Oma Peanuts is op 08-05-2024 overleden.

Precies een week geleden schreef ik hoe speciale oma Peanuts op bijzondere wijze alles uit de kast haalde.
En het ging door.
Tranen van emoties gaf ze me, maar ook, ik wist dat ze het voelde…
Haar laatste reis was in zicht.
Terwijl opa Sjefke arriveerde, gaf haar lijfje het op.
Tot op het laatst genoot ze waar ze kon.
Een dag met een lach, maar ook intens verdriet, wat zo vaak hand in hand gaat in de Achtste hemel.
Metamorfose-kind oma Peanuts verdient als geen ander een ode.

Liefste omaatje Peanuts,

zo vaak heb ik oude dieren zien veranderen in de Achtste hemel, maar jij overtrof alles.
Nog nooit heb ik een kat van zover weg zien komen en uiteindelijk zo dapper koos voor liefde en genot.
Zoveel angsten en trauma’s had je te overwinnen.
Zware ziekte de baas worden.
En aan je einde deed je er nog een onbeschrijfelijke schep bovenop.
Wat een kracht zat er verscholen in jouw tengere lijfje.
Wat een wijsheid in dat kleine koppie.

11 jaar lang leefde zwierf je buiten, mochten je slapen in een schuurtje van een lieve mevrouw, die je voerde.
Maar haar katten vonden jou maar niets, zij leerde jou dat soortgenoten altijd boos zijn.
Je werd ziek en mevrouw maakte de verstandige keuze je naar het asiel te brengen.
Daar(Born) werd je geweldig opgevangen en gezien je rugzakje benaderde zij ons.
Zo kwam je in de Achtste hemel, alweer zo’n 4 jr geleden.

Je vond het vreselijk!!
In jouw beleving was iedereen boos op je.
De andere katten vond je helemaal afschuwelijk.
Maandenlang zat je buiten in de ren van de socialisatie-kamer.
Verstopt in een hokje.
Je meldde je in het raamkozijn, waar je letterlijk schreeuwde om je voertje.
Snel at je het op en vloog weer weg.
Aanraken was uit den boze, dus deed ik niet.
Totdat je verkouden werd.
Het werd zo erg dat je leven in gevaar kon komen en ik besloot dat we je moesten vangen.
Het was een hel.
Maar ergens was dit dieptepunt een keerpunt voor je.
Alsof je besloot, zo wilde je het niet meer.

Bij terugkomst van de dierenarts had je nog intensieve verzorging nodig, waardoor ik besloot dat je tijdelijk boven in quarantaine te plaatsen.
Wonderlijk genoeg liet je de verzorging over je heen komen en ging je steeds vaker ontspannen.
Na een lange periode ging je uit quarantaine en kreeg je de hele bovenverdieping voor je alleen.
Het deed je goed, maar duidelijk miste je het buiten zijn.
Frustrerend genoeg kon ik je daarbij niet helpen.
Jijzelf had die touwtjes in je pootjes.
En zo overwon je je ergste angst.

Maandenlang stond de deur open voor je en kon je naar beneden de grote groep in.
Maandenlang hoopte ik op die dag dat je beneden zou komen.
En uit het ‘niets’ was je er opeens.

Langzaam aan ontdekte je de grote buitenren, alle mandjes in huis, de serre, je keek je ogen uit.
Maar allerbelangrijkste, je ontdekte dat er alleen liefde en rust heerste in de groep.
Niemand was boos, integendeel, je werd geliefd.
En ik mocht je helpen bij deze ontwikkeling.
Je de weg wijzen als je even op moest passen, je laten voelen dat een kleine aanraking fijn kon zijn.
Je besefte dat en je ontwikkeling schoot met grote sprongen vooruit.

De vaste mensen in de Achtste hemel ging je ook waarderen en zelfs zij mochten je voorzichtig aaien.
Je ontdekte hoe heerlijk een schoudermassage kan zijn.
Met je tengere lange voorpootjes ging je dan dansend op je teentjes staan, zo vreselijk aandoenlijk.

Je genot begon.
Je favoriete plekje had je in de serre overdag.
De uitloop was voor jou een feestje!
Even de vrijheid proeven, om daarna weer lekker te eten en veilig te slapen, je was voor het eerst in je leven thuis…
Rosbief stond op je bucketlist, elke avond genoot je als je extra kreeg én, je kreeg vrienden.
Vooral Moessie mocht je erg graag.
Zo graag, dat je ‘s avonds vaak bij hem in zijn mandje ging liggen.
Ik kan een boek schrijven over jouw geluksmomenten, dag in dag uit haalde je alles uit de kast.
Niet wetende en vooral nooit verwacht dat je zelfs dat nog ging overtreffen.

Eigenlijk vanaf het begin van je komst was je lijfje gevoelig voor ziek zijn, bovendien trad steeds meer de ouderdom op.
Maar jij was niet stuk te krijgen he oma P?
Als een tijgerin overwon je elke tegenslag, niets mocht jouw geluk in de weg staan.
Maar, zichtbaar werd je lijfje zwakker en je voelde dat je het deze keer niet kon winnen.
Ik wilde nog geloven in jouw innerlijke kracht, maar diep in mijn hart wist ik dat je zou gaan verliezen.
Samen gingen we het nu in.

Vorige week schreef ik over die dag dat ik opeens je vacht mocht scheren.
Bijna alle klitjes kon ik verwijderen, daarna genoot je extra van het aaien over je magere, maar gladde ruggetje.
De dag erna wilde je opeens op schoot.
Tot tranen was ik ontroerd.
Trots zat je rechtop, spinnend, met je voorpootjes dansend op je teentjes.
Dat wilde je zolang mogelijk vasthouden… en ik ook oma P.

Drie dagen lang, intense liefde, volkomen vertrouwd, voor jou was de cirkel van geluk rond.

Woensdagochtend gaf je het al aan, het was goed zo.
Je lijfje was op.
De laatste zonnestralen op je magere lijfje, heel veel aaitjes en knuffels voor één dag wenste je.
En dat kreeg je he oma P?
Ondanks het langzaam weg glijden bleef je genieten.
Wat een zeldzaam dankbaar kind was je.

Woensdagavond hebben we je laten gaan.
Op het allerlaatste moment strekte je nog één keer je lange voorpootjes en krulde je je teentjes, met je hoofdje tegen de mijne.

Dag liefste oma P.
Dankjewel voor al je wijsheid.
In slechte tijden denk ik extra aan jou, voor altijd ben je mijn inspiratie.
Je hebt me weer laten zien waar ik het voor doe.
Rust zacht, tot ooit.

(Foto van haar laatste dag)

———————————————————————————————————————————————