2-8-2016 Demy is er niet meer.

Mijn kleine grote vriend is er niet meer.

Een lange tijd leek je onsterfelijk, en toch moest ik je vandaag loslaten lieve Demy.
Wat een onbeschrijflijke leegte laat je achter.
Bijna 4 jaar lang had ik de eer jouw als schaduw te mogen hebben, nu zonder jou is ‘t alsof ik uit evenwicht ben.
Ik blijf staan lieve schat, maar ik wankel van verdriet.

Ik zal onze eerste ontmoeting nooit vergeten.
Kleine Dem had lange tijd zielsalleen in een Pools asiel gezeten.
Het ventje werd door een fijne stichting naar Nederland gehaald, maar herplaatsen viel niet mee: 14 jaar, incontinent door rugletsel én extreme verlatingsangst door zijn rugzakje.
Ik was op slag verliefd.

Je was al zo gehecht aan je opvang-mama, maar toen je mij zag, was het wederzijdse liefde.
Je kroop op mijn schoot (achter ‘t stuur in de auto) om me nooit meer te verlaten.

Ik beloofde je die dag dat je nooit meer alleen zou zijn.
Zo gezegd zo gedaan.
4 jaar lang was je elke seconde bij me.
Alles deden we samen, dieren verzorgen, poetsen, zelfs samen naar ‘t toilet.
(Je mandje blijft daar staan, Dem)
Als je ergens niet mee heen kon, ging ik niet, mijn keuze voor jou en ik deed dat met alle plezier.
Als er mensen met ons mee wilde reizen, dat kon, maar de voorstoel was bezet, die was voor jou.

Vanaf de eerste dag genoot je zó intens en was je ‘t gelukkigste ventje van de wereld.
Je had alles wat je wilde, mij en je balletje.
En ik genoot intens mee, mijn god, wat een rijkdom jou aan mijn zij.
Je ongelooflijke sterke karakter, met altijd goede zin, altijd een big smile op je lieve bekkie, als je maar bij me mocht zijn.
Niets was je teveel, niets kon jou raken, de pijn die je soms had niet en zelfs de dood voor lange tijd niet.

Langzaam aan ging je lijfje achteruit, maar je bleef lachen en ik lachte met je mee.
Afgelopen jaren leek ‘t regelmatig dat je lijfje ‘t opgaf, maar jouw drang om bij mij te blijven was telkens sterker.
Dapper sloeg je jezelf door een dip heen en hield jezelf vast aan onze liefde.

Gisteravond hebben we samen nog gras gemaaid, jouw grote hobby.
Bij mij op schoot, terwijl ik je met 1 hand vasthield.
Wat hebben we nog genoten.
En opeens zag ik later die avond voor ‘t eerst een ander licht in je ogen.
Samen hebben we een slapeloze nacht gehad, jouw wanhoop ging bij mij door merg en been.
Vanmorgen in alle vroegte gaven we ‘t slapen op en zijn we met de andere hondjes om 05.00 in ‘t bos gaan lopen.
Je kon niet meer, maar je wilde nog zó graag.
Je blaas zat vol, één achterpootje wilde niet meer en je niertjes raakte overbelast, ik moest je los gaan laten.
En nóg bleef je lachen en positief, al zag ik wél voor ‘t eerst angst in je ogen.
Verlatingsangst, wat ik nog niet eerder had gezien bij je.

Je liet je kontje rijden vanmorgen in ‘t bos, in je kar en je maakte me voor de zoveelste keer zó emotioneel.
Je blafte naar een andere vroege vogel, een grote herdershond, alsof je dé grote king was.
Je hoorde me gieren en huilen tegelijk en keek om en gaf me een blik, ‘ik blijf voor je vechten mama’.
En dat deed je.
Thuis heb ik een afspraak met de dierenarts gemaakt,we hadden nog een paar uurtjes.
Meer dan ooit wilde je bij me blijven.
Ik improviseerde erop los, maar we deden ook deze laatste ochtend alles samen.
Alle diertjes de eerste verzorging gegeven en jij aan mijn zij, deze keer vanuit de kinderwagen, die ik door ‘t hele huis en over het hele erf heb gereden.

Één keer had ik de kinderwagen niet goed neergezet en kon je me niet goed zien, wat je liet merken.
Wéér die angst in je ogen.
Daarna gebeurde me dat niet weer, elke meter hebben we samen gemaakt.
En voor ‘t eerst zag ik verdriet in je ogen, je wist dat ‘t de laatste keer was.

Vlak voor de dierenarts kwam zijn we nog één keer samen ‘t bospad op geweest en daarna zijn we naar de tuin verhuisd, waar ik je lievelingsmand had neergezet.
Ik ging naast je liggen, je legde je aandoenlijke lieve smoeltje in mijn handen en bleef me aankijken.
En zo ging je heen dappere Dem, je bleef me aankijken, alsof we samen smolten.
Alsof je op die manier bij me wilde blijven.

Allerliefst vriendje, je blijft altijd bij me, dat beloof ik je.
Hoe groot de afstand nu ook is,  en hoeveel tranen ik ook nog ga laten om je, je bent bij me, in elke vezel van mijn lijf.

Dank je wel kleine grote vriend, voor een zeldzaam mooie tijd met je.
Dank je wel voor je enorme wijsheid, wat heb je me veel geleerd.
Dank je wel om wie je was, mijn dappere vrolijke vriend.

Rust zacht Dem, ooit sluit ik je weer in mijn armen om nooit meer los te laten.

P.s. ik heb voor deze prachtige foto gekozen, omdat hij letterlijk weergeeft hoe het was, mijn schaduw in zijn ogen.