En dan opeens is Gijs er niet meer.
De stilte is pijnlijk, de leegte inmens en het gemis onbeschrijfelijk en nog niet verwerkt,
maar ik wil toch alvast een ode aan Gijsje geven.

Lieve, dappere, sterke Gijsje,

Vijftien jaar geleden werd je als één van de weinigen bij ons geboren.
Je moeder had een paar weken voor je geboorte aangeklopt bij ons.
Haar mensen waren verhuisd en zij was, hoogzwanger achtergelaten.
Je vader had inmiddels mijn hart al gestolen, een zwerver, die mij ook had gevonden, wat met je geboorte een familie-reünie bracht.
Jullie band was uitzonderlijk.
Mama Maria was een dankbare, zorgzame moeder en papa Garfield hield altijd de wacht.
Waar jullie waren, was hij ook.
Je groeide op als een gezond ventje en jullie band werd alleen maar sterker.

De dag van je noodlottige ongeval(aangereden)waren zij de eerste die bij je waren.
Mama Maria bleef bij je, met gevaar voor eigen leven en papa Garfield kwam me in paniek halen.
Je was zo zwaargewond, dat ik je niet eens direct herkende.
Maar je schreeuwde het uit van levenskracht en je verdiende als geen ander een kans.
De gewone dierenarts kon niets meer voor je betekenen, dus gingen we met jou naar de beste specialist.
Je kaak was op 3 plaatsen gebroken, gebroken pootje, beschadiging op je rug en zelfs je ingewanden waren verschoven…
Maar ze wisten je na een lange operatie te redden en jij ging de strijd van het herstel dapper aan.
Je bleek toen al zo’n sterke wil te hebben en begreep dat je moest lijden om te herstellen, dus ging je samen met mij de strijd aan.
En je herstelde.

Jarenlang genoot je met je ouders op het erf.
Wij hadden door je verleden een onbeschrijfelijke band opgebouwd en het was alsof je me elke dag dankbaar was voor deze kans.
Uiteindelijk bleef je alleen over, je ouders stierven, maar wij bleven herinneringen maken, onbetaalbare herinneringen.

De verhuizing naar Bourtange vond je geweldig.
De vrijheid, geen auto’s, weinig vreemde mensen (jouw trauma) en veel vrienden.
Elke ochtend zocht je me op tijdens mijn eerste kop koffie.
Je wilde altijd op schoot, spinnend liet je me dan horen hoe blij je was.
Zelfs toen je je kniebanden afscheurde.
Je wilde niets weten van opgeven en vloog elke dag door de tuin als een jonge God.
Ik maakte me vaak zorgen om je, je mocht geen seconde gaan lijden, maar je was zo simpel te lezen, je wilde leven…en hoe!
Het laatste jaar kreeg je ook nog een bonus-mama kado aan Chantal.
Bijzonder genoeg was zij één van de weinige mensen die je ook vertrouwde en je werd dol op haar.
En zij op jou.

Afgelopen maandag ging het opeens mis met je…
Met een drukke xxl-schoonmaakdag voor de boeg was ik extra vroeg opgestaan.
Als altijd kroop je bij me op schoot tijdens mijn eerste kop koffie.
Daarna ging ik aan het werk en je kwam me nog vergezellen in de keuken.
Iets later, vlak voor jullie ontbijt, zat je raar, met je koppie scheef.
Het was een zorgelijke situatie.
Nadat je Ehbo had gehad van me leek je op te knappen.
Ondertussen was Chantal speciaal voor jou gekomen om je bij te staan en ik tussendoor mijn werk kon doen.
Je was zo blij haar weer te zien.
En voor mij, lief vriendje, was het fijn dat ik wist dat je in goede handen was, als ik even uit de buurt was.
Duidelijk was je blij, ondanks je zorgelijke situatie en als altijd vocht je als een tijger voor je leven.
Je hebt zelfs nog een paar keer lekker gegeten, deed ons zo goed Gijsje.
Het gaf hoop.

Tot in de middag.
Chantal was net vertrokken, je lag op je favoriete plekje met een camera erbij zodat we constant konden kijken, als ik elders bezig was.
Opeens ging het mis.
Ik ging onmiddellijk naar je toe en zag dat je op wilde staan, maar dat lukte niet.
Ik zag de angst in je ogen ontstaan.
Vanaf dat moment besloot ik bij je te blijven.
Mijn hand op je verwarde hoofdje, terwijl er in je koppie zoveel mis ging.
Dapper als je was lieve Gijsje, deed je je best rustig te blijven, maar we wisten het allebei, dit was je laatste moment.
Ons laatste moment samen.
Even hield je het leven nog vast, ging je de strijd weer aan, maar je voelde, deze keer konden we de strijd niet aan.
Daarna legde je je hoofdje in mijn hand en ging je rustig heen.
Dappere Gijsje…
Wat een leegte, wat een stilte laat je achter.

Dag lieve vriendje.
Dankjewel voor 15 prachtige jaren.
Dankjewel voor de mooie herinneringen.
Geef je Mama Maria en Garfield een kus van me?
Geniet van elkaar, voor altijd.
Tot ooit.

 

 

Het verhaal van Gijs

sinds  2007  bewoner van de Achtste Hemel

De poezenmoeder van Gijs kwam aangelopen bij de Achtste Hemel. Ze was zwanger. Haar mensen waren verhuisd en hadden haar ‘’gewoon’’ achtergelaten. Gijs werd geboren in de Achtste Hemel en is daar ook gebleven.  Vader van Gijs was een bange zwerver, Garfield, die ook bij de Achtste Hemel aan kwam lopen. Ook hij werd opgenomen in de Achtste Hemel en werd het soulmaatje van Hanna onder de poezen. Beide poezen ouders van Gijs zijn inmiddels overleden.

Als jonge poes is Gijs een keer aangereden en werd voor dood achter gelaten. Door de plaatselijke dierenarts was hij opgegeven, maar Hanna zag de levensstrijd en levenslust in zijn oogjes en is hem gaan helpen. Met een aantal dagen vloeibare voedingen rond de klok kon Gijs aansterken. Daarna kon hij door een specialist geopereerd worden. Zijn bekje was op paar plaatsen gebroken en binnenin zijn lijfje was het een ander verschoven. Maar ondanks dit alles was er grote kans van slagen en het slaagde. Gijs herstelde snel en werd een gezonde, blije kat.

Vreemde mensen blijft hij eng vinden, maar Hanna vertrouwt hij volkomen. Het kereltje is liefst buiten waar hij kattenkwaad uithaalt. Sinds zijn ongeluk is hij bang voor auto’s en blijft er ver van uit de buurt.

Vanwege zijn verwondingen heeft hij de gewoonte opgebouwd om zacht voer te eten. En in de Achtste Hemel worden dit soort noodzakelijke wensen ingewilligd dus Gijs krijgt speciale voeding.        

En hoe het verder ging met Gijs

Gijs is nog happy. Eén oog is van binnenuit aan het ontsteken. We weten nog niet wat het beloop hiervan zal zijn, maar het wordt in de gaten gehouden. Zoals bij veel senior katten worden zijn nieren slechter.  Maar Gijs geniet nog.