Bolero overleden,23-7-2014.

Lieve mensen,

Heb de moeilijkste beslissing in mijn leven genomen.

Vandaag om 16.00 wordt mijn lieve 31-jarige
Bolero ingeslapen.

Juist,omdat ik zoveel van hem hou en een dieptepunt in zijn gezondheid wil voorkomen.

Hij oogt nog fit,is blij met alle xtra aandacht die hij van me krijgt,en geniet met volle teugen van al t lekkers,wat hij tussendoor mag snoepen.

Weegschaal als ik ben gaan mijn gevoelens alle kanten uit,maar ik probeer me vast te houden aan de gedachte,wat voor hem ‘t beste is.
Mezelf wegcijferend,want als ‘t aan mij ligt hou ik hem zo lang mogelijk bij me.
Déja vu Tim,met ‘t verschil dat ik Bolle niet ‘t koele water in kan dragen.

Vandaag alweer iets warmer,gelukkig nog met een windje,maar zie nu al,dat is al erg warm voor mijn lieve oude vriendje,wiens lijf op raakt.

Hij is altijd een trots paard geweest,en schaamt zich bijna,als hij niet topfit is.
Ik kan erop wachten,dat ‘t mis gaat met hem.
Dat moment wil ik hem sparen.

Dankbaar voor 28 jaar vriendschap,door dik en dun.

Bolle en ik kunnen samen een boek schrijven,zoveel meegemaakt met elkaar.
Meer dan de helft van mijn leven zijn we maatjes geweest,en voor Bolle,bijna zijn hele leven.

Xtra verdrietige bijkomstigheid voor mij,hij was mijn eerste paard,gekregen van mijn lieve overleden papa.
Bolero was de laatste tastbare herinnering.
Zeldzaam pijnlijk.

Houden van is loslaten,probeer me daaraan vast te houden.

Morgen nog zoveel mogelijk quality-time met elkaar,met een lach en waarschijnlijk veel tranen.

In de avond wordt mijn vriendje opgehaald voor crematie.

Als klein kind heeft t me altijd al verbaast,hoe dieren,na een lange,kostbare vriendschap, langs de kant van de weg eindigen als oud vuil.
Toen al dacht ik, ‘dat doen we met mensen toch ook niet,waarom wel met dieren?’
Al zou ik er droog brood voor moeten eten,dat gebeurt dus niet met mijn lieve vriendje.