Eerst wil ik jullie met trots welkom heten op mijn website.

Mochten jullie mij nog niet kennen, dan neem ik jullie graag mee terug in de tijd.
Zo kunnen jullie je een compleet beeld vormen van mij, mijn passie en mijn missie.

Sommige baby’s worden geboren met een direct doel in hun leventje.
Ik was daar één van.
Als kleintje was ik bevoorrecht op te mogen groeien met diertjes om me heen en had vanuit de wieg al alleen oog daarvoor.
Ik kon nog niet lopen maar kroop al naar onze pony, om vervolgens via een bankje op zijn rug te kruipen.
Ik kroop het kippenhok in, hijgde zoals onze hond, miauwde als de poezen en zorgde voor ze, alsof het aangeboren was.
Van jongs af aan communiceerde ik op een natuurlijke wijze met dieren. Dat was de enige behoefte die ik had, tot grote verbazing van mijn ouders.
Tot ver in mijn pubertijd werden ze op school uitgenodigd voor een gesprek over mij, omdat ik niet communiceerde met andere leerlingen.
Voor mij was dit hartstikke logisch en normaal. Ik had immers zoveel dierenvriendjes, waardoor ik daarvoor gewoon weinig ruimte en behoefte had.
Mijn beste vriendjes waren altijd al de zwakkere diertjes, zoals mijn eerste katertje Ini Mini, die blind en bijna doof was. Hij kon alleen hoge tonen horen. Ik heb jarenlang al mijn liefde aan hem kunnen geven en hij aan mij, waar wij elkaar heel dankbaar voor waren.

Op mijn 10e levensjaar kwam, denk ik, de doorbraak die mij bracht tot waar ik nu ben.
Mijn lieve pony Merdin, even oud als ik, was erg ziek. Ze had ernstige, chronische astma en ik had per ongeluk gehoord dat ze ingeslapen moest worden.
Op deze bewuste dag ben ik ‘s ochtends vroeg stiekem mijn bedje uitgegaan en ben naar haar toe gerend om haar te redden.
Ik heb haar meegenomen naar het bos, waar we de hele dag bleven. Ik was me er van bewust dat ik eigenlijk in de schoolbank had moeten zitten.
Gelukkig kwam de dierenarts voor niets, want mijn ouders vergaven me en zagen mijn liefde voor dit prachtige dier. Merdin werd uiteindelijk, onder heel gelukkige omstandigheden, 25 jaar oud bij me.

Later datzelfde jaar, had ik voor zoveelste keer door mijn dierenliefde de krant bereikt. Deze keer omdat ik jonge, verlaten, wilde haasjes had opgevoed. Ik werd vol trots uitgeroepen tot “Dierenvriendin van het Jaar”. Een hele eer voor zo’n klein meiske!
De basis was nu gelegd. De dierenwereld, vol onvoorwaardelijke liefde en respect, was het mooiste op aarde voor kleine Hanna.

Vervolgens heb ik op mijn 16e de school verlaten. Ik was inmiddels een fanatieke amazone en kon stage lopen bij mijn grote leermeester Albert Voorn, die liefdevol en respectvol met de paarden omging.
Graag wilde ik een leven opbouwen met dieren, dus een logische stap was een toekomst in de paardensport.
Zelf hadden we toentertijd een manege, dus mijn pad was snel, maar weloverwogen gekozen.
25 jaar lang heb ik de sport uitgeoefend. Ik was best goed, denk ik. Mijn sterkste kant was wederom mijn communicatie met mijn dieren, waardoor ze heel graag met mij samenwerkten.
Professioneel gezien was mijn zwakte dat ik alleen bezig was met hun welzijn en te weinig met de prijs die er te winnen viel.
Onbewust heeft de paardensport me altijd dubbele gevoelens gegeven. Mijn hart lag bij het welzijn van de paarden en werkelijk alleen maar bij hun welzijn.
In 2003 ben ik verhuisd naar Friesland, waar langzaamaan het kind in mij naar boven kwam en mij steeds duidelijker werd wat ik echt wilde en waar ik zo intens naar verlangde.
Een toekomst en veilige haven zijn voor afgedankte diertjes, oud, ziek of gewoon gedumpt, die mijn hulp zo graag ontvangen. Ik wil ze allemaal een zorgeloos leventje bieden, met alleen warmte, liefde en blijdschap. Tot hun allerlaatste snik.
Ik wil een stem zijn voor hen die niet voor zichzelf kunnen spreken en opkomen. Ik wil mensen duidelijk maken dat dieren, net als wij, een bewustzijn en gevoelsleven hebben, met blijdschap, liefde, verdriet en pijn. Daarnaast vind ik dat hun enorme intelligentie, die misschien sterker is ontwikkeld dan die van de meeste mensen, te vaak wordt onderschat, doordat ze niet hardop praten, maar in plaats daarvan uitvoerig met hun energie en lichaamstaal communiceren.

Met al mijn liefde voor de dieren wil ik een klein steentje bijdragen aan het geluk van dieren en hun levensrecht en -genot, dat zij net zo horen te ervaren als wij mensen, met één verschil: zij zijn helaas maar al te vaak afhankelijk van ons!
Mijn droom wordt werkelijkheid. Ik ben de gelukkige persoon die nu daadwerkelijk dieren kan redden en mag spreken voor hen. Niets is zo mooi voor mij als dit.
Het liefst zou ik de hele dierenwereld beschermen, maar dat is een droom die te ver weg lijkt. Ik troost me met de gedachte dat elk dier dat ik helpen kan, er één is.
Hun blijdschap en geluk gaan voor mijn verdriet. Het afscheid nemen is niet te voorkomen en doet vreselijk pijn. Maar met elke vezel in mijn lijf wil ik dit kunnen doen. Zolang ik kan.

Ik neem jullie graag mee naar mijn wereld die ‘Dierenliefde’ heet. Gaan jullie mee?