Update 9-6-2019

Afgelopen maanden heb ik veel meegemaakt.
Mijn vorige vrouwtje ging emigreren en bracht me bij de Achtste Hemel.
Ik wist eerst niet wat me overkwam en was erg over mijn toeren, ik snapte er niets van waarom ik 
hier moest blijven.
Mijn nieuwe mama Hanna troostte mij en gaf me aandacht, wat me hielp, maar het duurde 
even voordat ik begreep dat dit mijn nieuwe leven was.
Hanna had gelukkig in de gaten dat ik óók misselijk was. Ze kwam erachter dat mijn nierfunctie slecht was.
Ik kreeg nog meer kwaaltjes, wat me niet hielp om te genieten, maar Hanna deed er alles aan me te helpen.
En dat hielp!

Ik begon me thuis te voelen, werd vriendjes met mijn kamergenoot Muis en genoot van al het lekkers
en de knuffels die ik vaak kreeg.
Als Hanna bij me kwam pakte ik haar stevig vast, ik wilde dat ze zo lang mogelijk bij me bleef!
Mijn vorige vrouwtje was best veel weg, dus ik vond die aandacht zó fijn.

Ik merkte aan Hanna dat ze altijd een beetje verdrietig werd als ze bij me was, vooral de laatste dagen.
Ze vertelde me dat ze gefrustreerd was, omdat ze me nog zoveel te bieden had, maar niet wist dat ze alles 
nog kon geven, omdat de tijd drong.
Maar Hanna, het was goed zo.
Ik heb nog echte liefde gekend, je hebt me alles gegeven wat je kon, laat los die gedachten.
Precies een week geleden, onze laatste zondag samen heb ik genoten, vergeet dat nooit.
Mijn lijfje was op en ik had er vrede mee, het was mijn tijd om te gaan.

Dank jullie wel voor de liefde die ik heb gekend en de goede zorgen.
Dank je wel Han, dat je bij me bleef, die laatste minuten. 
Je kusjes op mijn hoofd kwamen rechtstreeks in mijn hart.
Je handen op mijn lijfje lieten de pijn verdwijnen en gaven me de rust vredig te gaan.

Tot ooit lieve allemaal, tot ooit vriendje Muis. 

———————————————————–

Heartbreaking…
Dan ben je 20 jaar en opeens is je hele vertrouwde leventje weg.
Nieuwkomer Felix heeft het zwaar.
Hij zoekt naar zijn vertrouwde plekje, hij weet niet dat dat héél ver weg is en nooit meer terug komt.
En ja, ik zal er alles aan doen hem gelukkig te maken, maar mijn hart breekt als ik naar zijn trieste oogjes kijk.

Zó vaak worden we geconfronteerd met schrijnende verhalen en altijd weer proberen we er neutraal in te blijven.
Ook in het verhaal van Felix.

Zijn vrouwtje nam contact op met ons, ze ging emigreren.
Haar grote liefde wacht elders op haar aankomst.
Het eerste gevoel is, ‘hoe kan je?!’
Ik cijfer zelf mijn hele privé-leven weg, dus vooral voor mij moeilijk te begrijpen, maar ik heb ook een bloedhekel aan mensen veroordelen zonder precies te weten wat er speelt.

Bij zijn aankomst probeerde ik mezelf in een grijs vak te plaatsen.
Ik trof een lieve, verdrietige vrouw, die probeerde sterk te zijn voor haar dieren, met een verhaal, haar verhaal…
Bij het afscheid heb ik haar geknuffeld.
Nog steeds begrijp ik het niet helemaal, maar we zijn immers niet allemaal hetzelfde.
Gelukkig maar…
Respect voor haar keuze, ze wil immers het beste voor haar dieren, net als ik, toch een raakvlak.

Felix, het komt goed kereltje, beloof ik je! Binnenkort laat ik je blinde oogjes weer stralen. 

<3