14-06-2021
Lieve Pookie,
wat was het in het begin een hel voor je in de Achtste hemel. En wat was jullie situatie verdrietig. Jullie hadden 19 jaar samen geleefd bij jullie liefste mama. Jij en je broertje Snooty waren soulmates, en jullie mama leefde voor jullie. Jullie gaven haar alles wat ze wenste. En zij gaf jullie alles in een beschermde wereld, waar jullie met zijn drieën een eenheid vormden. En toen werd ze ziek…Ik heb met haar mee gehuild, de dag van jullie komst bij mij, zo schrijnend, zo verdrietig was het. En jullie snapte er niets van. Snooty ging eerder ontspannen, maar jij bleef lang bang. Ik bleef in contact met jullie mama en deelde jullie progressie, wat haar zo goed deed. Pas toen ze gezien had dat jij ook ging ontspannen kon ze overgaan. En die bewuste nacht voelde jij dat. Opeens was je aaibaar, wilde kroelen en ging zelfs voor me liggen. Het begin van een bijzondere band tussen ons twee. Je broertje verliet ons al eerder, maar jij wilde nog blijven en genieten van het aardse leven. En dat deed je. En ik ook Pookie. Elke avond voor het slapen gaan gingen we even kroelen. Even op schoot, daarna in je mandje, gekke capriolen uithalen omdat je het altijd zo’n feestje vond. Ondertussen werd je grijs, nog nooit heb ik een zwarte kat zo grijs mogen zien worden. Wat was je prachtig. De laatste tijd ging je lijfje achteruit, je nieren werden slechter. Maar je bleef genieten. Sterker nog, onze momenten werden steeds intenser. Je genoot van de zon, beetje eten tussendoor en voor mij uitlopen naar je mandje, altijd mij aankijkend via de spiegel, die naast je mandje stond. Alsof je altijd zeker wilde weten of ik je wel volgde. Elke keer weer liet je mijn hart smelten.
Afgelopen weekend leek het alsof je je ging voorbereiden voor je laatste reis. Je had geen pijn, maar je was anders dan anders. En bijzonder genoeg, in alle rust en tevredenheid. Alsof je wist dat je naar je broertje en liefste mama zou gaan. Alsof je er klaar voor was. En dat was je. Maar ik niet Pookie. Wat ging het snel. Ik wist dat je allerliefste mama niet kon wachten je weer in haar armen te sluiten. Ik wist ook dat zij geloofde na de dood zo snel mogelijk heen te kunnen gaan. Ons afscheid moest kort zijn….En zo geschiedde. Jullie hereniging was zoveel belangrijker dan mijn verdriet. Ga maar snel lieve vriend van me. Ik droog mijn tranen met de gedachte dat jullie eindelijk weer bij elkaar zijn. En deze keer voor altijd lieve Pookie. Goeie reis, geniet van elkaar en weet dat er iemand op aarde is die zielsveel van jullie houdt. Dankjewel dat ik je tweede mama mocht zijn… Ik ga je missen.
Het verhaal van Pooky
sinds juni 2019 bewoner van de Achtste Hemel
Het verhaal van Pooky is eigenlijk het verhaal van de twee broertjes Pooky en Snooty. Twee broertjes die hun hele leven bij hun ouder hebben gewoond. De speelse kitten tijd, hun volwassen leven en nu waren het haar twee bejaarde kindjes die ze vertroetelde. Hoe graag had ze hen tot aan hun dood willen verzorgen. Maar het leven liep anders. Zij werd zelf ziek, heel ziek.
Via asiel ter Marse kwamen zij op ons pad. Poeky en Snooty zouden naar de 8e hemel komen als hun ouder niet meer voor hen kon zorgen. Ze wilde zo lang ze kon nog van hen genieten thuis. Amper een week na het maken van die afspraak kwam er een mail, het lukte niet meer……
Samen met een vriendin heeft ze haar lievelingen bij de 8e hemel gebracht. Gebroken van verdriet, gebroken door een rot ziekte.
Wat waren ze bang in het begin, bang en onzeker. Na 20 jaar hun vertrouwde huis te moeten missen en hun lieve mama die niet meer voor hen kon zorgen.
Elke dag hebben we contact gehouden. Er bleef een rode draad tussen de diertjes en mevr. S.
Tot de nacht dat ze overleed. Pooky gaf het aan. Vanaf de dag dat mevr. S. was gestorven kropen de broertjes elke nacht bij elkaar in één mand. Dat hadden hun hele leven niet gedaan.
Geleidelijk aan accepteerden ze hun nieuwe thuis en nieuwe mama. We voelen een glimlach van mevr. S. ergens op een wolkje over het genot van haar twee lievelingen.
En hoe het verder ging
Bij Snooty werd een tumor ontdekt in zijn kaak. Deze belemmerde hem uiteindelijk om te kunnen eten. In juii 2020 hebben we afscheid moeten nemen van hem.
Pooky bleef alleen achter, zonder zijn broer. Hij heeft dagenlang stilletjes in zijn mandje gezeten en wilde aanvankelijk niets eten. Wat een zorgen om dit lieve diertje.
Gelukkig ontdekten we dat hij dol is op koolvis. En dat staat nu bovenaan zijn menu. Pooky heeft zijn levenskracht hervonden en kan weer genieten (oktober 2020).