Update 11-09-2019

Lieve Pinky,

je kwam als terminaal ventje met je vriendje Max.
Je vertelde mij je bucket-list en ik hield me daar strikt aan.
Je ziekte (nierfalen in combi met schildklier) was een lastige.
Je kreeg al vrij snel een mega dip en ik vreesde dat ik je moest laten gaan.
Werkelijk alles haalde ik uit de kast.
En vooral gaf ik je wat je wenste.
Je was al snel nieuwsgierig om naar buiten te gaan.
Je was daar het liefst, in onze lounge-hoek, op je bedje of op de bank daar.
Tijdens je dip had je het vaak koud en gaf ik je een dekentje met een warme kruik,
ik maakte je feestje compleet om bij je te komen zitten.
Je mocht zelf aangeven wanneer het je tijd was, maar tot die tijd mocht je genieten.

En dat deed je.
Je overwon je dip met je onbegrensde levenslust en je genoot.
Elke seconde, elke minuut.
Ik genoot met je mee.
Je liet me smelten met alles wat je deed Pink, met je magere oude lijfje, je bleef volhouden.
Je wilde je bucketlist keer op keer opnieuw beleven en dat deden we.
Koolvis eten, biologische verse kip, lekker genieten van de zon, elke dag de tuin inlopen naar je favoriete
waterbakje en vooral, liefde ontvangen.

Elke avond tijdens de laatste knuffelronde met de dieren wist je dat ik extra lang bij jou kwam.
Je legde je hoofdje in mijn handen en begon hard te spinnen.
Je oude lijfje in totale rust, je hoofdje in de (Achtste) hemel.

En zo ging je heen, precies zo.
Je oogje liet het opeens afweten (blind), waardoor je onzeker werd en één achterpootje wilde niet meer meewerken.
Ik wist dat dit een keer ging komen, maar mijn god, het is altijd weer zo’n verdriet.
In overleg met lieve dierenarts Jantien hadden we besloten, jij mocht het aangeven.
En dat deed je.
We mochten je laten gaan.
Je ging er speciaal voor liggen, je was er klaar voor.
Met je hoofdje in mijn handen, spinnend ging je naar een andere hemel.

Lieve Pink,
het was me een eer je te mogen kennen.
Wat een positieve kracht had je in je fragiele oude en zieke lijfje.
Je laat met je tere pootje een grote afdruk achter in mijn hart.
Rust zacht lieve schat.
Ik mis je enorm. 

Bij deze blik kan je toch geen nee zeggen?
Pinky, ruim 18 jaar zit samen met zijn soulmaatje Max (15jr) in asiel Born, een schrijnend verhaal.
Onlangs is schildklier-patiënt Pinky ook nog eens terminaal verklaard. Nierfalen fase drie, zijn dagen zijn geteld…

Toen de lieve beheerster van het asiel me vanmorgen vroeg benaderde hoefde ik geen seconde na te denken.
Alles op alles gezet, het vervoer geregeld en zojuist zijn hun koffertjes gepakt ?

Goeie reis lieve schatten, nog even volhouden.
Jullie droom komt bijna uit ❤️

De kosten nemen we voor lief, ik wilde zo snel mogelijk handelen, maar extra steun is uiteraard welkom voor hun toekomst in de Achtste Hemel.

Samen sterk en alles voor Pinky en Max ❤️