Update 31-05-2020

Lieve vriend Joris,

Je bracht me precies op het puntje van de weegschaal. Aan de ene kant de liefde voor jou en bij je willen blijven, aan de andere kant de zwaartekracht van de pijn en het los moeten laten.Het afscheid in zicht, we wisten het allebei, maar hoe kan je er nog alles uithalen wat erin zit? Elke seconde gebruiken die we hadden, elk moment opslaan als een herinnering. Geduldig wachtte je op mij, tot ik mijn handen weer even vrij had en je motortje van geluk ging weer aan.Genietend van het nu, terwijl mijn hart in duizenden stukjes brak.

Alweer vier jaar geleden kwam je bij me wonen. Asiel Born had je al meerdere keren herplaatst, maar iedere keer kwam je terug. Ze besloten ons te vragen voor je.Je was een ‘ moeilijke’ kat. Een sproeier en niet simpel met soortgenoten, maar je deed het geweldig! Ja, je sproeide erop los, maar we hadden een duidelijke klik. Je vond die positieve aandacht heerlijk en genoot van je leven. Ergens onderweg werd je zelfstandiger en liet ons lijntje wat vieren, tot de dag dat je blind wakker werd.Je wereld stortte in, het hoefde voor jou niet meer. Je voelde je onzeker en kon niet verwerken dat je niet meer die dominante kerel kon zijn. Ik ging ons lijntje weer aanspannen.En het werkte.

Elke dag droeg ik je in mijn armen als een baby, je favoriete houding (zoals op het filmpje). Ik liet je de weg voelen, ik probeerde je ogen te zijn.En elke dag werd het beter. Je ging weer eten, je kreeg je vertrouwen terug en ontwikkelde je voelsprieten. En, vooral, je vertrouwde op mij. Op een gegeven moment moest ik je iets loslaten. Je moest letterlijk weer op eigen benen staan. Soms had ik er zo’n moeite mee lieve schat, dan zag ik een botsing aankomen, maar je moest daar doorheen. En dat deed je. Och ventje, wat was ik trots op je. Zelfverzekerd ging je op pad. Je kreeg je levenslust terug, genoot én ons lijntje bleef strak. Hemels…

De snackbar werd je favoriete plekje, wat je vocaal aan iedereen vertelde. Altijd zat je klaar voor iets lekkers. Ondertussen ging je lijfje achteruit. Er speelde van alles, je nieren gingen achteruit, maar het ergste, iets in jou vrat je lijf op. Maar jij gaf er niets om en genoot met volle teugen door.

En dan opeens dat moment. Hoe graag je nog wilde genieten, je lijfje stortte in. Net zo snel als de blindheid toesloeg. Waarschijnlijk begaven je nieren het. Het moment dat jij mij de regie weer liet overnemen, weer deden we het samen hè Joris?Met één groot verschil, jij was klaar voor je dood en ik niet. Je lijfje nam de regie over, jij vond het goed zo.

Je laatste dag heb je bewust in de snackbar doorgebracht. Een laatste keer gegeten, we wisten ook dat allebei. Ik wilde het alleen niet weten. Aan alles merkte ik dat het voor de laatste keer was. Maar je wilde blijven genieten. Spinnend hing je in mijn armen, je genoot van alle extra knuffels, iedere keer zag ik een tevreden lach op je mooie bekkie. De avond brak aan, het moment dat je normaal gesproken naar binnen kwam, maar je bleef liggen. Ik wist dat het je laatste bucketlist-wens was. Daar overgaan van de Achtste Hemel naar de echte hemel. En dat deed je. Voor de laatste keer hebben we samen gedanst, jij in mijn armen. Je ogen gericht op de mijne, alsof je me nog één keer wilde aankijken. Daarna ging je liggen op je plekje, en blies je laatste adem uit in mijn handen, spinnend en tevreden.Het was goed zo voor je. En ik, ik schreeuwde het uit. Wat doe ik mezelf aan? Hoe moet ik de ijzige stilte zonder jou gaan verwerken?? Deze week komt je naamgenoot, met een copie van jouw verleden. De stilte wordt waarschijnlijk weer gevuld door zijn vocale geluid. Weer een lijntje die waarschijnlijk strak wordt. Voor een laatste fase…

Maar lieve vriend, ik zag wat je me vertelde gisteravond.
Je was me zo dankbaar, zo dankbaar.
Als je had kunnen praten weet ik dat je had gezegd dat ik me vast moet houden aan het geluk wat ik je heb mogen geven.
En dat ga ik doen lieve Joris.
Als de pijn gezakt is…
Jullie geluk blijft altijd belangrijker dan mijn verdriet.

Dankjewel voor je onbeschrijfelijke vriendschap.
Dankjewel voor je wijsheid.
Tot ooit vriend. ❤️

————————————————-

Voor wie Joris niet kennen: hieronder is zijn verhaal.

Het kereltje is hier gekomen,omdat hij kansloos in het asiel zat.
Niet om zijn lieve karakter en zijn mooie looks, maar omdat hij onzindelijk is en sproeit.

Na vele mislukte herplaatsingen mag hij eindelijk thuis zijn in de 8e Hemel!En dat is hij!Inmiddels is hij verhuisd van de stal naar het woonhuis,wat hem nóg beter beviel. Hij schroomt niet om ook daar zijn sporen achter te laten. 🙂

Update 25-05-2020

Joris heeft inmiddels vele onderzoeken gehad. Naast zijn slechte nieren, denken we inmiddels dat hij een tumor heeft in zijn lijfje.

Hij gaat lichamelijk hard achteruit en is inmiddels blind geworden, maar geniet nog met volle teugen van het leven.