Overleden 11 oktober 2024

Allerliefste Donna,
Terwijl ik je naam schrijf komen de tranen alweer…
Overal zie ik je nog, overal hoor ik je en toch zijn jouw talloze plekjes leeg.
In de ochtenden word ik wakker en sla ik een arm om je heen, maar je bent er niet.
Ik roep je naam, maar deze keer kom je niet…
Het is niet te bevatten voor me liefste meis…
Afgelopen week ben ik zo met je overlijden bezig geweest.
Ik wilde antwoorden, snappen waarom je er niet meer bent, maar nog steeds zijn er teveel losse eindjes.
Ik ga door met zoeken liefste Donna, maar ik haal je er niet meer mee terug.
Ik weet, niemand had je kunnen redden.
En jij, allerliefste dappere meis, liet de ernst pas merken toen het te laat was.
Een breuk in je darmen werd je fataal.
Je stierf in mijn armen, weer onderweg naar de auto voor de dierenarts, terwijl je vrienden in de auto wachtte op ons.
Aankomend bij de auto brulde ik het uit, heb je gesmeekt te blijven, vol te houden, maar je was er niet meer.
En weet je Donna, het was alsof je mijn hart ook even stil zette.
De paniek en het verdriet van de andere honden in de auto, jouw Red, Emma en Ziggy, bracht mij terug.
Althans, een beetje.
Het voelde als de ergste nachtmerrie, ik werd alleen niet wakker.
‘S middags ben ik met jou en de honden naar mijn andere dierenarts geweest (lieve Jantien Milders-Lubbert ).
Zij had mij ondertussen sectie geadviseerd.
Dat gaf de uitslag van jouw plotse overlijden.
Het verdere verhaal vind ik voor nu niet relevant he meis…
Jantien had je prachtig neergelegd, met bloemen, bijna net zo mooi als jij.
Je mocht weer met ons mee naar huis, waar we stap voor stap het verdriet gaan verwerken en gaan wennen aan de intense leegte…
Ik hoop dat ik komende tijd langzaam aan terug mag en kan gaan denken aan de geweldige tijd samen Donna.
Vast kan gaan houden aan de ongekende liefde die we samen hadden.
Vanaf de eerste minuut was ik zo verliefd op je en andersom was ik jouw grote liefde he meis…
Ik zal het nooit vergeten, hoe verlegen je was en je dicht tegen me aan kroop.
Alsof je wist dat je nooit meer alleen hoefde te zijn.
Je rauwe leven op straat achter je mocht laten en alleen nog maar hoefde te genieten.
En dat deed je he meis?
Nog nooit heb ik zo’n blij en genietend hondje gezien als jij.
Met de allerzachtste ogen, die alleen liefde weerkaatste.
Ik voel je pootje nog tegen mijn been, bescheiden vroeg je dan om aandacht.
Ik zie je parmantige loopje, terwijl je blij naar je favoriete plekje liep, aan de overkant op het zandstrand.
Ik zie je weer blij rollen, met je gekke blafje.
Ik zie je daarna weer liggen, in één van de vele kuilen die je had gegraven, om lekker te gaan liggen en te genieten.
Elke dag genoot je.
Je vond de dagelijkse wandelingen één groot feest, helemaal de wekelijkse extra lange ronde.
Vol verwachting zat je mee te kijken in de auto, naar welk mooi plekje we weer zouden gaan.
De laatste tijd had je slijtage aan één achterpoot, maar jij wilde geen meter missen van het genot.
Met een constante glimlach huppelde je mee met de rest.
In mijn gedachte moest ik toch een keer een wagentje aanschaffen voor je, maar zodra ik daaraan dacht trok jij blij een sprintje.
Wat een ongelooflijk bikkeltje was je toch.
En wat hebben we veel mooie plekjes gezien he Donna?
Altijd was jij bij me.
De keren dat je even zonder mij moest zijn, zijn op één hand te tellen en altijd maar even.
En zelfs dat vond jij soms een no go.
Weet je nog, liefste schat, dat ik even in het ziekenhuis moest zijn een tijdje geleden?
Je sprong gewoon over je lieve oppas heen, hup, onderweg naar mama!

Zoveel meegemaakt met elkaar he…zoveel verhalen… maar nu eerst de leegte allerliefste Donna.
En niet alleen bij mij…
Emma, Red en Ziggy zoeken je nog steeds, ondanks het afscheid wat ze hebben kunnen nemen van je.
De leegte is nog te groot.
Als deze iets gaat verzachten komen de verhalen weer terug.
Kom jij weer een beetje terug…
Ik weet dat jij niets liever wilt…
Dat wij weer gaan genieten van de mooie momenten, alsof elke dag de laatste kan zijn.
Precies wat jij hebt gedaan…
Ondanks je vreselijke dood.
Dat vertelde je mij met jou laatste blik.
Ogen die, ondanks de pijn, vol liefde en dankbaarheid waren.
Je hoofdje dicht tegen me aan, op weg naar je laatste reis.
Alsof dat het enige was wat gold voor je.
Alsof de pijn daardoor geen ruimte kreeg.
Ik neem je mee allerliefste Donna, voor altijd.
In dankbaarheid voor je uitzonderlijke liefde.
Dag allerliefste meis.
Tot ooit…

 

Het verhaal van Donna:

Deze lieve engel is vlak na de dood van Tim bij mij gekomen.
Zij is een waar geschenk uit de hemel.
Het liefste meisje van de klas en echt verliefd op mij en alle diertjes in het tehuis.
Iedereen vindt haar lief.
Logisch, want dat is ze.

Ze is geboren in 2013 en tegen mijn eigen regel in van vooral oude diertjes opvangen, heb ik gekozen haar te redden omdat ik zelf erg veel behoefte had aan een jong diertje dat nog lange tijd bij me zou mogen zijn. Lekker tussen mij en de oudjes.

Donna is gevonden op straat in Kroatië, waar ze zwaar gewond werd aangetroffen.
Ze was gebeten door grote honden en lag op straat te sterven.

Door een geweldige organisatie is ze gered.
Al haar wonden zijn gehecht.
Alleen haar psychische littekens nog zichtbaar (angst voor grote honden), maar ook die verdwijnen al snel door de liefde die ik met haar mag delen.

Donna is een uitzonderlijk lief en een beetje verlegen, maar toch een vrolijke, speelse meid, die ik niet meer zou kunnen missen.

Alle diertjes zijn mijn kindjes, maar Donna doet erg haar best een speciaal plaatsje in mijn hart te veroveren en dat is haar uitstekend gelukt.

De lieverd heeft verder geen lichamelijke klachten. Ik hoop dan ook dat nog lang zo mag blijven.