Update 17-02-2022

Cooper is thuis!

De eerste dagen moest hij zoo wennen en liepen de zorgen enorm op, hij at niet van de spanning
Maar inmiddels is hij aan het ontdekken en is hij verliefd op zijn nieuwe mama én andersom ook.

Ik ben Cooper. Mijn laatste mens-ouders zijn geëmigreerd en lieten mij gewoon achter in ons huis.

Uiteindelijk ben ik in asiel ter Marse terecht gekomen. De verzorgers daar waren heel lief, maar ik ben zo het vertrouwen verloren in mensen, dat ik heel onzeker ben. Sommige mensen kwamen naar me kijken om me een echt thuis te geven, maar als ik bang word ga ik mezelf verdedigen en dat wilde de mensen niet. Ik zat daardoor al heel lang in het asiel.

Op een dag kwam één van mijn verzorgers langs mijn kamer gelopen met een mevrouw. Het was heel gek, ze keek me aan en even, heel even kreeg ik hoop. Waarom wist ik toen niet, maar nu inmiddels wel. Ze zou misschien mijn nieuwe mama worden en mijn lieve verzorgers vertelden dat ik daar helemaal mezelf mocht zijn en nooit meer bang hoefde te zijn! Ik kon het niet geloven, hoe kan dat nou?? Ondertussen werd er flink gespeculeerd onder ons, zou dat echt bestaan?