk en alles voor de dieren.❤