En dan opeens is Jantje er niet meer. Zijn dood was zo onverteerbaar dat ik er niet eerder over kon schrijven, maar Jan verdient ook een eerbetoon.

Lieve Jantje, afgelopen dagen ging mijn gedachte iedere keer terug in de tijd. Vijf jaar geleden kwam je samen met je broertje Jip als kleine lammetjes bij mij. Nog geen week oud, jullie kwamen van een grote fokker, jullie mama was gestorven. Ik werd jullie mama. Wat was het een zeldzaam genot, jullie tere lijfjes te zien groeien. Jij had het zwaar, maar met behulp van Red werd ook jij een vrolijk blij ventje. Wat hadden we een lol met elkaar, het bospad op met de honden en katten, achter de scootmobiel aanrennen, het was een feestje met jullie. Jullie werden groter en moesten langzaam aan een weide-leven gaan oppakken.

Met pijn in mijn hart liet ik ons lijntje vieren en jullie gingen zelfstandig verder met elkaar. Het was goed zo. Jullie mochten samen oud worden, zonder zorgen. Op jullie eerste verjaardag hebben we het extra gevierd. In real life hadden jullie die nooit kunnen vieren…

Mijn strijd afgelopen dagen Jan, jouw zinloze dood een plekje geven. Ik trof je een paar dagen geleden in de vroege ochtend in de wei met een ernstige open breuk in je achterbeen. Ik wist het direct, je laatste uur was aangebroken. Zo onverwachts, zo oneerlijk, zo zinloos. Vlak voor de dierenarts kwam ben ik bij je gaan zitten, je at nog uit mijn hand en daarna legde je je hoofd in mijn handen. Weer krijg ik tranen in mijn ogen. We gingen terug in de tijd, opeens was je weer die kleine Jantje, die troost en liefde zocht bij zijn mama. En zo ging je heen, met je hoofd in mijn handen, mijn tranen op je wang. Ook Red ging terug in de tijd. Bizar genoeg nam Red dezelfde wang, die hij vijf jaar geleden zo vaak had gelikt. Een ontroerend afscheid volgde (foto).

Ik kon er niet van slapen Jan, je had hier oud moeten worden. Zoveel schapen krijgen deze kans niet. Na een ellendig kort leven verlaten zij het aardse leven in angst en pijn. Het frustreerde me zo. Maar Jan, misschien is dat wel een reden om jou dood minder zinloos te maken. Dat we met elkaar even extra stilstaan bij het échte zinloze geweld wat dieren wordt aangedaan in de vleesindustrie. Dieren met eenzelfde gevoel als wij, die maar één wens hebben in het leven. Genieten en zich geliefd voelen.

Dat is je gelukt Jantje. Je hebt genoten en we hielden van je.

Rust zacht lieve Jan. We missen je.

Het verhaal van Jan (en Jip):

Kon ‘t niet laten de schatten te redden en in mijn armen te sluiten.
Hun mama was net overleden bij een grote fokker…
Nu in de 8e Hemel!
Mag ik jullie voorstellen, Jip en Jan(tje), beiden geboren in 2016.

Up-date januari 2017. De schatten zijn inmiddels groot gegroeid na hun flessen-tijd en gecastreerd,zodat ze nog lange tijd mogen genieten in de 8e Hemel.

9-6-2017: Zie hier hun mooie verjaardagsfilmpje, om hun leven te vieren en om niet te vergeten dat er vele andere lammetjes het niet gered hebben.