22-11-2019 †

Lieve Dickey,

zal de dag nooit vergeten dat ik je voor het eerst zag, bijna twee jaar geleden.
Je zat in asiel de Nomadenhof, waar vermiste Joey werd opgevangen.
Uit dank vroeg ik hen wie er kansloos was voor herplaatsing en ze leidde me naar jou toe.
Je was na het overlijden van je vrouwtje op straat gedumpt.
Daar zat je dan, boos en teleurgesteld in de mensheid, met chronisch ontstoken oortjes en oogjes en niet goed aaibaar.
Ik hoefde er niet lang over na te denken en je mocht mee naar de Achtste Hemel.

Je bleek een grappige, maar pittige tante. 🙂
Je verzorgde jezelf slecht en je teddybeer-vachtje moest regelmatig geschoren worden, want borstelen was niet jouw ding.
Je sprak duidelijke taal daarbij! 🙂
En toch ontwikkelde je jezelf uiteindelijk als een lief, sociaal meisje, die niet de hele dag geknuffeld wilde worden, maar zéker met bepaalde regelmaat een aai vroeg.
Je had je plekje gevonden en vooral, je kreeg het vertrouwen terug in de mens.

Je genoot van de rust, de liefde en de regelmaat.
Keurig hield je je aan de regeltjes in de Achtste Hemel, alsof je niemand in de weg wilde lopen.
En elke avond, bij het welterusten zeggen van alle diertjes, begon je al te spinnen als je mijn voetstappen hoorde, dat waren jou favoriete momentjes.

Onlangs ging je opeens tobben met je gezondheid.
Je ging dinsdag op de operatietafel, waar onder andere bleek dat je een poliep had in je oor, die niet helemaal weggehaald kon worden.
Bij thuiskomst was het alsof je het opgaf en je liet jezelf lijden door je oude lijfje.
We hebben er alles aan gedaan je te helpen, maar het was klaar voor jou hè meis?

Lieve Dickey, ik had er zó graag vaker geweest voor je afgelopen dagen, maar door de gekte omtrent de verhuizing lukte het me niet vaak genoeg.
Het doet me onbeschrijflijk veel verdriet dat het zo liep, maar hoop met heel mijn hart dat je mijn intense liefde hebt gevoeld op de momenten die we wél nog samen hadden.

Je gaat in ieder geval mee naar de nieuwe locatie, daar waar ik er zeker van ben dat je het geweldig had gevonden.
Morgen krijg je een mooi plekje daar lieve schat, voor altijd dichtbij ons.

Rust zacht Dickey.

Het verhaal van Dickey

Senior Dickey’s vrouwtje overleed een tijd geleden en de lieve schat werd vergeten door de familie. Ze leefde zelfs even buiten, alvorens ze uiteindelijk in ‘t asiel terecht kwam. Daar bleek ze van alles te hebben. Ze had poliepen in haar oortjes, ontstoken tanden en oogjes. Ze werd geholpen en verzorgd in ‘t asiel en was klaar voor adoptie, maar ook dat viel niet mee. Oud, chronische ziektes én een speciaal karaktertje maakte haar vrij kansloos voor herplaatsing, dus mag ze lekker in de 8e Hemel genieten. Haar bucket-listje eindelijk compleet, hopelijk nog voor een lange tijd!